Kojarzycie ten film, który w tym roku dostał Oscara zamiast Twojego Vincenta, przez co wiele Polaków się wściekło? No, to o nim dzisiaj będzie mowa! I o tym, dlaczego zasłużył na tego Oscara!

     Coco to kolejny film Disneya. Ale spokojnie, "kolejny" nie oznacza w tym przypadku "taki sam jak reszta". Wiele się pozmieniało, moi mili, bowiem Disney poszedł w trudniejsze produkcje. I, o matulu, poradził sobie!

     Zacznijmy może od tego, o czym tak właściwie jest Coco.

     W rodzinie Miguela muzyka jest zakazana już od pokoleń. Chłopak jednak w ukryciu stara się stać taki, jak Ernesto de la Cruz — największa gwiazda meksykańskiej muzyki. Potajemnie uczy się grać na gitarze oraz udaje się na jeden z konkursów organizowanych w Dzień Zmarłych. Niestety, tego samego dnia babcia zniszczyła chłopakowi jego gitarę, więc Miguel zmuszony jest kombinować. Postanawia zakraść się na grób samego Ernesta de dla Cruza i pożyczyć gitarę na czas swojego występu. Kiedy chłopiec już trzyma instrument w ręku, nagle przenosi do jakiegoś innego świata. Jak się okazuje, jest to Kraina Umarłych. Miguel zamierza więc wykorzystać okazję, jaką zgotował mu los, i postanawia odnaleźć muzyka. Jednak to, co się wydarzy, przejdzie jego pojęcie.

     W filmie, jak to zazwyczaj w filmach Disneya, muzyka towarzyszy nam na każdym kroku. I wszystkie piosenki, zarówno te radosne, jak i smutne, mają niesamowitą oraz przemyślaną melodię i tekst.

     Załączam Wam jedną z piosenek do odsłuchania.

     Film spokojnie mogą obejrzeć i młodsi, i starsi. Co więcej — czasami można zauważyć ukryte treści wyłącznie dla tych nieco starszych, jak chociażby w piosence poniżej.

     Starsi bez problemu będą mogli też odnaleźć w tym filmie kilka rad dla siebie — że należy dbać o rodzinę, póki ma się tę możliwość, i że należy pozwalać robić naszym bliskom to, co ich uszczęśliwia, a nie nas. Wierzcie mi, Coco może na Was ogromnie wpłynąć, zwłaszcza na końcówce, która jest strasznie emocjonalna, ale również jak najbardziej prawdziwa, przez co widz jest w stanie się utożsamiać.

     Coco posiada również płynną i naprawdę przyjemną dla oka animację. Kreskę i kolorystykę zresztą również — Meksyk to jednak Meksyk, a jego nastrój na pewno nam się niejednokrotnie udzieli podczas seansu.

     Ogółem bardzo lubię filmy Disneya, ale zawsze daję im dość niskie noty. To już było, tamto jest przereklamowane, w innym jest za dużo nierzeczywistych scen, a w kolejnym natomiast za dużo niedopracowanych wątków.

     Lecz przy Coco... Ja naprawdę nie mam się czego przyczepić. Choćbym próbowała, nie jestem w stanie wymienić żadnej wady tego filmu. Dlatego też daję mu z wielkim uśmiechem na twarzy 10/10.

     I mam szczerą nadzieję, że zachęciłam Was do obejrzenia tego filmu. Wierzcie mi, to jest kompletnie inny poziom niż reszta filmów Disneya, więc, moim zdaniem, warto dać Coco szansę.