Ikaapatnapu't Isang Kabanata: Something Wrong

His body stayed on top of me, weight compressing me towards him from the floor. Sobrang bilis pa rin ng kaniyang paghinga na bawat hugot ay mas nadidiin niya ang sarili sa harapan ko. Tumatama rin ang mainit niyang paghinga sa tainga ko. Giving me another sense from what we just did.

We stayed like that for a few moments. Pinaglalaro ko ang mga daliri ko sa kaniyang likod habang hinihigpat ko ang pagyakap. My long nails are rubbing his back muscles. He tried to move to lift his weight. Damn he was still inside me that his move poked another sensual desire I thought I was already done having with. A moan escaped from my mouth. Napapikit din ako sa hatid nitong sarap. I even hugged him more so our body won't part.

Nasundan ang ginawa namin sa shower area habang pareho naming pinapaliguan ang isa't isa.

After giving birth to Paul and my realizations from what happened between me and Isaiah before, I was able to finally learned how take care of my body.

"I am on pills," sabi ko kay Isaiah, nakabalik na kami sa kuwarto pareho.

Naka-upo na ako sa puwesto ko sa kama, pinapanood ko siyang naka-shorts na, bagong paligo. His large back is faced towards me. Nagsusuod na rin siya ng damit pero tumigil lang dahil sa sinabi. Both his arms are inside the shirt leveled on his biceps. Gumalaw siya para makita ako ng tuluyan.

His face was dim, eyes similar with the mighty eagle.

"Inaalagaan ko ang katawan ko. I don't want to have an unexpected pregnancy," dagdag ko na mas lalo namang nagpatabang sa ekpresyon niya.

Hindi ko naman siya masisisi. Hindi pa rin naman kami kasal. Saka na kung pareho na kaming napako sa isa't isa.

Siya na ang kumuha kay sa Paul sa gabing iyon. My down there was so sore, I couldn't walk comfortably. Hindi rin ako kumportable lalo na kung mapansin ni Jenine. I only remembered Isaiah's excuse. Damn he's really good at it.

I was already half asleep before the night devoured us. I still was able to feel Isaiah's lips pressed gently on my forehead.

Sobrang saya ng gabi kong iyon. At sobra din ang pagod ko na paggising ko, mag-isa na lang ako sa kama. The sun's rays behind the blinds are peeping. Paul's giggles outside told me that he's in the living. Isaiah's probably playing with him or something. Kaya maingay ang anak.

Nakasabay ako sa kanila sa hapag. Mataas na pala ang araw. Si Isaiah ay naka-corporate na paglabas ko.

"What time is your shoot later?"

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. Nakaupo na ako sa tabi ng anak. Naninibago pa ako dahil sa nangyari. I even imagined his toned body behind his cloth. Kahit na simple lang naman ang pagtatanong niya. Agad nag-init ang mukha ko sa naisip.

"Uhh, mamaya pang nine siguro." Nagdadalawang-isip kong tugon. "Maaga akong aalis dahil aayusan pa."

"Uh-huh," tumango-tango siya.

Paul told him something. May ibibigay pala ito sa anak. Para na rin siguro malibang habang nasa dinner kami mamaya.

Tinulungan ko si Isaiah sa mga kailangan niya bago siya tuluyang makaalis. At hindi pa umaalis ng hindi nakaka-kuha ng halik mula sa akin. I had to give him because I thought he's that serious. Mine was just a peck but his' were different. Gusto ko sana siyang inisin dahil ginagawa niya na ito ngayong muling may nangyari sa amin.

"I'll call you later," dagdag pa niya bago tuluyang lumabas.

Agad din naman akong nag-ayos at naligo. Nag-message na rin ako kay Jeremy tungkol sa magiging araw namin ngayon. We'll just have a small interview, little samples, and a performance for their subscibers. May ilan na ring mga tanong na pinadala kay Jeremy at lahat ng iyon ay pinakita na niya sa akin. Ni-review lang namin iyon noong nasa dressing room na kami.

I only wore a white turtle neck sweater topped with a trench coat. Hindi ko napansin na pumapantay pala ang orange collar ng coat sa theme color ng programa. May ipapasuot pa sana silang damit pero hindi na pinilit nang makita nila ang kulay nito.

"Hindi ako makakasama mamaya. Pasensya na talaga," sabi ko kay Jeremy noong nasa dressing room pa kami nang pilitin niyang pumunta ako sa bar na dadaluhan nila.

May dinner akong pupuntahan mamaya. Gusto ko sanang gawing excuse iyon pero alam kong magtatanong lang ito at mauuwi sa panunukso.

"Hay, if I only knew. Cornered kana ng jowa mo, 'no?"

"Anong cornered?" Minulat ko ang isang mata, 'di napigilan ang ngiti dahil sa nagbabadyang tawa.

Kasalukuyan akong nilalagyan ng eye-shadow ng makeup artist noon na kasama sa glam team ni Jeremy. Ang kabilang mata ko ang kinukulayan kaya nagawa kong imulat ang isa. Nakita ko siyang makahulugan ang ngiti sa akin. And the smile made me remember last night!

My blond hair was pony-tailed upwards. Lumiliit ang ulo ko dahil sa pahaba kong katawan. Pero dahil sa makapal na make-up sa mata, hindi gaanong kapansin-pansin ang itsura.

Una naming ginawa ay ang promotional clip sa isang green-screen. Natapos din agad kami roon at matapos ang ilang minutong pahinga, nagsimula na kami sa interview.

A local celebrity talked to me. Kilala ko siya dahil malaking artista ito noong hindi pa ako umaalis sa Pilipinas. I even told her it was a pleasure for me to finally meet her. Agad niya naman itong hinarangan at pinalitan na siya nga raw ang mas nagagalak na nasa harapan ko siya.

She was fun to be with.

Hanggang sa naging seryoso na ang usapan. Isang tanong ang nagpapreno sa isipan ko.

"Recently, you were seen with a tycoon, Miss Kath," basa niya sa card niyang hawak.

My false lashed moved quickly from my fast blinks after hearing that. Isang tao agad ang rumehistro sa utak ko.

Cameras were pointed directly at us; two closed up for me and her, and one at the center, the wider angle, so the two of us could be seen.

"Is there... anything going on between you two? It's according to a site." pagtatapos niya.

Agad similay ang ngiti ko nang ibalik niya ang atensyon sa akin. My brain wants to deny it. But my heart wants to tell something. Nakangiti pa akong napatingin sa banda ng director na nanonood. Hinanap ko si Jeremy sa kanila pero nasa dressing room yata dahil hindi ko siya nakita.

Binalik ko ang tingin sa kaharap.

She sensed the awkwardness started forming so her adlibs regained the vibe. After that, I laughed, as if listening to what she just said. Pero may nabubuo na sa utak ko.

"Who's that tycoon they're referring about?" I probed, forehead got creased. I swayed my hand. But I did not allow her to insert words as I continued my monologue. "You know people today, if they found something new about you, they'll make it as an issue. They'll spread stories about you, their own versions, uhh, you know what I mean. And that's without proper research and accreditations. People really love doing that."

I paused; my head shook as I watched her nodding from what I've said.

"People will put you ill because they saw you in a hospital." I faced the camera, as if talking to people who're watching. "So whoever that is, maybe we were just on a business deal or something." I said bending the story.

"That's actually true, Miss Kath," then she continued with a story lining up with what I just said.

Nakinig ako sa kaniya at tumatango-tango.

Dahil totoo. Maraming mga kuwentong puwede mong pakinggan ngunit kailangan mong maging mapanuri kung alin sa kanila ang paniniwalaan. We can watch the same movie but will have different point of views about it. That's a lesson in life.

Hindi ako sigurado kung naiwasan ko ba talaga ang tanong. Pero hindi naman muling binalikan ng interviewer at nag-proceed na kami sa susunod na segment. We even played a game before finally heading to the performance. Sa bawat segment ay may pagitan ang show. Kailangan din kasing ayusas para hindi magmukhang sa isang spot lang ang recording. The studio isn't wide enough to accommodate all the approved segments. Kaya sa kalagitnaan ng pagpapahinga bago ako magperform ay nagkakaroon ako ng pagkakataon para maka-usap sa text si Isaiah.

Ako:

I'm now eating my lunch. Just take yours. Hindi pa kami tapos dito.

Hindi ko alam kung ano ang ginagawa niya. Pero agad siyang nakapag-reply nang ma-send ko iyon.

Isaiah:

It's 1:36 PM. Ano pa ang ginawa ninyo?

Napatingin ako sa oras nang ipaalala niya.

Binaba ko ang tinidor at ginalaw muna ang mata para tingnan ang paligid. Everyone seems busy. Inangat ko ang cellphone para maayos na makapag-reply sa kaniya.

Nasa dressing room kami kumakain. Someone delivered our food here. Sa may diner sana kami dahil doon kumakain kadalasan ang guests pero dahil nahuli na nga, naintindihan nilang dito nalang sa dressing room kami pansamantala. And the dressing room is wide. It's even wider than the proper studio. Nagpatayo pa sila ng plastic table sa ginta.

Ako:

Natagalan lang ang interview. I will text you later. Busy pa ako.

After that, he did not reply.

Nakuha niya ang numero ko noon kay Jenine. It was actually because of my son. Gusto noong tumawag ang anak pero nagkataong walang signal ang landline doon sa suite. Jenine doesn't have load so he had no other choice. Iyon din ang mga araw kung kailan lumiban si Isaiah sa trabaho niya. Iniiwasan ko pa siya noon kaya inisip ko nalang na gusto niyang lubusin ang pagkakataon.

Nagpahinga muna kami saglit bago nagpatuloy ang programa. Natapos din naman ang lahat. Nagkaroon pa ng batian at photo opportunities sa mga staff at iilang kilalang lokal na artista na sumadya lang talaga para makapag-picture. I don't actually know how to react every time they praise me.

Nanatili pa kami sa dressing room dahil sa pagpapalit. May iba na hihintayin ang sundo at si Jeremy naman ay nanatili para kumbinsihin pa ako lalo. It was nearly three thirty when Isaiah called. Maybe he called after reading my message telling him I'm finally done.

"Sandali lang..." paalam ko agad kay Jeremy para sagutin ang tawag.

Pinahaba pa niya ang katawan niya nang itago ko ang cellphone para hindi niya makita ang pangalan ni Isaiah. Tinukso niya pa ako dahil dati raw ay hindi naman ako nagtatago sa mga sumusubok sa akin.

"Tumigil ka nga, riyan," natatawa kong saway.

Kaya tuloy may kung anong nababalita sa akin.

Tumuloy na ako sa pintuan. Nakatingin at nakiki-tukso ang iba. Biglaan kasi ang pagsabog ng ingay ng cellphone ko kaya napalingon ang iba. Sinarado ko ang pinto nang iangat ko ang cellphone, nasagot na ang tawag.

"I-I'll wait for you," sabi ko agad, bumubulong, iniisip ang sinabi niyang susunduin ako.

"Nasa parking na ako. Sa loob lang ako ng sasakyan,"

Napatingin ako sa dulo ng corridor kung saan may bintana. We're somewhere above tenth floor. Walang tao buong corridor. Dahil bukod sa may abalang studio na kapitbahay lang ng aming pinto, sabay sabay yata ang taping ng mga programa sa network na ito. At karamihan pa sa pinto rito ay dressing room dahil bawat gilid nito nang suyurin ko ang papuntang bintana ay may nakalagay na pangalan ng artistang may-ari ng kuwarto.

Patuloy ang pag-uusap namin ni Isaiah habang naglalakad ako para masilip ang sasakyan niya sa baba. At nakita ko nga agad. He's talking about what happened to him today. Tungkol iyon sa kanilang negosyo na hindi ko naman naintindihan.

"Sige, sige, bababa na ako." Bulong ko sa cellphone.

Inalis ko na ang ulo sa binta. He stopped talking on the phone.

"Uhh, do you need help?"

"Hindi na! I mean, a-ano, hindi naman marami ang dala ko,"

Binaba ko na ang tawag matapos kong magpaalam. Agad din naman akong bumaba para mapuntahan siya. Hindi ko nalang inabala ang sarili sa mga matang nakapukol sa akin habang kinukuha ko ang mga gamit. Even Jeremy continued teasing me. At may nakikisali pa sa kaniya.

"Basta, a? Mamaya. Magpaalam ka nalang," narinig ko pang sabi nito noong nasa pinto na ako palabas.

When the elevator door opened, Isaiah was at the lobby of the network's building. My gaze jumped immediately to him. He's talking to an old man. Mataas naman ang seguridad ng building kaya hindi ko na kinailangan ng escort nang lumabas ako para maayos lang na mapuntahan siya.

I stayed beside the Christmas tree near them. May nakakapansin na sa akin pero hindi ko sinigurado kung nakita na ba ako ni Isaiah. Binalik ko ang tingin sa kaniya. Their talk seems serious. Isaiah's nods are telling me that whatever the man is saying to him is important.

Natapos din naman agad sila. Lumabas na ako sa tabi ng puno para makita niya.

"Magpapalit pa ako," sabi ko agad pagkalapit niya.

I am only wearing a white comfortable t-shirt and jeans. The dress I'll be wearing is still at the suite. Hindi ko dinala dahil mamaya pa naman ang dinner. Maaga pa naman pero mag-aayos pa ako kaya mabuti 'tong susunduin niya ako. Hindi na rin ako nagtanong kung saang hotel kami. Sa basement ko na naalala pero hindi ko nalang sinubok dahil noong bumaba na ako ng sasakyan niya, agad siyang may tinawagan.

I heard him mentioning a man's name. And the call was not related to what will happen later.

Sa elevator ay may kausap pa rin siya. Wala lang akong imik pero nakikinig ako sa sinasabi niya. Mukhang tungkol sa isang site. Hindi ko masundan dahil tuwing nagtatanong siya, mahaba ang katahimikan para pakinggan niya ang siguro'y nagpapaliwanag sa kabilang linya.

"Okay... when was that published? Can you do something about it, please..." his voice seems cold.

Patuloy lang akong nakikinig. Mukhang may problema yata. May kinalaman siguro sa sinabi sa kaniya ng lalaki kanina.

Medyo nagtagal kami sa suite dahil sa problema ni Isaiah. My tongue wanted to interrupt him with a question but half of me don't him to be bothered. Sandali akong nagpahinga bago sinimulan ang pag-aayos. It was past five when the both of us were settled. Kinulayan ko lang ng kaunti ang pusyaw kong mukha. Si Isaiah naman ay nakapagdamit na nang silipin ko siya.

Paul himself was busy playing the ball Isaiah gave him. Pinaalalahanan ko naman itong mag-iingat dahil hindi ganoon kaluwang ang suite para roon.

"May problema ba?" Hindi ko na napigilan ang sarili noong nasa sasakyan na kami pareho.

He turned to see me. The sun has settled now. Hindi ko na binisita ang oras noong paalis na kami sa hotel. We're heading to the family dinner. My eyes were already on him. His' were lightened by the street lights when he finally gazed me.

Hindi ako kumportable at kabado ako habang nakaupo rito. At kung ano man ang iniisip ni Isaiah ay isa rin sa mga bagay na nagpapabagabag sa isipan ko.

"It's nothing,"

Binalik niya agad ang tingin sa kalsada sa harap. The traffic is heavy. Kaya mahina rin ang takbo namin.

"May kinalaman ba iyon sa pinag-usapan ninyo ng matanda kanina? I saw you were discussing something. Is there... something wrong?"

Hindi siya nagsalita.

Nakaabang lang ako sa kaniya. Hindi ko nililingon ang harapan namin. Isang beses niya akong mabilis na nilingon. I couldn't stop myself from worrying.  Lalo na dahil pagkatapos noon ay nagpakawala siya ng isang mahabang pag-hinga. My palm immediately flew to his biceps, as if its warmth will able to ease whatever's the problem. Ramdam ko rin kasi sa kaniya na may problema.