"Are you feeling okay, ma chérie? Para kang nakakita ng multo."  

Napabalik na lang sa kasalukuyan si Red Ridinghood nang marinig ang boses ni Macednus. Nang lingunin niya ito, hindi na siya nagulat nang mapansing wala pa rin itong suot na pang-itaas. 'Wala ba talaga uso ang damit sa kanya?'

Nang hindi kumibo ang prinsesa, agad na pumito si Lycros at ngumisi.

"Well, I can't blame you, kitten. Besides, Carteron tends to scare away every mortal who steps foot in this shitty castle." Sumandal sa kanyang upuan si Lycros at tinitigan siya. His eyes reminded her of their first encounter in the forest. She had never seen eyes as green as his. Like new plants growing in the spring season.

Noong mga sandaling 'yon, binalikan niya ang nakalap niyang impormasyon kanina.

"Teka, hindi ako ang unang babaeng kinidnap ninyo, 'di ba?"

Linus frowned, very displeased.

"'Kidnap', you say?
Love, that sounds very barbaric;
we'd like to call it a 'surprise special guesting',
it makes it more classic!"

Kumunot ang noo ng dalaga. "Surprise special guesting"?

Yup. They're crazy.

"No matter what term you use, it's still the same. Anyway, Macednus said the other girls died... Ano ba talaga ang dahi---?!"

"Kumain ka na lang, Miss Red."

Napahinto si Red nang mabilis siyang pinaghainan ng pagkain ni Helisson. Habang hinihiwaan siya nito ng roasted turkey, napansin ni Red ang lungkot sa mga mata ng binata.

"You're hiding something, aren't you?"

"Yes. At lahat naman tayo may itinatago, kaya wala akong nakikitang masama roon." The smile didn't reach his eyes, especially when he spoke. "Walang saysay ang pagtatanong ng mga bagay na pilit na naming ibinabaon sa limot."

"Are you saying that I should stop questioning?" She glared.

Nagkibit lang ito nang balikat. "Being curious is good. But sometimes, it's best to stay ignorant than to face a horrible truth."

A horrible truth.

Is there really more to these monsters than meets the eye?

Natahimik ng dalaga. Pero sa kabila ng masasarap na pagkaing nakahain sa kanyang harapan, hindi na niya nagawang pansinin ang gutom. While the seven werewolves ate 'til their hearts' content, tuluyan nang nawalan ng ganang kumain si Princess Rieka Ridinghood.

*
Hindi na niya matandaan kung kailan sila umalis ng dining hall. Sa gitna ng madidilim na pasilyo, tila ba naririnig niya pa rin ang huling bilin sa kanya ni Lycros.

"Never turn your back on him, kitten! Baka bukas, ikaw naman ang makita naming nakabitin nang patiwarik."

That warning echoed inside her head.

Muli niyang binalingan ang imahe ng "The Hanged Man" sa barahang kanina niya pa hawak. Lalo lang siyang kinilabutan nang mapansing may pagkakahawig ito sa binatang kasama niya ngayon. Huminga siya nang malalim at hindi nagpadala sa dekorasyon at ganda ng kastilyong ito. Beauty is the best form of deception, after all.

'Hindi na ako magugulat kung naghihintay lang siya ng pagkakataong puluputan ako ng lubid sa leeg.'

Red Ridinghood averted her amber eyes to werewolf walking ahead of her.

She glared at his back.

Carteron stopped walking.

"What are you thinking, Your Highness?"

Namuo ang tensyon sa pagitan nilang dalawa. Nararamdaman niya ang panganib ba hatid ng binatang ito. Nang ilibot ni Red ang kanyang mga mata, noon niya lang napansin ang samu't sariling lubid na nakapalibot sa kanya. Iba-iba ang hugis at anyo ng mga ito. It somehow reminded her of the tendrils of the old trees back at the palace. The ropes were all hanging from the high ceiling, an endless abyss above them. Ni hindi niya maaninag ang katapusan nito.

Sinubukan niyang tumakbo papalayo, ngunit agad na pumulupot sa kanya ang mga lubid.

This is stupid.

"What the fuck is happening?! Let me go, you bastard!"

"Oh, just 'hang' in there. Matatapos rin ang pagdurusa mo. HAHAHAHA!"

Humagalpak nang tawa si Carteron. Tuluyan na siya nitong nilingon. A sadistic smile on his lips. "So, what do you know about 'The Hanged Man', Your Highness?"

Napasimangot si Red. 'Bakit niya ba tintanong?' Dumako ang mga mata ng dalaga sa sahig, kung saan niya aksidenteng nahulog  ang baraha kanina. The tarot card was illuminated by the rays of sunshine coming from one of the windows. Sa hindi malamang dahilan, nakaramdam ng kakaibang aura si Red Ridinghood sa tarot card.

She didn't know anything about tarots or what their cards symbolize. Living by the rules of the palace doesn't give you the luxury to learn anything other than how to be a good ruler someday.

Not that she gave a damn about that.

"The Hanged Man... Base sa hitsura nito, masasabi kong hindi niya ginustong malagay sa sitwasyon na 'yan. Someone hanged him upside-down and left him all alone. It was his punishment, right?"

Ngunit nang ibinalik ni Red ang kanyang mga mata kay Carteron, doon niya napansing nakayuko na pala ito. Nanlaki ang kanyang mga mata nang makita ang marka ng lubid sa kanyang katawan---sa kanyang leeg, pulsuhan, at mga paa. The marks dug deep into his skin, like a remnant of pain and suffering.

Maya-maya pa, nagsalita ito.

"After all these years, humans never change. You're still the psychotic and shallow creatures you are. Hanggang ngayon, pilit niyo pa rin isinisisi sa ibang tao ang anumang trahedyang nakikita niyo. You pin the blame on someone else just because you can't accept the fact that you're at fault."

"A-Ano bang sinasabi mo?"

Pagak na natawa si Carteron. Umalingawngaw sa tahimik na pasilyo ang tunog ng kanyang mga sapatos habang naglalakad ito papalapit sa kanya. He stopped just in front of her and picked up the tarot card. He grinned with sharp teeth, all pointed and ready to tear flesh.

Malice.

Darkness.

Hopelessness.

But what makes a hanged man so special?

"Too bad... You don't know anything about The Hanged Man, Your Highness."

Sa isang kisapmata, tuluyan nang naglaho sa kanyang harapan si Carteron. Mahinang napamura si Red at sinubukang kumawala sa mga lubid. But the moment she moved...

"AAAAAAAAAAHH!"

Her throat hurts. She can hear a scream tore through the stillness of the castle.

That's when she realized she was the one screaming in pain.

Humigpit ang pagkakalingkis sa kanyang mga kamay ang lubid. Hinihila at binabanat nito ang kanyang mga braso. Ramdam niyang anumang sandali ay mapipilayan na siya. Red Ridinghood screamed and desperately called for help, but no one dare came to rescue a worthless princess like her.

"T-TULUNGAN NIYO AKO! P-Please---AAAAAH!"

Bones cracked.

Nobody heard her, of course.

Nanlaki ang kanyang mga mata nang sinimulan na siyang iangat sa ere ng mga lubid. Sinubukan niyang magpumiglas, pero huli na ang lahat. Soon, she felt herself being pulled upwards, into the dark abyss that awaited her. Mabilis siyang hinila ng mga lubid na parang isang puppet na hindi makakawala sa kanyang mga tali.

But then again, Red Ridinghood had always been a puppet to the expectation of others.

'W-Why...is this happening to me?'

*

Her body felt numb.

Wala siyang maramdaman. O baka naman tuluyan na siyang naging manhid sa sakit na dulot ng mundo? Mapait na napangiti ang dalaga. To be excused from feeling pain would be a blessing...

"Nasaan na ako?"

Maya-maya pa, isa-isang sumindi ang ilang kandilang nakapaligid sa kanya. Sa gilid ng kanyang mga mata, pinagmasdan ni Red ang apoy ng mga ito. Unti-unting naglaho ang dilim. But when she finally saw the situation she was in, Red Ridinghood almost had a heart attack.

"Shit!"

She was a hundred feet above the castle floor, standing on a tightrope.

Yes, a on freaking tightrope!

Nalula ang dalaga sa taas na kamuntikan na niyang ikinawala ng balanse. Nanlamig ang kanyang katawan at nanghihina na ang kanyang mga tuhod. 'This is stupid!Paano ako napunta rito?' Pinilit niyang pakalmahin ang sarili niya, sa kabila ng takot ng pagkahulog.

One wrong move and she'll surely die.

No mortal can survive the fall.

'Get a hold of yourself, Red!' Pagkumbinsi niya sa kanyang sarili habang pilit pinanatili ang kanyang balanse sa lubid. Wala na siyang oras para isipin kung paano siya nagagawang suportahan nito. Red was too busy trying to not accidentally slip to her doom.

Inangat niya ang kanyang mga braso sa kanyang magkabilang gilid, kahit pa kumikirot pa rin ang mga ito mula sa pagkakalingkis kanina ng mga lubid ni Carteron.

'That little devil!'

Red Ridinghood pushed her fears and doubts aside and tried to walk on the tightrope. Bumilis ang pintig ng kanyang puso habang ibinubuhos ang konsentrasyon sa paglalakad sa lubid...

Her foot slipped.

Napasinghap sa gulat si Red.

"Argh! Damn this..."

Bahagya siyang gumewang, at kamuntikan nang bumulusok pababa kung hindi lang siya nakakapit sa lubid. Now, the princess was dangling in the air, hanging on to rope. Kasabay nito, narinig niyang muli ang nakakairitang boses ng binatang may pakana nito.

"Hello, Your Highness! Kamusta?"

Nang mag-angat ng mga mata si Red, agad niyang sinamaan ng tingin ang werewolf. Walang kahirap-hirap itong nakatayo sa tightrope, perfectly balancing himself while giving her a sadistic grin. He reminds her of those circus acrobats.

"May gana ka pa talagang mangamusta? Well, can't you see I'm trying not to die, you dumbass?" She snarled at him.

Carteron laughed.

"Really? That's great. Balitaan mo na lang ako kapag patay ka na."

A creepy glint in his eyes.

At dahil hindi nakakamatay ang tingin, she made a mental note to herself to chop his head off with an axe later. Katulad ng ginagawa ng executioners sa kaharian nila tuwing may magnanakaw sa palasyo.

'Tutal, mukhang wala naman siyang planong tulungan ako! Tsk.'

Ano pa nga bang aasahan niya? At the end of the day, they were still monsters holding her captive for an unknown reason. Kahit pa sabihin nilang espesyal siyang "bisita" sa kastilyong ito, Red Ridinghood knew better than to fall for that trap again.

"Acceptance."

Sa kabila ng pagkakasalambitin niya sa ere, binalingan pa rin ni Red ang kausap. Nainis siya nang makita niya itong nakaupo sa lubid na kinakapitan niya, his feet were dangling in the air as if this was normal for him. Pero agad ring naglaho ang inis na 'yon, nang makita ng dalaga ang kanyang ekspresyon.

Nakatulala lang ito, tila may malalim na iniisip.

Bago pa man makapagtanong si Red, nagpatuloy sa kanya paliwanag si Carteron. "I don't know if you're familiar with tarot cards, but it's basically used in divination. Ya know, fortune-telling, predictions, and all the dark stuff in between..." Napabuntong-hininga ang binata at walang-ganang bumaling sa kanya. Wala man lang bahid ng awa ang kanyang ekspresyon, kahit na nangangawit na ang dalaga.

Mukhang wala talaga itong pakialam kahit bumulusok siya pababa at mamatay.

'Bad hospitality,' Red noted.

Soon, Carteron pulled out something from his chest pocket.

It was the tarot card she chose this morning.

"The Hanged Man. Matagal nang pinaniniwalaang isang traydor ang lalaki sa barahang ito kaya ibinitin siya nang patiwarik bilang parusa... Syempre, sisisihin niyo ang iba sa kapalarang sinapit ng kaawa-awang lalaki rito. HAHAHAHA! What a bunch of fools." Tumalim ang mga mata ni Carteron sa kanya. Bumalik ang kadiliman sa likod ng mga ito. Nanindig ang kanyang balahibo.

"The plot twist? Siya mismo ang naglagay sa kanyang sarili sa sitwasyong ito, Your Highness... The Hanged Man hanged himself, because he accepted his own fate a long time ago. Siya ang may pakana ng sarili niyang pagdurusa, dahil tanging sa pagdurusa lang natin mahahanap ang kahulugan ng buhay. It enlightened him! Unlike the other idiots, the hanged man surrendered to the pain of reality a long time ago..."

Nanlaki ang mga mata ni Red nang tumayo sa tightrope si Carteron, malamig na nakatingin sa kanya. Red couldn't take it anymore. Alam niyang hindi magtatagal at bibitiw na siya sa pagkakakapit sa lubid. Nangangawit na ang kanyang mga kamay.

The princess was about to fall to her death.

"What the heck, Carteron? T-Tulungan mo na ako..."

Ngumisi ang binata.

"As you wish, Your Highness."

Before she could even realize what he was doing, namalayan na lang ni Red na tinatapakan nito ang kanyang mga kamay. Naramdaman niya ang sakit nito. Fuck, it felt like he was crushing her fingers! Sa huli, wala nang nagawa si Red kung hindi bumitaw sa tightrope.

She was paralyzed, her amber eyes were wide open as her fingers finally let go...

Acceptance.

"Enjoy your stay in the castle, Your Highness."

He dropped the card, making it fall along with her.

Tila ba panandaliang huminto ang oras. Nakatitig lang si Red kay Carteron habang bumubulusok siya pababa, gravity finally claiming her. Sa kabila nito, hindi niya pa rin maialis ang kanyang mga mata sa sadistang nakatayo pa rin sa lubid. Naroon pa rin ang nakakaloko nitong ngisi.

A creepy grin, surrounded by the darkness of the ceiling. Isa-isang namatay ang liwanag ng mga kandila, hanggang sa tuluyan nang nilamon ng kadiliman ang binata.

Red Ridinghood was falling, the air swept her raven locks. The red cloak billowing around her figure. The tarot card of "The Hanged Man" fell with her.

'Ganito rin kaya ang naramdaman ng lalaki sa baraha?' Hindi maiwasang isipin ng dalaga.

She closed her eyes and awaited her death...

But it never came.

"Your Highness?"

Red Ridinghood recognized that voice. Sa isang kisapmata, napagtanto na lang niyang nakatayo na pala siya sa gitna ng pasilyo. Buo at walang galos sa katawan. Nakatitig sa kanya si Carteron, amusement in his eyes. Kunot-noong hinanap ni Red ang mga lubid sa paligid. Wala. Noon niya lang rin napansing hawak na niya ulit ang tarot card.

'Wait, what happened?'

"Where are the ropes? A-At bakit buhay pa rin ako? Mamamatay na ako kanina! I fell off a tightrope!"

Hindi pa rin nagbabago ang ekspresyon ni Carteron. "Hindi ko alam kung anong pinagsasasabi mo, Your Highness. Tara na? We haven't even started the tour yet."

Napasimangot na lang ang dalaga. Is her mind playing tricks on her? No. Totoo ang naranasan niya. 'Tama ang sinabi ni Macednus, mukhang pinaglalaruan nga ako ng castle ng Big Bad Werewolves,' Red concluded. Huminga siya nang malalim at tipid na ngumiti sa binata. Kung inaakala nilang magpapaapekto siya sa kalokohang ito, they're clearly underestimating her.

Red Ridinghood had survived worse.

With that, the princess walked towards the sadistic werewolf with her chin up and a challenging glint in her amber eyes.

"Very well, then. Let's go."

Nang ipinagpatuloy na nila ang paglalakad, Red felt Carteron sniffing her neck again. Maya-maya, puno ng galak itong bumulong...

"Accepting your fate, huh? Don't be excited, Your Highness. Wala ka nang kawala sa susunod."

---

Emotional pain, walks with me through the day,
and sleeps with me through the night,
leaving me depletes with no strength to fight.

Anger for not having the courage to turn things around,
keeping me anchored to this remorse,
not able to untie the chains and change my course.

False pride rules supreme,
always there to whisper in my ear.

Time, wasted and badly spent,
lots of hurt, lots to repent.

Solace, please come and calm my soul,
for this is what I need to make me whole.

Empathy, what I need is for someone to see,
someone to see the real me.

---"A Cry From The Soul", Charlene Valladares