Ik moet nog steeds bijkomen van het vreselijke voorval. Amy heb ik er ook nog over verteld. We hebben niet erg veel contact, maar zien elkaar nog wel een paar keer aangezien we toch familie blijven.

Jabby komt naar me toegelopen en klopt zachtjes op mijn schouder. 'Ik hoop dat ze de verdachte vinden,' zegt hij bloedserieus. Ik knik terug en kijk hem na als hij de studio verlaat. Even zucht ik voor ik mij richt op Marley. Hij telt met zijn vingers af.

Nu, Lilly.

'Dit is Lilly Adams met het nieuws van twaalf september.'

Met een serieus gezicht richt ik me op de camera en negeer ik expres de teleprompter. De woorden die uit mij komen zijn geheel eigen. Net zoals altijd eigenlijk.

'Het tragische voorval heeft zich voorgedaan: vijf kinderen zijn uit een winkel gestolen en niet meer teruggezien. Het moet zijn gebeurd rond een uur of drie, maar op de camera's zijn helaas te veel mensen te zien. De scholen waren net uit en er stonden te veel kinderen in de winkel.'

Ik schuif mijn blauwe stoel even naar voren en blaas een plukje zilver haar uit mijn ogen. Riff probeert ondertussen mijn aandacht te trekken, maar ik merk hem niet eens op.

'Wat wij dus vragen is om deze vermiste kinderen helpen terug te vinden.' Er verschijnt een afbeelding van ze toen ze voor het laatst werden gezien. 'Ze zijn gemaakt van witte chocolade en zijn ongeveer tien centimeter groot.'

Marley moet een traantje weg pinken. In gedachtes heb ik de kinderen ook al gecondoleerd. Geen enkel stukje chocolade overleeft het in het spitsuur van de kinderen. Waarschijnlijk hebben hun laatste slagen al geslagen.

'Er zijn wel verdachten die deze vijf lekkernijen misschien hebben gestolen of erger nog al opg...'

Ik stop even. Dit is het nieuws, feiten moeten worden gegeven, maar ik kan het niet maken horrorverhalen te vertellen.

'Kom op,' mompel ik tegen mezelf als ik dichtval, 'mensen kijken.'

'O ja,' roep ik net iets te hard als ik weer weet waar ik was gebleven. 'De verdachten dus. De eerste verdachte is de caissière die al die tijd bij de kinderen stond. Het chocola lag binnen haar handbereik.'

Er verschijnt een foto van de caissière op het scherm waar ze met een norse blik op kijkt. Op de foto overhandigt ze chagrijnig een kartonnen tasje met chocolade.

'De tweede verdachte is een kat die stiekem naar binnen is geslopen. Aangezien het verboden was voor katten in die winkel en die rebelse kat zomaar die regel overtrad, moet het wel een geboren crimineel zijn. De politie houdt hem in de gaten, maar kan nog steeds zijn mysterieuze kattentaal niet begrijpen. Dit maakt hem natuurlijk extra verdacht.'

Ook van de andere verdachte verschijnt een foto. De blauwe staart van de kat staat recht omhoog en zijn haren recht overeind. Bang zijn. Typisch iets wat een dader zou zijn.

'De derde verdachte is een groenharig kind. Hij stond vooraan, maar had niks gekocht.' De camera zoemt dieper in op mijn getinte gezicht. Ik ga erbij staan en buig naar voren. 'Misschien wel, omdat zijn buik al gevuld was.'

Bij mijn plotselinge beweging heb ik de stoel naar achteren geduwd. De kamer vult zich met geluiden als de stoel omvalt en mijn omringende mensen de dramatische woorden hebben gehoord. Ik hoor Jabby zelfs vanuit de andere kamer naar adem happen en Riff probeert weer naar me te seinen dat ik te ver ga. Woorden die live zijn gezegd kan ik alleen niet meer terug nemen.

'De politie zal verder gaan met het onderzoek.'

Het vervelende plukje haar valt weer voor mijn ogen en ik blaas het geïrriteerd weg. Marley, Riff en ook Jabby kijken me verward aan als ik met mijn haar zit te worstelen. Dan bedenk ik me dat ik nog niet heb afgesloten.

'O, dit was Lilly Adams met het avondnieuws van twaalf september.'