Met trillende handen sta ik te wachten voor ik op mag. Mijn blaadje was al tijden geleden verkreukelt doordat ik hem steeds weer in elkaar deuk. De regisseur loopt langs, knikt me toe. Ik verroer me niet. Te zenuwachtig om wat te zeggen. Ik vouw mijn in elkaar gepropte blaadje open en lees snel even mijn tekst door. Sowieso gaat er straks iets mis. Ik vergeet mijn tekst, begin te stotteren of noem het verkeerde op. Ik schrik op als ik iemand mijn naam hoor zeggen. Snel draai ik me om. Ik heb geen idee wie mijn naam zei, er lopen hier zoveel mensen.

'J-ja?'

Lilly doet een stap naar voren. Ik zucht opgelucht. Met Lilly kan ik altijd wel praten. Alleen kijkt ze nu een beetje bezorgd. Vragend kijk ik haar aan.

'Is er wat?' vraag ik.

Ze schudt haar hoofd. 'Nee hoor, ik ben alleen benieuwd of er iets met jou is. Je lijkt nogal nerveus.'

Ik schud mijn hoofd, om duidelijk te maken dat er niets is, maar knik daarna meteen van ja. Het heeft geen zin om te liggen. 'Beetje zenuwachtig,' mompel ik. 'Het is de eerste keer, snap je?'

Lilly kijkt me begrijpend aan. 'Ik snap het, maar het komt goed. Het lukt je wel!'

'Ik hoop het,' zeg ik moedeloos. Lilly is altijd zo nonchalant over alles. Hoe vaak heb ik niet al gewenst dat ik net zo was?

Ergens achter me wordt iets geschreeuwd als 'nog één minuut'. Ik krimp een beetje ineen. Nog één minuut voordat ik op moet. Ik voel me misselijk worden. Lilly klopt even op mijn arm.

'Het komt goed, echt! Hé, ik moet nu gaan, maar succes!'

Ik knik, maar krijg geen woord over mijn lippen. Iemand van de crew wenkt me en ik loop in zijn richting. Hij leidt me naar de studio, waar ik achter een desk mag gaan staan. Mijn gekreukelde blaadjes leg ik voor me neer. Die heb ik zo niet meer nodig. De tekst staat naast de camera. Het enige wat ik hoef te doen is voorlezen. Enkel voorlezen. Het is echt niet moeilijk. Ik staar naar mijn tekst naast de camera. Pas als de stukjes tekst beginnen te bewegen mag ik beginnen. Is de zin bij het rode lijntje, dan mag ik het zeggen. Volgens mij heet dat een teleprompter, maar ik weet het niet zeker. Weer hoor ik iemand roepen.

'Nog tien seconden!'

Moeizaam vertrek ik mijn mond in een klein glimlachje. Nog even en ik ben live te zien op heel Raytis. Nog even en honderden mensen kijken naar hoe ik het nieuws ga presenteren. Ik bal mijn handen even tot vuisten en ontspan ze dan weer. Het moet goed gaan.

'En we gaan live in, drie, twee, één...'

De regisseur knikt me toe en ik verplaats mijn ogen naar de tekst. Het moet gebeuren. Nu.

'Goedenavond. Dit is het avondnieuws van woensdag elf september.' Ik zucht stilletjes. Dit gaat in ieder geval goed.

'Al heel veel Aardbewoners zijn vertrokken naar Raytis. Het zijn er zelfs zoveel dat de baan als Interviewer al vergeven is. Ook is er nog maar één plek over als reporter. Als u graag reporter zou willen zijn, raad ik u aan om dat heel snel op te geven. Voordat u het weet is deze baan namelijk ook al vergeven.'
Na een seintje van de cameraman draai ik een slag naar links, richting een andere camera. Ik neem even een keer diep adem en begin dan aan mijn volgende nieuws.

'Ook zijn er, door de enorme toestroom van Aardbewoners, te weinig huizen. Daar wordt nu wat aan gedaan: er wordt druk gewerkt aan een nieuwe wijk, speciaal voor de Aardbewoners. Ook zullen hier de mensen verblijven die geïnterviewd worden voor shows.'

De cameraman geeft weer een knikje en ik draai weer terug, naar de eerste camera.

'Dit was het nieuws van acht uur met Yvaine Wilhougby.'

'En we zijn... níét meer live,' roept de regisseur.

Opgelucht ademhalend loop ik de studio uit. Het ging veel beter dan ik had verwacht. Tuurlijk, ik was continu zenuwachtig, bang om een fout te maken, maar dat is niet gebeurd. Het ging eigenlijk geweldig!