De temperatuur op Raytis is de laatste dagen flink toegenomen, en dat is dan ook de reden dat ik nu zwetend aan mijn ijskoude smoothie zit te slurpen. Ik heb express een plek uitgekozen waar je de grote klok goed kunt zien, ik moet namelijk over een klein halfuurtje in de studie zijn om een nieuwsuitzending op te nemen. Eindelijk weer eens. En net zoals altijd heb ik me deze keer weer goed voorbereid, behalve dan dat het zweet echt in straaltjes over mijn hoofd loopt. Gadverdamme, ik zie er vast niet uit.

Met mijn ene oog gefocust op de klok en de andere op de mensen die langskomen, drink ik mijn smoothie op. Meteen, en dan ook echt meteen daarna betaal ik en begin ik aan mijn voettocht naar de studio.

-

Ik loop lachend de studie in, het voelt echt goed om weer terug te zij en zwaai naar het meisje met de blauwe haren wat me de laatste keer heeft geholpen met het nieuwsbericht. Ze glimlacht breed terug, en ik lach nog harder. Iedereen hier in de studio is best wel kil, tenminste voor mijn doen, en het is dan ook fijn als iemand teruglacht.

Zodra de regisseur en de cameramannen door hebben dat ik er ben, dirigeren ze me direct naar het midden. Binnen no time begint de regisseur al met aftellen.

'We gaan live in 10, 9, 8,' telt dat vrouw af. Nou dat gaat snel, denk ik bij mezelf. Niet dat het me irriteert, maar tenminste even goedendag zeggen kan toch ook nog?

'Goeiemorgen bewoners van Raytis, aardlingen en andere soorten Aliens,' begin ik met een brede lach. 'Welkom bij het nieuws van DATUM.'

Ik draai mijn hoofd naar de andere camera, aan de andere kant van de kamer. 'Deze keer heb ik nieuws voor jullie waarvan je gaat watertanden. Of overgeven, dat kan natuurlijk ook,' lach ik.

'Nog niet zo lang geleden was kidscafé Speeltijd nog redelijk onbekend, maar toen de kok, en ook de eigenaar, besloot een suikerspinmachine aan te schaffen veranderde dat,' lees ik van de monitor.

'Toen de kok het namelijk voor de eerste keer uitprobeerde bleek dat de machine niet goed was ingesteld en sloeg hij helemaal op tilt,' achter me verschijnen bewakingsbeelden van de machine die als een gek suikerspinnen in het rond spuugt.

'Binnen een paar secondes was de hele café gevuld met suikerspin, gelukkig was alleen de eigenaar binnen. Maar hoe komt hij nu uit het suikerspinnen doolhof?' Ik wend mijn blik weer naar de andere camera.

'Nou, dames en heren, de kok bedacht het volgende: hij at het suikerspinspul op. Ja, alles! Echt alles! Gelukkig heeft de kok er geen verschijnselen aan overgehouden, behalve dat hij nu waarschijnlijk vaker gaatjes heeft. Oh en natuurlijk heeft zijn gewicht er ook een beetje onder geleden,' ongemakkelijk kijk naar de camera.

'Waar het om gaat is dat hij niet meer in levensgevaar is en dat de klanten nu natuurlijk blijven binnenstromen,' achter me verschijnt een beeld van rijen Raya's die voor de cafe staan te wachten. 'De kok is hier zelfs zo blij mee dat hij de naam van de café heeft veranderd in 't Suikerspinnetje, bovendien heeft hij de muren roze geschilderd.'

Achter me verschijnen nog meer foto's en ongemakkelijk wiebel ik op mijn benen. Ja, ik lees precies de tekst voor maar om een of andere reden heb ik er echt een slecht gevoel bij. Een echt heel slecht gevoel! Misschien omdat ik het al heel lang niet meer gedaan heb, misschien omdat ik een zonnesteek heb van de hitte, maar het gaat niet meer zo vloeiend als eerst.

'Bedankt voor het kijken van dit nieuws,' en ik glimlach zenuwachtig. 'En tot morgen!'

Glimlachend blijf ik naar de camera kijken tot het rode lampje uit is en we dus niet meer live zijn. In de studio is het nog heter als buiten en dat krijg ik nu pas door.

'Bye,' mompel ik snel en ik sprint naar buiten. 'Alsjeblieft laat er ergens afkoeling zijn,' bid ik.

Zodra ik buiten sta zie ik meteen een fontein waar ik liefste mijn hoofd in wil steken, maar natuurlijk is dat weer tegen de regels. Ik zucht, dan maar een ijsje halen.