Mariin akong napapikit at napahawak sa kanang pisngi ko. I mentally cursed when I feel the sting pain on my cheek. Damn it! That was fvcking hurt!

"You're a disgrace in this family!" sigaw ni daddy at mabilis na hinawakan ako sa braso ko. Napamulat ako at mabilis na nagpumiglas sa mariing pagkakahawak nito sa akin. "Wala kang kahihiyan!"

"Dad! Nasasaktan ako! Ano ba!" takot na sigaw ko sa ama.

"Talagang masasaktan ka sa akin! Hindi ka na nagtanda! You kept on repeating the same mistakes! Hindi ka ba napapagod sa pinaggagagawa mo? Dahil ako, kami ng mommy mo, pagod na pagod na sa'yo!" galit na sigaw muli nito sa akin at mabilis akong binitawan kaya naman ay pabagsak akong napahandusay sa sahig.

"Theodore! Tama na iyan!" rinig kong sambit ni mommy at dinaluhan ako. "Can't you just let this go? Again? Please, Theodore! This is your daughter!"

"Wala akong anak na ganyan ang pag-uugali, Divine!" galit na sigaw pa rin ni daddy at dinuro pa ako. "Noong nakaroon ka ng eskandalo sa Maynila ay pinalagpas ko pa, ngunit iba na ang sitwasyong ito! Sumusobra ka na! Lumayas ka sa pamamahay ko, Rhianna!"

Masama kong tiningnan ang ama ko at tumayo na mula sa pagkakasalampak sa sahig. Ramdam ang gulat ni mommy sa tabi ko at mabilis niyang hinawakan ang kamay ko noong akmang magsasalita ako.

"No, Rhianna. Don't talk back to your father. Please, anak."

"Didn't you hear him, mom? Wala raw siyang anak na kagaya ko. So, technically, he's not my father now."

"You-"

"Sige!" sigaw ko noong akmang sasampalin na naman ako ni daddy. "Isang sampal mo pa sa akin at talagang mawawalan ka na ng anak, dad!"

"Rhianna!" Umiiyak na sigaw ni mommy sa tabi ko. "Theodore, please, tama na! Rhianna, stop it already, please."

"Lumayas ka!" mas malakas na sigaw ni daddy sa harapan ko. Napailing na lamang ako at matapang ko itong tiningnan, hindi inalis sa kanya ang paningin. "Kung hindi mo kayang respetuhin ang pamilyang ito, hindi ka nararapat na maging isang Ferrer! Isa kang kahihiyan!"

"Tama na!" ganting sigaw ko dito. "I don't want to be part of this family, anyway! Kung puwede lang mamili ng pamilya, ng ama, ginawa ko na! I don't want to be part of this so called 'Great Ferrer Empire'! I just want to be a normal person! Hindi ko kailangan ang kasikatan at kayamanan ng pamilyang ito! Hindi ko na masikmura ang pamilyang ito!"

"Kaya ka nagrebelde? Kaya sinira mo ang sarili mo? Ang kinabukasan mo? Nag-iisip ka pa ba nang matino, Rhianna Dione?"

Hindi ako nakapagsalita sa mga binitawan ng aking ama.

Ako? Sinira ang sarili ko? I don't think so. Sila at ang mga gahamang mga Ferrer ang sumira sa akin! Dahil sa kanila, naging miserable ang buhay ko. Dahil sa kanila, nagawa kong talikuran ang buhay na kinagisnan ko!

"Lumayas ka na."

"Fine!" sigaw ko sa harapan ng ama. "Matagal ko na ring gustong umalis sa pamamahay na ito! Sa pamilyang ito!"

"Rhianna! Anak!" pigil ni mommy at mabilis niyakap ako. "No, Rhianna. Hindi ako aalis."

"Let her go, Divine. Tingnan lang natin kung hanggang saan aabot ang katigasan ng ulo ng batang iyan. Tandaan mo ito, Rhianna, ang pera ng mga Ferrer ang bumuhay sa'yo, ang nagbigay ng lahat ng luho mo. Without us, you can't live a peaceful life."

Napakuyom ako ng mga kamao ko. Damn this! This is too much! Hanggang dito ba naman ay ipamumukha niya sa akin ang kayamanan ng pamilyang ito? "I can live without the luxury, dad," mariing sambit ko habang hindi pa rin inaalis ang masamang titig dito. "Hindi ako kagaya ng ibang Ferrer ng pamilyang ito. I can survive as long as I'm free from this cage of yours."

"Rhianna-"

"I'm leaving, mom," malamig na turan ko sa ina.

"No, Rhianna!" Lalong lumakas ang iyak ni mommy habang yakap-yakap ako. Ako na mismo ang nagtanggal ng pagkakayakap nito sa akin. She's weak right now because of crying kaya naman ay nakawala ako bigla sa bisig nito. "Anak-"

"I'm sorry, mommy," matamang sambit ko dito. "I can't take this anymore. This pain... this is too much for me. Hindi ko na kayang manatili sa pamamahay na ito, sa pamilyang ito."

"Rhianna, please. Huwag mong gawin ito sa sarili mo, sa pamilya mo. Please."

"I'm sorry," pinal sa wika ko at tinalikuran na si mommy. Nagsimula na akong maglakad patungo sa main door ng mansiyon ng mga Ferrer. I bit my lower lip and control my emotion well.

No! Hindi ako iiyak sa lugar na ito! They're not worth it! My tears are too precious to waste for the likes of them!

"Wala kang dadalhin na kahit ano na binili mula sa pera ng mga Ferrer." Natigilan ako sa narinig mula sa ama ko. Umuwang ang labi ko at galit na bumaling sa ama. "Even your car, Rhianna."

"Fine!" sigaw ko habang hindi makapaniwalang nakatingin pa rin sa ama. Ang sama talaga nito! Magsama sila ng pera niya! I don't need them! Damn it! "I can walk, dad! I can walk and will never come back in this hell!" dagdag ko pa at tuluyan nang lumabas sa mansiyon ng mga Ferrer.

Nag-uumapaw ako ngayon sa galit. Habang tinatahak ko ang malamig at madilim na daan palayo sa subdivision namin, unti-unting nadudurog ang puso ko. Mahina akong napahugot ng isang malalim na hininga at tumingala sa madilim na langit. Tumigil ako sa paglalakad at niyakap ang sarili.

No stars. Napabuntonghininga na lamang ako at marahang hinilot ang sintido ko. Mukhang uulan pa yata ngayong gabi! Damn it! Kapag minamalas nga naman.

Akmang ipagpapatuloy ko na naman ang paglalakad noong biglang may tumigil na van sa puwesto kung saan ako nakatayo. Naging alerto ako at noong bumukas ang pinto ng van ay biglang kinabahan ako.

"Rhianna Ferrer."

"Sht!" bulalas ko at mabilis na tumakbo palayo sa dalawang lalaking bumaba sa van. Damn it!

"Tumigil ka, Ferrer!" sigaw ng lalaking humahabol sa akin. "Ferrer!"

"Damn you!" sigaw ko habang mabilis na tumatakbo. I can't let them have me! Not a chance! Hindi nila ako magagamit para lang maperahan ang mga Ferrer! I'm so done with this thing! Hindi ako isang bagay na palaging tinutubos ng pamilyang iyon! Tapos na ako sa ganitong eksena ng buhay ko. Pagod na ako sa ganito!

"Ferrer!"

"Fvck!" Mabilis na mura ko noong biglang may humigit sa akin. "Bitiwan mo ako!"

"Calm down," mariing sambit nito na siyang mabilis na ikinalingon sa taong humawak sa akin. I froze. Who the hell is this guy? "Dito tayo," aniya at hinila ako sa kung saan.

Hindi ko masiyadong kabisado ang lugar na ito kaya naman ako kinabahan ako noong mapansin ang mga malalaking puno sa paligid. Bagong lipat lang ang mga Ferrer sa bayang ito. We left the city a month ago because of my scandals and now, I'm stuck in this place. Mas naging rebelde ako dahil nasasakal na talaga ako sa kanila! I want my freedom! Damn them!

"Where the hell are you taking me?" tanong ko at nagpumiglas sa lalaking hawak-hawak ako ngayon sa braso.

"Taking away from those assholes who are chasing after you," aniya at binalingan ako. "I saw you running away from them and I thought you need some help."

"I don't need someone's help! Let go of me!"

"Lower down your voice, miss. Maririnig nila tayo sa ginagawa mo."

"I don't care!" sigaw kong muli ngunit agad din namang natigilan noong makarinig ng sigaw 'di kalayuan sa puwesto namin.

"Hanapin niyo siya! Hindi pa nakakalayo ang Ferrer na iyon!"

Damn! They're here!

"Come on! We better keep going. Ayaw kong makipagbasag-ulo ngayon!" ani ng lalaki at muling hinigit ako sa kung saan.

Hindi na ako nakapagsalita pa. Fine! Ayaw ko rin namang mahuli nila ako. I don't have enough energy to fight against them! Gusto ko lang makalayo mula sa kanila!

Hindi ko alam kung gaano na kalayo ang tinakbo namin ng lalaking humigit kanina sa akin. Basta na lamang kaming tumigil sa pagtakbo at hinabol ang kanya-kanyang mga hininga.

"Damn, that was fun," aniya na siyang nagpataas ng kilay ko. Tiningnan ko ito at noong mamataan ko ang itsura nito, natigilan ako.

"Who are you?" I managed to ask when I saw his face again. Buti na lang ay may kaunting liwanag ngayon mula sa buwan. Looks like hindi matutuloy ang pag-ulang inaasahan ko ngayong gabi.

"Me? A stranger who saved your life."

"You didn't saved me," sambit ko at namewang sa harapan nito. "Nakitakbo ka lang sa akin."

Namataan ko itong tumawa kaya naman ay natigilan ako. Tahimik ko itong pinagmasdan hanggang sa humupa ang pagtawa nito.

"Just say thank you and we're done here. Kailangan ko na ring umalis. Someone's after me, too, you know," aniya na siyang ikinakunot ng noo ko.

What? Is he running away from something, too? Just like me?

"Fine," walang emosyong sambit ko dito. "Thank you."

"That's too dull. Ganyan ba kayo magpasalamat sa taong tumulong sa inyo?"

"What do you want? Madiwang ako dahil nakaligtas ako mula sa mga taong gustong kumuha sa akin?" Nakasimangot na tanong dito. "I just said my thank you, so, just freaking accept it! I'm leaving now," sambit ko sa kanya at mabilis na kumilos. Tinalikuran ko ito at akmang hahakbang na ako noong biglang hinawakan niya akong muli sa braso ko.

"No, not that way! That part of the forest is dangerous!" anito na siyang ikinakunot ng noo ko. Binalingan ko ito at inalis ang pagkakahawak nito sa braso ko.

"I can handle myself," seryosong sambit ko at nagpatuloy na sa paglalakad.

Wala na akong narinig na salita mula sa lalaki. I assume he left and continue his own journey, too. At noong akmang lilingunin kong muli ang daang tinahak ko kanina, napamura ako noong nawalan ako nang balanse.

Kusang dumulas ang katawan ko pababa kaya naman ay mabilis akong humawak sa ugat ng punong nahawakan ko.

"Damn it!" bulalas ko at mahigpit na kumapit sa ugat. What the hell? Paanong nagkaroon ng bangin sa lugar na ito? Shit! Ito ba ang dahilan kung bakit sinabi nitong mapanganib ang parteng ito ng gubat?

Fvck! I should have listened to him! Damn, Rhianna Dione! This will be your end!

"Help!" sigaw ko at mas hinigpitan ang pagkakahawak sa ugat ng kahoy. Kapaag makabitaw ako sa ugat na ito, for sure, ito na rin ang katapusan ko. I don't think I'll survive this one. This is not the usual kidnapping case of me! This is an accident and will surely end my life. "Somebody... damn it! Please, help me!" desperadang sigaw ko.

Damn! I don't want to die like this! Kahit ano basta huwag lang ganito! No one will know if I die in here! Even my parents, my mom... she will never know about this!

"Help!" muling sigaw ko at napamura na lamang noong maramdamang dumulas ng kaunti ang kamay ko mula sa pagkakahawak sa may ugat. Oh my God!

"I told you, it's dangerous here!" Bigla kumabog ang puso ko noong marinig ang boses na iyon. That was the man who helped me earlier! "Come on, grab my hand," aniya at pilit na inaabot ako.

"I can't," kinakabahang sambit ko. "If I move a little more, I might fall."

"No, hindi ka mahuhulog. Trust me. Give me your hand."

"I can't!" sigaw ko at hindi ko na napagilan pa ang mga luha ko. Damn it! "I'm losing it! I'm losing my grip! Help me, please!"

"Reach my hand! Come on!" mariing sambit nito sa akin at mas in-extend pa nito ang pag-abot ng kamay niya sa akin.

I don't know what to do! I can't move. I suddenly feel numb! Damn me!

"Come on!"

"Rhianna," sambit ko habang nanginginig ang mga labi ko. I'm losing it. I can't hold it anymore! "Rhianna Dione Ferrer. That's my name."

"No," mariing sambit nito. "Come on! Move your hand now. Isang kamay lang ang igagalaw mo! You can do it!"

"I'm a Ferrer," mahinang sambit ko at matamang tiningnan ito. "Thank you so much," I sincerely said to him. "You've done enough for me today but I want you to do me a favor."

"No! Don't say that!" sigaw nito sa akin at sinubukang muling abutin ako.

"I'm sorry but I'm losing my grip now. I can't hold it anymore!"

"Come on, Ferrer!" sigaw niya na siyang ikinatigil ko.

Ferrer? Oh, right! Hindi na pala ako isang Ferrer. Umalis na pala ako sa pamilyang iyon.

Malungkot akong ngumiti at inilingan ito.

"Forget about this," sambit ko sa kanya na siyang ikinatigil nito. "Forget that you saw me. Forget that you helped me. And, I'm not a Ferrer. I'm just... just nobody."

I weakly smiled at him again and let go from the root I was holding on.

"No!" he shouted and keep on calling my name. "Rhianna, damn it, no!"

I smiled bitterly as I felt my body's rushing towards the bottom part of the cliff. I slowly closed my eyes and feel the breeze of the cold wind.

So, this is my end, huh?

I just wanted to get out from the Ferrer's cage, get away from that cruel family! But I didn't expect to die and leave this world like this. How pathetic! Kung alam ko lang na ito ang kahahantungan ko, sana ay kusang sumama na lamang ako sa mga kidnappers ko. Mukhang mas maganda pa iyon kaysa sa mahulog sa bangin at mamatay sa ganitong paraan!

Damn it! I just wanted to live freely! I just wanted to do something because I wanted to do it! I wanted my freedom so bad that I went against the rules of my own father, my own family. I just want to be free from them! But... I guess asking for those things are too much! And, now that I was finally free from them, my own life was the price of it.

Freedom. Life.

That was suck!

Sht!

I mentally cursed when my body slams on the cold and rough ground.

Rhianna Dione. This is your end.