De dagen erna verliepen rustig, rustiger dan ik wilde. Mijn verveling en het feit dat niemand tijd met mij spendeerde, liet me op een manier nog slechter voelen dan ik al deed sinds ik terugkwam van het circus. Zelfs toen ik Asim vroeg voor een opdracht of iets om me bezig te houden, had hij me weggewuifd om te zeggen dat het nu niet het goede moment was. Zelfs de kinderen die normaal een verhaaltje wilden met mijn illusies, leken me te vermijden. Eenzaam was niet het goede woord, want er zaten talloze mensen om me heen. Mijn familie was allemaal hier, veilig en wel.

Ik leek er gewoon niet tussen te passen op dit moment.

Het was pas toen Kuhn en Ahan tijdens het avondeten bij me kwamen zitten, dat ik weer realiseerde hoe erg ik een gesprek gemist had. De twee vertelden over hun vrienden, kleine details over hun dagelijkse levens zoals een vriendin die haar derde tand verloren was, of Kuhn die toch net een grotere afstand wist te springen met fashkah. Het waren deze zinloze details die mijn dagen smaakvoller maakten. Met een glimlach luisterde ik naar de twee, tot ze opeens heel serieus naar me toeleunden.

'Heb je al gehoord, Nyra?' Ik schudde mijn hoofd. Als iemand iets hier niet wist, was ik het wel.

Kuhn keek schichtig rond, alsof hij van plan was een staatsgeheim te vertellen. Met zijn curry-besmeurde vingers tegen zijn mond, fluisterde hij dan. 'Het schijnt dat Isan zijn verstand aan het verliezen is door de mahika.'

Het eten gleed door mijn vingers op mijn tuniek, met wijde ogen keek ik de twee jongens aan. Ze moesten een grapje maken, Isan kon niet al in regressie gaan. Hij was gezond. Hij was...

Beelden van hem met zijn korte lontje kwamen in me op, zijn afstandelijkheid en zijn vijandelijkheid, kwam dat allemaal door de regressie? Was zijn magie aan het knabbelen aan zijn gezonde verstand en was dat waarom hij me zomaar buitensloot. Het zou een hoop verklaren. Toch kon ik niet zomaar de woorden van de jongens aannemen, wie weet waar ze het vandaan hadden.

'Jullie kunnen zoiets niet zomaar verspreiden,' siste ik dan, maar mijn stem verraadde mijn ongeloof. Geruststelling en angst draaiden in mijn maag rond tot ik misselijk was. Ik was opgelucht dat niet alleen ik de reden was dat onze vriendschap aan deugen is, maar tegelijkertijd was ik bang voor wat de regressie inhield. Het was een toekomst die alle magiërs naderden, de een wat sneller dan de ander. Toch kon ik moeilijk voorstellen dat Isan nu dat pad aan het belopen was.

'Het is echt waar, we hebben het van Asim gehoord toen we... toevallig langsliepen.' Ahan gooide zijn handen onschuldig in de lucht en ik onderdrukte de neiging om aan hun oren te trekken.

'Vertel het gewoon niet aan te veel mensen, oké. De regressie is een...' Ik slikte, hoe zette ik dit in de juiste woorden. 'Een taboe.' Het was onvermijdelijk en in de boeken beschreven als de natuurlijke loop van het leven voor iemand met mahika, maar veel mensen durfden niet toe te geven dat ze het hadden. Vaak omdat ze het niet doorhadden, ze wilden niet toegeven dat er iets mis met ze was. De jongens knikten braaf, sprongen meteen naar de volgende roddel die ze ook toevallig te horen hadden gekregen toen ze ergens 'langsliepen' over een nieuwe koppel in de bende die midden in de nacht de keuken ingeslopen waren voor een date. Half knikkend naar hun verhaal, schraapte ik de laatste curry van mijn vingers, maar hun woorden bleven in mijn hoofd steken.

Isan was in regressie gegaan.

~***~

De jongens gingen na het avondeten regelrecht naar bed, iets wat wonderbaarlijk niet vaak gebeurde zonder met ze in discussie te gaan. Het kwam me in ieder geval goed uit, want ik had Asim nodig. Het feit dat Isan in regressie gegaan was, bleef in mijn gedachten steken als een kwaadaardige zwelling die zich steeds meer voedde met alles in mijn hoofd tot hij alle ruimte innam.

Ik vond de leider languit gerekt aan zijn bureau waar ik hem weken geleden ook in slaap gesust had. Hij keek niet op van de stapel met munten die hij aan het tellen was en gebaarde alleen om de deur achter me dicht te doen.

'Nyra,' begroette hij me. Zijn telraam klikte met elke kraal die hij verschoof en met vluchtige vingers verschoof hij muntjes alsof het zijn roeping was. Zijn ogen waren half dichtgeknepen om goed te kunnen zien in het flikkerende kaarslicht.

'Asim, is Isan in regressie?' De man bevroor, zijn soepele vingers ineens stijf met shock.

'Waar heb je dat van gehoord?' Zijn vraag beantwoordde mijn verdenking al, geen afwijzing of gelach om het domme idee. Hij was serieus en zijn strakke blik zei het allemaal. Mijn mond was droog.

'Dat doet er niet toe.' Mijn handen balden tot vuisten. 'Is het waar?' Ik wilde niet in het duister gelaten worden, niet als het ging om Isan, om een van mijn beste vrienden en de enige andere hier die me altijd wist te begrijpen als het om magie ging. De enige persoon die begreep dat ik mijn magie voor alles zou gebruiken om een glimlach op mensen hun gezicht te brengen, zelfs als het betekende dat ik langzaam eraan zou wegkwijnen.

Asim zuchtte, rechtte zijn hoofddeksel. 'Wat als Isan in regressie gaat? Wat zou je ertegen kunnen doen, Nyra? Het beste wat we nu kunnen doen, is zijn wensen vervullen en hij wil duidelijk alleen gelaten worden.'

Een brok kwam in me op. Asims woorden vertelden me om hier weg van te blijven, om aan de zijlijn te staan en te observeren. Ik zou er niks aan kunnen doen, dit was de natuurlijke verloop van mahika.

'Ik kan op zijn minst proberen.' Mijn stem was niets meer dan een fluistering, mijn nagels drukten hard in mijn palmen tot er halve maantjes stonden. 'Ik kan toch niet niks doen?'

'En dat is waarom ik het je nog niet wilde vertellen.' Asim kwam overeind van zijn bureau. 'Je bent een van de oudsten hier, Nyra. Als Isan echt in regressie gaat, dan gaan de jongere kinderen je nodig hebben. Ze moeten iemand hebben om naar op te kijken die een goed voorbeeld kan dienen wanneer hij weg is.'

Ik beet op mijn onderlip. Het was alsof hij Isan al aan het vervangen was in zijn gedachten, in de gedachten van de kinderen. Maar ik kon nooit zijn als hem, nooit zou ik slangen kunnen overtuigen om ze te laten dansen, of muizen rond te commanderen om chaos te creëren zodat we mensen op de markt konden bestelen. Mijn illusies waren leugens, net zoals de maan die het licht van de zon stal om te schijnen. Isan was uniek en dat zou ik niet zomaar laten gaan.

'Je hebt het mis,' mompelde ik, tranen biggelend over mijn wangen bij het idee dat ik iemand kon verliezen. 'De kinderen gaan ons zien niks doen terwijl Isan in regressie gaat, ze gaan zien dat we onze broer in de steek laten omdat we niet eens proberen hem te redden.'

'Nyra. Er is hier geen discussie over mogelijk. We hebben geen tijd om een dood spoor op te pakken.' Asims woorden laaiden een vuur in me, hoe konden ze geen tijd hebben voor familie. We hadden alles voor elkaar over, sinds het begin toen Asim ons bij elkaar verzamelde en ons een dak boven ons hoofd gaf doordat hij door de illusie van de mooie wereld kon kijken. Wanneer iemand door een soldaat gevangen zou worden, zouden we hem bevrijden al waren al zijn vingers al verwijderd. We zouden niemand achterlaten.

Maar als ze geen tijd hadden, dan zou ik het zelf doen. Asim had me toch geen opdrachten willen geven en dat kwam goed uit nu. 'Je bent veranderd, Asim.'

Pijn flitste door zijn ogen terwijl de leider naar zijn bureau keek. Ik hoopte dat schuld aan zijn hart zou knagen, dat mijn woorden hem raakten in zijn hart zodat hij kon inzien wat ik bedoelde. Zonder nog om te kijken naar hem, stormde ik zijn kamer uit.