Ikadalawampu't Anim na Kabanata: Realisasyon

The pain was unbearable at first.

Before he filled me, I can see in his eyes the question asking if I'm really okay with what we're about to do next. It's stopping him. I nodded, again, touching the overwhelming result from what's happening between us.

My arms were crossed behind his back, pressing myself to him, contenting my heart, from the overwhelming sensation I didn't know I had before the both of us satisfied ourselves. We didn't let go each other after that. And he's still down there, tempting me for another.

Hindi parin ako makapaniwala sa nangyari nang bumalik na siya sa loob ng sasakyan. Nakatanaw ako sa saksi sa buong nangyari. Ang tubig sa tabi ng bukirin, ang kalangitang kinukulayan na ng pinaghalong pula at kahel dahil sa paglubog ng araw.

We did it twice! And I cannot believe myself I was able to take that.

Tumatango ako sa tabi ni Isaiah dahil sa mga sinasabi niya sa maaring maging resulta nito. Tanggap ko kung ano man ang mangyari. I won't be regretting anything.

Bumaling ako kay Isaiah bago niya binuhay muli ang makina ng jeep.

Tinatahak namin ang daan ng Bonifacio pabalik sa kung saan niya man balak kaming pumunta. Hindi ko na tinanong dahil sa isip ko, posibleng umuwi na lang kami dahil sa itsura niya sa nangyari kanina. Nasira ko pa ang kaniyang camisang suot!

Still drowned from the sensation, when I realized that we'll be heading back to their house. Binabalik-balikan ko parina ng nangyari dahil bawal galaw ng paa ko, nararamdaman ko parin siya.

"H-hindi na tayo pupunta sa bahay ng pinsan mo?" diretso ang tingin ko sa daan nang tanungin ko siya.

Narinig ko lang ang kaniyang pag-ugong bilang sagot.

Tumango ako at muling inayon ang sarili sa pagkakaupo. Napansin ko ang paghina ng takbo ng jeep nang matanaw ko ang kalsada bilang palapit na kami sa Fort. Napalingon ako sa kaniya para sana magtanong ngunit natagpuan ko siyang nakatingin na sa akin.

He smiled.

"I love you,"

The comfort from his words. Muli na namang sumabog sa akin ang katotohanan. Tama ba itong ginagawa namin? Ginagawa ko sa kaniya?

But before I could think properly, the words my heart desiring to say came out.

"I love you."

Muli siyang napalingon sa akin, hindi na maitago ang ngiti. He pressed my hand.

"P-paano ang Doña," hindi ko na rin napigilan ang sarili.

Kahit na mahina lang ang takbo ng jeep, papalapit sa proper ng Hulatan, hindi ko maiwasang ibalewala ang katotohanang ayaw pa rin ng Doña sa ano mang namamagitan sa amin ng apo niya. But Isaiah said he's ready to change. He will change. For the better. And maybe, after the confrontation about it, was the time he realized everything. That now, he finally sees the urge to change. For us.

"Don't worry about her." Mahinahong sabi niya.

Habang papalapit na kami sa proper, tuluyan nang umayos ang kanina'y patag na daan, ay ang pagbaon naman ng sariling takot para sa aming dalawa. Isaiah's words should be enough.

Umikot na ang sasakyan sa pamilyar na daan papunta sa kanila. Hindi ko na napigilan ang kaba. Isang busina ang ginawa niya at agad kong nakita ang pagtakbo ni Janet sa gate. Tuluyan na kaming nakapasok. Dumiretso agad ang aking mata sa carport at nakaginhawa nang makitang bakante pa ang doon.

"Ano ang sasabihin natin sa kanila kung sakaling magtaka silang hindi ka pumunta?"

Palapit palang kami sa carport.

"We'll tell them we went somewhere."

"Huwag!"

Diretso ang kaniyang atensyon sa pagpapark. Pero saglit siyang napatingin sa akin.

"Bakit?"

"Puwedeng sabihin na lang natin na natagalan ako ng dating."

Kumunot ang kaniyang noo, ngayon, nakapasok na ng tuluyan ang jeep sa puwesto.

Hinintay ko siyang patayin ang makina. Switching the keys off, he turned to me. Nakatingin na ako sa kaniya kaya agad nagtagpo ang mga tingin namin. His eyes were suggestive for something but I shook my head, never minding what I just said.

"Sinabi ko na sa 'yo, huwag kang mabahala kay lola."

Pinapanood niya ako.

Hindi ko naman maialis sa kaniya ang tingin. Matapos ang ilang sigundong titigan namin, umayos siya sa pagkakatagilid. Inabot niya ang pisngi ko. My head tilted to feel his hand.

Tumagilid din ako para mas maharap siya. And the electricity struck me from down there when my legs move to his direction. I'm not sure if he's too much that it feels like there's still something in there. Pero hindi ko pinahalata dahil nakakahiya sa kaniya.

He's now attentive to me.

"Pinagalitan ka niya?"

Binaba ko lang ang tingin para iwasan ang tanong niya pero mukhang nakuha niya agad ang sagot dahil nadugtungan niya ang kaniyang sinabi.

"Oh, great."

Umakyat agad ang tingin ko.

"Just act normal, okay?"

"A-ano ang gagawin mo?"

"I'll talk to mama. Later."

Naikagat ko ang aking labi.

Wala pa ngang tao sa loob ng bahay nila nang pumasok kami ng tuluyan sa loob. Dumrietso ako sa kuwarto. Siya naman ay nag-paalam na aakyat. He even texted me when I was unpacking my things but I got too busy to reply.

Gabi na, matapos ang ilang oras kong pagpapahinga nang basahin ko ang kaniyang mensahe.

Nakahiga pa rin ako sa kama habang binabasa ko ang text niya.

Isaiah:

Magpahinga ka muna. Alam kong napagod ka.

My legs squished between each other. Alam ko kung ano ang ibig sabihin niya. At nakakahiya dahil kahit na nakatulog na ako, ramdam ko parin ang ginawa niya sa loob ko! And I haven't changed my underwear yet!

Napabangon ako sa kama at saka lang napansin na bukas na pala ang ilaw.

Madilim na at siguradong binuksan ito ni Ronald.

Tumayo ako at kumuha ng pamalit sa tukador, hindi na inisip pa ang kakaibang sensasyong nararamdaman ngayon.

Lumabas ako ng kuwarto dala ang mga malinis na damit at nagtungo agad ng banyo sa may kusina. Hindi ko na rin inalam kung nasaan ngayon si Isaiah. Maybe he's on his bed resting too. Paniguradong napagod din siya dahil siya itong nakatayo buong pangyayari. And to my remark, he's the one who gave all the effort between us!

Bago pa man makapaglakbay ang laman ng isipan, binuhusan ko na ang katawan ng tubig. Nalipat agad ang atensyon ko sa bawat tama ng lamig sa aking balat. At kada buhos ko ng tubig dito, napapasama din ang ano mang iniisip para kay Isaiah. Pero bumabalik din ito kapag napapatulala ako. Kaya minadali ko ang pagligo bago pa man mapunta ulit doon ang isipan.

It's inappropriate!

Binuksan ko agad ang pinto nang matapos. Payapa ang kusina nang tuluyan na akong nakalabas. Pero paliko na ako sa may kuwarto nang marinig ko ang munting bulungan sa may hardin.

The Christmas lights are enough to see who are in the garden.

Nag-iwas agad ako ng tingin nang napansin ang isang napabaling sa akin. Bago pa man malaman ng iba, nagmadali akong pumasok sa kuwarto.

"Ate!"

Nagulat ko si Ronald.

Nasa higaan niya na pala siya at nahuli ko ang pagtago niya sa papel na nasa kaniyang palad. Tinago niya agad ito sa kaniyang likod nang mapansin niya siguro kung nasaan ang tingin ko.

"Pasensya na. Akala ko nasa labas ka pa," pagbabalewala ko sa nakita. Maybe it's from his girlfriend.

"Tapos na kaming kumain. Pero nagdala ako ng ulam dito sa kuwarto."

Tumango ako. Nilapag muna ang maruming damit saka hinanap ang sinasabi niya. Ronald was already standing behind me when I turned to look for the food. Pinanood ko nalang siya nang makitang inaabot niya ang isang nakasabit na cellophane sa ibabaw ng hook na pinagsabitan namin ng mga situron.

"'To nalang ang natira ko," inilahad niya sa akin 'yon. Sinilip ko agad ito. "Ulam lang 'yan."

Binuksan ko parin ang foil. Grilled chicken and some pork were inside the.

"Akin nalang 'to."

I was seating at the side of my bed, one hand busy scrolling my phone while the other is holding the plastic. Nagreply na rin ako kay Isaiah na kakagising ko lang. I didn't receive any reply. Naglibang nalang din ako sa cellphone ko.

Umakyat ni Ronald palabil sa kaniyang higaan.

Nanatili naman ako habang naging abala sa cellphone.

May text din si Ate Zydda na ngayon ko lang din napansin. Tungkol lang iyon sa sinalihan namin kaya hindi na ako nagreply.

Dahil sa mahabang pahinga, hindi agad ako nakatulog. Nagbabad ako sa cellphone at nang magising kinaumagahan, iyon din ang inuna ko. May mga text akong natanggap galing sa kaniya.

Isaiah:

Good morning baby.

Tiningnan ko ang oras kung kailan ko ito na-receive. I received that message three forty-three in the morning. May kasunod pa iyon.

Isaiah:

Ngayon ko lang nabasa reply mo. Akala ko hindi ka na babangon kagabi. I slept early after dinner.

Isaiah:

Hindi ko pa nakaka-usap si Mama

Ang huling reply niya ay tungkol iyon sa tanong ko sa nakitang nag-uusap sa may hardin kagabi. Nagreply ako sa mga mensahe niya at bumangon para makapag-ayos. Unang galaw, ramdam ko parin ang bakas ng nangyari kahapon pero hindi ko na ito inisip at inuna ang dapat gawin.

Tapos na ang almusal dahil naabutan kong naghuhugas na ng plato ang kasambahay sa kusina. Her properly drawn eyebrows are becoming familiar to me. Lahat yata ng kasambahay rito ay pare-pareho halos ang suot kaya medyo nahihirapan akong kilalanin sila. Pero simula yata noong naabutan ko siya at ang isa pang kasama niya na pinag-uusapan ako, parang nasasaulo ko siya. Siya lang dahil siya itong palaging nag-aayos ng mukha.

Nasa kaniya ang atensyon ko kaya nalaman kong napalingon siya pagbukas ko sa pinto ng common bath. Tumingin din ako sa kaniya.

"Ligo lang ako," paalam ko.

Nag-iwas lang siya ng tingin.

Tumuloy na ako sa loob.

Wala akong gagawin ngayong araw. Siguro tutulong muli sa mga gawain dito at dahil hindi pa nagsisimula ang Christmas break, mag-isa ko itong gagawin mamaya. I took my time in the common bath. Nag-isip isip na rin kung alin ang uunahin.

Nakapulupot ang tuwalya sa ulo, lumabas ako. My gaze was immediately pasted to the woman standing at the counter. Wala na ang kasambahay roon.

Napunta agad ang atensyon sa akin ng Doña.

"Good morning po," nilayo ko agad ang tingin ko sa kaniyang mga mata.

Parang nag-ugat din ang mga paa ko sa basahan sa tapat ng pinto kaya hindi rin ako nakagalaw.

"How's your stay out of Leyte?"

Kalmado ang boses niya. Bumalik ang tingin ko para kumpirmahin ang kaniyang ekspresyon.

"A-ayos naman po. Nakipag-coordinate lang po kami sa mga coaches namin,"

Umangat ang dalawang kilay niya, pinapakita na para bang namangha siya roon pero halata sa mata na hindi. Tumango pa rin ako kahit hindi naman kailangan.

"Well, that's great to hear." Tumingin siya sa likod, pero bumalik agad sa akin. "Kumain ka na ba? There is still food on the table."

"Maraming salamat po, Doña."

Bago ko tuluyang naihakbang ang mga paa, muli niyang tinawag ang pangalan ko. Maliit lang ang boses pero sapat lang na umabot sa pandinig ko.

"Ayaw kong may mangyari sa apo ko."

Hindi ko alam kung matatakot ba ako roon o hindi.

A part of me is not scared but that's because of Isaiah's words. I'm already at the table eating breakfast. Every spoon full of food my mouth take are fuel to those thoughts. And it took me several minutes before finishing it.

Para mawala ko iyon sa isipan, tumulong ako kay Janet sa mga ginagawa niya. Bumisita rin ako sa dati naming bahay ang dumating ang hapon at agad ding bumalik para umidlip.

Lahat ay abala sa kani-kanilang ginagawa. Natanong ko rin sa kasama kung nakita niya ba si Isaiah at sabi niya'y umalis sila kasa ang kaniyang mama.

Sa pag-aakalang magiging maayos na ang lahat, nagising ako sa malakas na kabog mula sa pinto. Akala ko pa noong una ay guni-guni ko lang iyon ngunit nasundan pa ito ng mas malakas.

Kinabahan ako. Tuluyan na akong bumangon at agad kong inabot ang seradura.

"Katherine! Si Ronald! Isinugod siya sa ospital!"

Analyn, in her complete uniform, looks so anxious while her eyes are jumping from left to right.

Hindi ko muna nakuha ang sinabi ni Analyn. Kaya umatras ako para sana bumalik sa pagkakaupo kaya lang hinila ako ni Analyn.

"Katherine nabangga raw ang bus nina Lito! At naroon si Ronald! Kritical ang kalagayan niya!"

It took me few more seconds to accept everything. Nakalabas na ako sa kuwarto, hindi pa tuluyang nakakalayo dahil binibigatan ang sarili para hindi tuluyang magpahila sa kaniya.

"Hindi ba nasa eskuwela siya?" Tanong ko sa wakas.

Umiling si Analyn, parehong nag-aalala ang kaniyang mata.

Another snap hit me. Nanlaki agad ang mata ko sa realisasyong nakuha. Hinila ko agad ang kamay ko para bumalik sa kuwarto.