Maxine Pov

Mabilis akong umalis sa kinatatayuan ko dahil sa kahihiyan, I don't even know that guy, sobrang nakakahiya..mabuti nalang hindi ko suot ang coat ko.

"Hey miss!" Dinig kong sigaw niya, but I didn't turn my back on him. Halos gusto ko nang magpakain sa lupa.

"Miss sandali!" Sigaw pa niya, and he grabbed my arm. Kaya wala na akong nagawa at napatigil sa paglalakad, but I just look down.

"Hey, I'm sorry if I disturbed you earlier." Napagiwi nalang ako dahil nagpigil pa siya nang tawa.

"I just had a reason, okay? And please, can you remember what you saw?" Pagmamakaawa ko sa kaniya.

"Prfft..okay...I know it's an emergency, kaya nagawa mo yun, but make sure not to get caught next time." Napanganga nalamang ako sa sinabi niya, napagtanto ko nalamang na iniwan na niya akong nakatanga sa labas nang restaurant.

"Stupid...Maxine!" Salita ko sa sarili, pumasok nalang ako ulit sa loob. When I got inside, halos umasim din ang mukha ko dahil sinalubong ako nang mapanuring mata nang taong iniiwasan ko.

"Where did you go?" Agarang tanong niya nang makaupo ako, napansin kong natahimik ang mga kasama namin at nakamasid sa aming dalawa.

"Restroom" maikli ako formal kong sagot, ayaw kong makipagtalo muna sa kaniya dahil naaalala ko pa din ang nangyari kanina sa labas, kung makasalubong ko man sa kung saan ang taong yun, ako na mismo ang iiwas.

"Almost an hour?" Tinaasan ko siya nang kilay, ano bang pake nang taong to?

"Mahaba ang pila" sagot ko, mukhang wala naman siyang itatanong pa dahil bigla nalamang siyang tumahimik.

"Ehem"

"What?" Napangiwi ako dahil sabay kaming dalawang nagtanong, sinamaan ko siya nang tingin at tinadyakan ang paa niya sa ilalim nang mesa.

"Damn!" I just smirked at what I heard.

"May something talaga sa inyong dalawa."

"Wala. Guni guni mo lang yun," sagot ko kay Dra. Dina.

"Hindi eh...diba Dra. Santos?" Bahagya naman itong tumango sa kaniya.

"Ano ba talagang relation niyong dalawa. Aminin niyo nga sa amin?" Walang prenong tanong ni Dra. Cali. Lahat sila ay nakatingin sa gawi namin at parang naghihintay talaga nang sagot.

Sinilip ko ang tarantadong nasa harap ko at tahimik lang siya. "We don't know each other," yun lang ang sinagot ko at nagpatuloy na sa paginom. 

Wala naman akong narinig pang reklamo mula sa kanina kahit sa kaniya, ang alam ko lang ay napansin ko ang bahagyang pagkakunot nang noo niya sa sinagot ko. 

Bakit? Ano bang dapat kong sabihin sa amin? Did he just expect na sasabihin ko ang totoo? Kinalimutan ko na ang kung anong meron kami noon, nakatago na yun sa kasulsulukan nang memorya ko. 

"Hatid na kita" agarang aya ni Dr. Mathew nang makalabas kaming lahat sa restaurant. 

"No thanks; I already contacted Grab."

"It's not safe. Sobrang late na din," pinantaasan ko siya nang kilay. "Are you concerned about me? Don't joke me around, Doc." pangaalaska ko dahil pakiramdam ko nandidiri ako sa mga sinasabi niya. 

"Bye, Dra!! Bye, Doc!" Dinig kong sigaw ni Dra. Cali at sabay silang sumakay ni Dra. Dina sa kotse nila. Sunod sunod namang nagpaalam ang ibang kasama namin, kaya kaming dalawa nalang ang naiwan sa tabi nang kalsada. 

"I'm not kidding when I said, Na hahatid nalang kita." 

"They are not here anymore...so hindi mo na kailangang magbait baitan pa," seryoso kong saad sa kaniya. 

"Then, if I ask you to come back, babalik ka ba?"

"Where?" Bahagya siyang nagulat sa tinanong ko. Is he expecting me to come home? Wala na akong babalikan pa. 

"When you turn your back on me that night...hindi na kita kilala pa," akmang tatalikuran ko na siya nang pigilan niya ako sa braso. Ramdam ko ang higpit nang pagkakakapit niya. 

"Let go of me," ma authority kong utos ko sa kaniya. Sinamaan ko siya nang tingin nang hindi niya ako binitawan. 

"Father is sick. Mom got into an accident, and she's still not waking up for almost 2 years." Nakaramdam ako nang gulat, but I hide it. 

"Then?" 

"Do you hear yourself, Maxine?"

"Then do you hear what you are saying to me? Huh! Mathew!" Napalakas na ang boses ko 

"I don't care if they're dying..I don't care about them.. when they abandon me..hindi ko na sila kilala pa, pinutol ko na ang connection ko sa kanila..even you!"

"Can you just see them?" Napatawa ako nang bahagya. 

"Para ano pa? You see...I think that's there karma..kabayaran sa mga ginawa nilang mali sa buhay! Masaya na ako ngayon Mathew!! Bakit kailangang guluhin niyo na naman!" Sigaw ko sa kaniya. pagod na pagod na akong iangat ang buhay ko, at ngayon hahatakin na naman nila pababa. 

"M-axine, please, Dad already regrets what he did to you. Mom kept on finding you when you really left the house. Hindi kami tumigil para hanapin ka until she got into a car accident."

Bahagyang kumirot ang dibdib ko sa sinabi niya. But it's already too late. I already lost everything that night.

"I hate all of you." 

"I know you will say that. "Napahilamos ako sa mukha ko. 

"My Grab is here...and uulitin ko sayo...wala na akong pake sa inyo, and when you tried to annoy me in the hospital, ikaw lang din ang mapapagod," huling saad ko sa kaniya bago ako pumasok sa kotse. 

Nang makarating ako sa unit ko, I didn't see any light. Napasalampak nalamang ako sa sahig at hindi ko na napigilan pang umiyak. 

Iyak lang ako nang iyak until a small arm embraces me.

"M-om, stop crying, please," hindi ko na napigilan pa ang sarili ko at niyakap si Seb. 

He was the only one who gave me strength. 

"I'm sorry, baby. Mom is so weak." 

"No, Mom, you're strong. That's why K idolized you, Mom." Pinunasan niya ang luha ko sa mukha. I smiled at him.

"Did mommy wake up you?" Baka kasi nagising ko siya nang umiyak ako. 

Bahagya naman siyang tumango sa akin at kinusot pa ang mata. "Sorry, do you want to sleep with mommy?" Napansin ko ang pagliwanag nang mukha niya. 

"Yes, Mommy!" Ginulo ko nalamamg ang buhok niya at binuhat na siya. 

"Di you already eat your dinner?" He just nodded his head to me. Pinahiga ko siya sa kama ko at kinumutan. Nagpaalam ako sa kaniyang magbibihis lang ako, when I got back to my room, nakita kong mahimbing nang natutulog ang anak ko. 

Tumabi naman ako sa kaniya and hug him. 

"I love you, my son. Sorry if mommy doesn't have enough time with you," bulong ko. 

"It's okay, mommy..I love you too." napangiti nalang ako kahit antok na siya nagawa pa niyang magsalita. 

I just close my eyes too and let myself sleep.