Ik was alleen zoals het was voor ik Edward kende. Ik was alleen nogmaar een hoopje verdriet. Ik deed niks anders dan voor de tv zitten zonder er naar te kijken. Ik gilde heel de nacht en zo hield ik E.J wakker. Edward zou vast iets krijgen met Jane. Jasper en ik trokken veel samen op omdat we hetzelfde meegemaakt hadden begrepen we elkaar.

'Ik ga uit!' zei ik opeen dag. 'Ik ben laat thuis.'

Ik vertrok met mijn oude pick-up. Dat bracht herinneringen terug. Aan Charlie en Jacob. Ik belde Jake.

Hij nam meteen op.

'Hey Bells!'

'Hey Jake! Ik wil je even bedanken. Je hebt mijn dochter gered.'

'Graag gedaan' lachte hij. 'Ik moet iets zeggen.'

Het werd stil en ik wachtte geduldig.

' We hebben Victoria's spoor gevonden. Ze leeft nog. We hadden haar moeten verbranden toen we haar doodde.' ik was verbaasd. Ze was gevaarlijk en ze zou me ooit vinden. 'ik moet er vandoor. Doei!' Jake legde af. Maar er was een voordeel Jake was weer mijn beste vriend.

Het duurde een uur voordat ik in het centrum was door mijn trage pick-up. Edward vond dat altijd vervelend. Niet aan hem denken zei ik streng tegen mezelf.

Ik ging de eerste winkel binnen die ik tegenkwam. Niks was beter dan verdeiet-shoppen. Behalve ijs eten natuurlijk. Daarom ging ik nadat ik ijs gegeten had een cafeetje binnen. Het was er druk en iedereen praatte luid. Toen ik binnenkwam werd het even stil. Iedereen keek me aan en ik wou me al omdraaien toen iemand me riep. Het was de ober. Hij vroeg wat ik wou en ik bestelde meteen een potje Ben & Jerry's. Mijn lievelingsijs. Nu ik rustig zat en mijn ijs at viel het me pas op dat er alleen mannen waren. Er kwam iemand naar me toe.

'Hey, is deze stoel bezet?' vroeg hij vriendelijk. Ik schudde mijn hoofd. Hij ging zitten en bestelde 2 cola. Hij had hetzelfde bronze haar als Edward. Zijn gezicht was smaller en zijn ogen waren heldergroen. Hij leek rond de 18 te zijn. Even oud als ik eruit zag dus.

'Ik ben Jayden' : zei hij. 'Maar zeg maar Jay.' hij glimlachte lief en ik wou hem niet aankijken. Dan moest ik aan Edward denken.

'Bella' zei ik zachtjes. 'Maar iedereen zegt Bells.'

Hij lachtte. Niet zo mooi als Edward zou doen maar het was een begin.

'Ik moet gaan.' : zei ik na een lange stilte.

'Heb je geen zin om mee te gaan naar mijn flat.'

'niet doen.' hoorde ik achter me. Ik sloot mijn ogen en liet de zachte fluwelen stem van Edward tot me doordringen.

'Nee dankje.' zei ik vriendelijk en ik liep naar buiten. De wind die door mijn haren blies deed me denken aan mijn eerste dag in Forks. Edward die mijn geur rook omdat die verspreid werd door de ventilator. Hoe hij zijn hand voor zijn mond hield om het niet te ruiken. Hoe beledigd ik me toen voelde. Maar dat was alweer 10 jaar geleden.

Ik moest nu eindelijk eens accepteren dat ik hem kwijt was. Ookal kon ik dat niet. Ik moest het proberen. Zonder nadenken belde ik Jake.

'Hey Bells' : zei hij.

'Waar heb je Victoria's spoor voor het laatst gevonden?'

'In Alaska, Waarom?'

Ik hief mijn schouders op maar dat zag hij natuurlijk niet. Ik hing op zonder nog iets te zeggen en vertrok al lopend naar Alaska. Ik liep expres door bossen zodat ik haar tegen zou komen. Ik vond haar niet. Ik had wel een spoor. Het was al oud. Een paar maanden ongeveer. Maar ik rook het sterk. Ik volgde het en kwam uit bij een huis.

Victoria's huis.

Weer een kort hooffstukje erbij :)
Bijna 400 reads :) proudd
Xxx-jess