Terwijl regendruppels op mijn dakraam vallen, vraag ik me in het schemerlicht van mijn halogeenlamp af waarom al mijn pogingen om iets van een verhaal op papier te krijgen mislukken de laatste tijd. Ja, ik heb al aardig wat geschreven, maar soms voelt het alsof al mijn woorden met de druppels langzaam wegglijden, verdwijnen in de poel water waar ik toch enkel naar kan kijken alsof het mijn brein zal overspoelen zodra ik er weer in duik.

Dus ga ik uit frustratie maar schrijven over waarom ik niet kan schrijven, want mijn geest wil zichzelf verlossen van de honderden regendruppels met verhalen. Frustratie, omdat wat ik zou willen schrijven gewoon niet werkt. Frustratie, omdat wat ik wil schrijven niet goed genoeg zou zijn.

Mensen zeggen wel eens: Surv hoe krijg je het altijd voor elkaar om te schrijven, mij lukt dat echt niet. Nou, herkenbaar, maar meestal bijt ik er gewoon doorheen. Echter, aangezien ik ook maar mens ben, heb ik ook echt niet altijd motivatie om van woorden zinnen te gaan maken.

Ik kan schrijven over zoveel, dat het soms gewoon niet lukt om te vertellen wat ik zou willen vertellen. Het liefst zou ik honderd keer Koningstoorn herzien, al is het maar om mijn geest iets te geven wat het al kent, waar het vertrouwd mee is. Maar ook wil ik het tonen aan mijn lezers, aan de mensen die me hebben gesteund over de jaren en die het verdienen om het proces nu eindelijk eens op papier te kunnen zien. 

Ondergedompeld in water

Snak ik naar adem

Maar terwijl ik dat doe

Snakt mijn geest naar het verhaal erachter