Natasha, siedziała na kanapie w mieszkaniu Clinta. Nie opuszczała domu  od jakiś dwóch tygodni. Na szczęście Fury pozwolił jej pracować z domu. Przynajmniej dopóki nie, wyleczy się z Rogersa. Sięgnęła po leżący na stoliku zegarek. Była trzynasta. Skończyła już wszystko, co zlecił jej Fury. Chciała rzucić się  w wir pracy , żeby zapomnieć o Carter, Rogersie i wszystkim, co z nimi związane. Niestety wszyscy skutecznie jej to uniemożliwiali. Usłyszała pukanie do drzwi.

-Wejdź!- krzyknęła

Do pomieszczenia weszła Wanda. Przyjaciółka starała się jej pomagać jak tylko mogła. Często ją odwiedzała, nawet jeśli Natasha nie zawsze tego chciała.

- Jak się czujesz?- spytała

Natasha nie lubiła tego pytania, jak miał się czuć. Miała być szczęśliwa, że człowiek którego kochała zdradził ją.

-Lepiej- kłamstwo,

Nie czuła się lepiej z każdym dniem było gorzej nie mogła przestać myśleć o Steve, dalej go kochała, ale nie potrafiła mu wybaczyć. Próbowała wziąć się w garść.

-Nie okłamuj mnie- powiedziała Wanda, niemalże świdrując ją wzrokiem

- Nie kłamie. Jest lepiej zrozumiałam,że nie byliśmy sobie przeznaczeni. Niech będzie szczęśliwy z Carter - kolejne kłamstwo

-Nie rób tego- powiedziała kiedy zobaczyła, że oczy przyjaciółki zmieniają barwę na charakterystyczną czerwień*

-To powiedz prawdę - nalegała

- To jest prawda, czuje się lepiej

-Natasha nie okłamuj mnie

Nagle do pokoju, wszedł Faraon- kot Clinta, głośno mrucząc.

-O, kochanie -Natasha wzięła kota na ręce i delikatnie pogładziła

Faraon, często domagał się pieszczot z jej strony. W końcu to ona zostawała z nim w domu cały dzień i poświęcała mu wiele uwagi.  Faraon zaczął mruczeć z aprobatą.

-Natasha wiem, że jest ci ciężko, ale nie powinnaś się odcinać od całego świata - zaczęła delikatnie Wanda

-Nic, nie wiesz. Ciebie nikt nie potraktował jak śmiecia, jak tą gorszą opcje - niemal wykrzyczała przyjaciółce w twarz Natasha

- Jesteś teraz wściekła, i rozumiem to, ale nie wyładowuj się na mnie

-To nie bądź taka denerwująca. Nikt cię tu  nie zapraszał- powiedziała Natasha

-Chciałam, tylko sprawdzić jak się czujesz- wyszeptała Wanda

-Już, wiesz jak zajebiście, nie widać. Tak wspaniale, że mam ochotę skakać ze szczęścia. Także, możesz już iść- krzyknęła

-Natasha, przepraszam. Nie chciałam cię zdenerwować- próbowała zacząć Wanda

-Wyjdź, po prostu wyjdź- po tych słowach Wanda opuściła mieszkanie Clitna, pozostawiając Natashe samą z jej myślami

                                                                                 ...

Wanda, wyszła z mieszkania Clinta ze łzami w oczach. Nie lubiła kłócić się z Natashą. Wiedziała, że jest jej ciężko po tym jak Steve ją zdradził. Wanda chciała jej pomóc, ale Natasha cały czas ją odrzucała. Niemal każda jej wizyta, kończyła się w ten sam sposób. Otarła łzy i delikatnie poprawiła makijaż. Zamówiła taksówkę, a aplikacja w telefonie pokazywała, że musi czekać jeszcze tylko kilka minut. Co chwila, sprawdzała telefon. Na szczęścia taksówka pojawiła się wcześniej, niż pokazywała aplikacja. Weszła do pojazdu.

-Dzień dobry- przywitał ją kierowca

-Dzień dobry- odpowiedziała

Droga do jej apartamentu, upłynęła w milczeniu. Co ją ucieszyło, bo ostanie czego dzisiaj chciała to niezręczna rozmowa z kierowcą taksówki. Kiedy znaleźli się pod jej mieszkaniem, szybko podziękowała i wyszła z pojazdu. Kiedy weszła do budynku,z uśmiechem powitał ją. Przy windach znajdowała się grupka ludzi. Postanowiła, pójść schodami. To tylko cztery piętra, pomyślała. Kiedy w końcu udało jej się dostać do mieszkania z przerażaniem odkryła, że drzwi były otwarte. Na szczęście z mieszkania, nic nie zniknęło oraz nigdzie nie było śladów włamania. Skierowała się do sypialni, gdy otworzyła drzwi zobaczyła, że na fotelu w sypialni siedział Loki. Z przerażania krzyknęła.

-Aż, tak się cieszysz na mój widok- zakpił

-Co ty tu robisz? - spytała, próbując się uspokoić

-Przyszedłem, odwiedzić przyjaciółkę - wstał z fotela i podszedł  do niej

Patrzył, prosto w jej oczy.

-Bo, tym jesteśmy. Przyjaciółmi. Prawda?- zaczął

Delikatnie się nad nią pochylił i schował pasmo jej włosów za  ucho po czym pogładził ją po policzku.  Poczuła, że nie jest w stanie nic powiedzieć. Nagle odszedł kilka kroków od niej.

-W każdym razie, ja muszę już iść- stwierdził po czym szybko wyszedł z jej apartamentu pozostawiając ją zdezorientowaną

*W tym ,,opowiadaniu" Wanda mam swoje moce, ale wiedzą o tym tylko wybrane osobo, a ona nie chce, żeby inni o tym wiedzieli

No, to tak. Wiem, że zajęło mi to bardzo dużo czasu. Mam nadziej,że było warto. Jak wam się podoba? Liczę, że nie jest źle.

Panda