Είμαι στην κουζίνα και τρώω τρουφάκι με κίτρινο τυρί με λαιμαργία, όσο ο Άγγελος δέχεται επισκέψεις. Τώρα θα ρωτήσετε, τι χρειάζομαι το αλμυρό με το γλυκό... Αναγούλιασα μετά από τρία σοκολατάκια, οπότε το γαλακτομικό εξισορροπεί λιγάκι την γεύση. Δεν φταίω εγώ, αλλά είχαν παραπάνω σιρόπι από το κανονικό.

    Πρώτη φορά στην ζωή μου αισθάνομαι, πως πάσχω από βουλιμία. Κάθομαι στην κουζίνα και παρακολουθώ την Ακρόπολη από την μπαλκονόπορτα. Είναι εντυπωσιακή η θέα εδώ πέρα, οπότε την θαυμάζω. Τελικά το σπίτι αυτό είναι θησαυρός και τώρα το ανακαλύπτω.

   Από τις σκέψεις μου με διακόπτει το άνοιγμα της πόρτας. Είναι ο Κώστας, ο σνομπ φίλος του Άγγελου. Αιφνιδιάζεται από την παρουσία μου, κάτι που είναι ολοφάνερο από την έκφραση του προσώπου του. Εγώ πάλι νιώθω δυσφορία απέναντι του, καθώς είναι αντιληπτή η αντιπάθεια του για μένα. Μου απευθύνει τον λόγο ειρωνικά.

   - Τι θες εσύ εδώ; Δεν καταλαβαίνεις, ότι ενοχλείς; Επιτέλους, πόσο χωριάτισσα είσαι, που συνδυάζεις τσεντάρ με αυτά τα πανάκριβα γλυκάκια;

   Παρακαλώ; Τελικά ο τύπος είναι αγενέστατος, χωρίς τρόπους, ενώ το παίζει κάποιος σπουδαίος. Με νευριάζει πάρα πολύ η συμπεριφορά του. Δεν δείχνει τον παραμικρό σεβασμό για μένα, αν και δεν με γνωρίζει. Προσπαθώ να συγκρατηθώ, ώστε να μην δείξω την αντιπάθεια μου. Του απαντάω, με όση ηρεμία γίνεται.

   - Βλέπεις, αυτό το διάστημα μένω εδώ μέσα, οπότε κατά κάποιον τρόπο το θεωρώ εν μέρη δικό μου. Τουλάχιστον έχω το δικαίωμα για άνεση στο θέμα του φαγητού και ύπνου. Οπότε δεν με νοιάζει, αν σ' ενοχλεί το θεσπέσιο γεύμα μου.

   Χαμογελάω δειλά, αφού του έδωσα την απάντηση που του αξίζει. Εκείνος όμως δεν το παίρνει τόσο ψύχραιμα. Με πλησιάζει επικίνδυνα, ενώ το μάτι του γυαλίζει. Με σπρώχνει με δύναμη στον τοίχο ταράζοντας με. Τα επόμενα λόγια του φανερώνουν τον θυμό του.

  - Εμένα μην μου μιλάς έτσι, γιατί δεν τα ανέχομαι. Μας την είδες νύφη ξαφνικά εδώ μέσα και βγάζεις γλώσσα. Σήμερα είσαι εδώ, αύριο αλλού. Τώρα δώσε μου το τηλέφωνο της κολλητής σου και δίνε του. Εννοείται, πως αυτό δεν το λες πουθενά. Για το καλό σου.

   Τον παρατηρώ προσεκτικά. Κάτι στο βλέμμα του με τρομάζει και μου φανερώνει ότι είναι επικίνδυνος. Ίσως είναι πιο ακραίος από τον φίλο του, πάντως σίγουρα είναι ικανός για χειρότερα. Από την τρομάρα μου υπακούω, αναφέροντας μέσα από τα δόντια μου το νούμερο και φεύγω αμέσως από την κουζίνα.

   Βγαίνω στην αυλή, ώστε να πάρω καθαρό αέρα. Παρατηρώ τις τριανταφυλλιές, όταν ακούω θόρυβο από αυτοκίνητο. Στρέφω το βλέμμα μου εκεί και εντοπίζω τον Δημήτρη, ο οποίος βάζει με προσοχή την Αντωνίνα στο αναπηρικό καροτσάκι.

  Έχω μεγάλη απορία να μάθω, που πήγανε. Είναι πολύ περίεργη η οικειότητα τους μετά από τόσα χρόνια. Για ποιον λόγο έκαναν τόση μεγάλη διαδρομή, για να μιλήσουν; Κάτι μου διαφεύγει εδώ πέρα.

   Με βλέπουν, οπότε κατευθύνονται προς το μέρος μου. Το πρώην αγόρι μου φαίνεται χαρούμενος, σαν ανακουφισμένος, ενώ η Αντωνίνα από την άλλη αρκετά νευρική. Όταν είναι αρκετά κοντά μου, μού απευθύνει τον λόγο.

  - Πες μου πως είναι ψέματα και δεν ισχύει τίποτα από τα λόγια του Δημήτρη. Μου ανέφερε για την συμφωνία σου με τον αδελφό μου. Πες μου, σε παρακαλώ, πως δεν έκανε κάτι τέτοιο.

   Σοκάρομαι, καθώς δεν ήμουν έτοιμη για μια τέτοια συζήτηση. Το κορίτσι μπροστά μου, όσες φορές το έχω δει, είναι εύθυμο και αθώο. Μου θυμίζει εμένα, πριν την ασθένεια του Δημήτρη. Πώς γίνεται τώρα να μιλήσω γι' αυτό;

    Ο Άγγελος θα γίνει έξω φρενών, όταν μάθει τις ενέργειες του Δημήτρη. Τι πήγε και έκανε; Μάλλον, επιδιώκει να χωρίσει τα αδέλφια και να εκδικηθεί κι αυτός με την σειρά του τον πατέρα του παιδιού μου. Δεν σκέφτεται όμως, πόσο ευάλωτη είναι η Αντωνίνα και πόσο έχει ανάγκη δίπλα της το μεγαλύτερο της στήριγμα. Εξαρτάται αποκλειστικά από την οικογένεια της.

   Μια φράση καταφέρνω να ψιθυρίσω, καθώς πολύ απλά δεν έχω  λόγια, επιχειρώντας να αποφύγω περιταίρω εντάσεις. Ότι και να έκανε ο Άγγελος, μην μαλώσουν τα αδέλφια. Η σχέση τους είναι μοναδική μέχρι τώρα.

   - Αυτό δεν χρειάζεται να το αναφέρεις στον Άγγελο. Ο αδελφός έσωσε τον άνθρωπο, που θεωρεί υπεύθυνο για το ατύχημα σου. Ήταν δύσκολο για εκείνον, αλλά το έκανε για μένα στο τέλος. Κράτα τα καλά του στοιχεία. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

  Με το βλέμμα μου της εκφράζω την παράκληση μου. Εκείνη πάλι με κοιτάζει με απορία. Ο Δημήτρης φαίνεται πολύ εκνευρισμένος και παίρνει τον λόγο.

   - Σε έχει τυφλώσει ο έρωτας και δεν βλέπεις μπροστά σου. Σε παρακαλώ, κάνε ό,τι θες, αρκεί να μην είσαι μαζί του. Μόλις έμαθες για την εγκυμοσύνη, έπλασες στο μυαλό σου ρομαντικά σενάρια με οικογένειες. Δεν εξέτασες καν, τα θέλω των άλλων και ειδικά του πατέρα του παιδιού. Πάρε τα πράγματα σου από εδώ, κοριτσάκι μου, και όλοι θα είμαστε δίπλα σου με το μωρό. Δεν θα μείνεις μόνη, αν αυτό φοβάσαι.

   Αρχικά μια σημαντική σημείωση. Ποιά πράγματα μου να πάρω; Όλα όσα έχω εδώ, είναι πληρωμένα από τον Άγγελο. Δεύτερον, ο πρώην μου πριν λίγο με κατηγορούσε άσχημα. Δεν μπορώ να βασιστώ πάνω του.  Τέλος, ίσως και να μην θέλω να φύγω τελικά. Δεν έμαθα κάτι καινούργιο, ώστε να αλλάξω γνώμη.

   Στα περισσότερα έχει άδικο, αλλά σ' ένα δίκιο. Είμαι υπερβολικά ρομαντική και ερωτευμένη, οπότε δεν κρίνω αμερόληπτα. Μέχρι πρόσφατα ήμουν στον βούρκο της απελπισίας. Δεν γνωρίζω, αν υπάρχει λάθος ή σωστό πλέον.

   Όπως είμαι σε δίλημμα, εμφανίζεται ο Άγγελος, ο οποίος προφανώς και άκουσε τα λόγια του Δημήτρη. Είναι έτοιμος να αντιδράσει, όμως τον προλαβαίνει η σοκαρισμένη αδελφή του.

   - Δεν πρόκειται να σου επιτρέψω, να τους κάνεις μεγαλύτερο κακό. Άγγελε, κοίτα με στα μάτια και απάντησε μου. Σκέφτηκες, πως θα μπορούσα να ήμουν στην θέση της; Θα επέτρεπες να μου φερθεί κάποιος έτσι, όπως εσύ στην Μαρίζα, σε μια αδύναμη μου στιγμή; Τώρα κατάλαβα, γιατί έχεις μαλώσει άσχημα με τον μπαμπά.

   Τα δυο αδέλφια, στα επόμενα λεπτά, επικοινωνούν με τα μάτια. Η Αντωνίνα φανερώνοντας απελπισία, ενώ ο Άγγελος για κλάσματα δευτερολέπτου ενοχή. Σύντομα όμως, ανακτά τον έλεγχο και δείχνοντας αδιαφορία. Μιλάει, χωρίς την παραμικρή διακύμανση στην φωνή του.

   - Πίστεψε με. Θα είχες περάσει χειρότερα από την Μαρίζα, αν δεν ήμουν εγώ. Πιθανότατα, να πεινούσες και να μην είχες καν λεφτά για νοσηλεία ή θεραπεία. Ο πατέρας ήταν ράκος, δεν θα έβγαζε δεκάρα. Είσαι αίμα μου και σου στάθηκα. Μην ρωτάς ανοησίες.

    -Δεν είναι απάντηση αυτή, αδελφούλη. Θέλω να μάθω, τι σκεφτόσουν επιτέλους. Το νοσοκομείο ανήκει στην οικογένεια, είχα δικαίωμα και εγώ να κάνω δωρεά την θεραπεία. Καλά τα υπόλοιπα, όμως ένα είναι αδιανόητο. Η εγκυμοσύνη μόνο τυχαία δεν προέκυψε, σωστά; Ήταν μέρος του σχεδίου σου, έγινε εσκεμμένα.
 
   Αυτή την στιγμή είναι, σαν να ζω σ' ένα παράλληλο σύμπαν. Δεν θέλω να ακούσω ή να πιστέψω τα λόγια της Αντωνίνας. Είναι εκνευρισμένη με τον αδελφό της και ξεσπάει με τον δικό της τρόπο. Δεν γίνεται να είναι αλήθεια τίποτα από αυτά.

    Στρέφει το βλέμμα του προς τα μένα, για να δει την αντίδραση μου. Εγώ τον κοιτάζω γεμάτη απορία, μήπως μου λύσει τις ερωτήσεις μου. Να δω επιτέλους μέσα στην ψυχή του και να τον καταλάβω. Γιατί αυτός θα είναι ο μόνος τρόπος, να να με κρατήσει κοντά του, όπως και το παιδί του φυσικά.

  Αναρωτιέμαι, αν όντως έχουν βάση όσα λέει η Αντωνίνα. Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα, όταν έχει να κάνει μαζί του και αυτό με τρομάζει. Θα ξεκαθαριστούν όλα όμως σύντομα. Θα τον πιέσω, για να μάθω. Αν αρνηθεί, θα αναγκαστώ να τον εγκαταλείψω.