Goede nagels betekent succes. En volgens mijn rechterhand ziet het er niet echt naar uit dat vandaag een succesvolle dag zal zijn. Voor de zoveelste keer vervloek ik de automatische deur van het damestoilet van Raytis' opnamegebouw, terwijl ik me naar de opnamestudio haast. De poging het resultaat een beetje te herstellen heeft veel tijd in beslag genomen. Toen heb ik maar besloten – ook al was die poging overduidelijk nog niet gelukt – dat ik als ik nu niet ging, te laat zou komen. En als er iets is wat ik niet kan uitstaan, dan is het wel te laat komen. Zeker als er een hele planeet op je wacht.

Voor ik de studio inga, strijk ik de losgeraakte plukken van mijn knot weg en trek mijn mantelpak recht. Als ik binnenkom kijkt Marley me met gefronste wenkbrauwen aan. Hij wil iets gaan zeggen, maar als ik hem recht in zijn ogen terug aankijk, zo hooghartig mogelijk kijkend, opent hij zijn mond en sluit hem weer. Ik been op mijn hakken naar het midden van de ruimte neem een perfecte pose aan en pak mijn blaadjes.

'Ik denk dat we wel kunnen beginnen,' zeg ik sereen glimlachend.

Marley kijkt nu verontschuldigend en zegt dat de uitzending over vijf seconden van start zal gaan.

'Vijf... Vier... Drie... Twee... Een.'

We zijn live. Terwijl ik zo goed en zo kwaad als het kan mijn verminkte nagels achter de handpalm van mijn andere hand verberg, zet ik een mierzoete stem op en begin.

'Goedemorgen en welkom bij het ochtendjournaal van zeven uur, [datum].'

Ik draai me om naar de andere camera en trek mijn mondhoeken nog een beetje meer omhoog.

'Uit alle hoeken en gaten van Raytis komen plotseling opmerkelijke verhalen. Zo is er gemeld dat er in een bos bij Zevenbergen een meisje is gegijzeld door een groep kleine mannen die een illegale diamantenhandel runden. Ze dwongen haar voor hen het huishouden te doen, maar toen bleek dat ze in het geheim contact hield met haar stiefmoeder die zich verkleedde als oude fruitverkoopster, hebben ze haar opgesloten in een glazen kist. Gelukkig kunnen we melden dat ze enkele dagen geleden bevrijd is.'

Dit is inderdaad een vreemd verhaal. Als ik haar was geweest, was ik er met die diamanten vandoor gegaan en steenrijk geworden. Hoeveel nagels moest ze wel niet hebben gebroken tijdens dat vuile werk dat ze moest opknappen?

'Uit Wolfswoud komt een net zo merkwaardig verhaal. Daar is een wolf ernstig mishandeld door een oude vrouw. Pretenderend dat ze ziek was, sloot ze het dier op en hongerde het uit terwijl ze het ernstige verwondingen toebracht. Toen schoor ze het arme dier kaal om het daarna op te eten. Met de haren vermomde ze zichzelf als wolf en at ook haar kleindochter die op ziekenbezoek kwam op. Gelukkig was er toevallig een dappere schrijver in de buurt die het meisje hoorde schreeuwen en haar en de wolf ternauwernood uit de buik van de oude dame kon redden. De wolf en het meisje zijn er helemaal bovenop gekomen en zijn inmiddels goede vrienden.'

Achter me worden beelden getoond van een wolf en een meisje in een rode hoodie hand in poot naar een juichende menigte zwaaien. Pfff... Die wolf kon wel een manicure gebruiken.

'Verder komen er uit Zevenmijl geruchten dat een jongen – vrij klein van stuk – de omgeving teistert door overal voorwerpen en geld te stelen, niks anders achterlatend dat een paar broodkruimels. Hij weet telkens weg te komen door de springveren in zijn enorme laarzen. Als u deze jongen gezien heeft of hem kent kunt u ons bereiken met dit nummer.'

Er verschijnt een nummer in beeld.

'Dit was...'

Plotseling zie ik dat Marley druk staat te gebaren en dan zie ik dat er nieuwe zinnen op de teleprompter verschijnen, zinnen die ik niet van tevoren bestudeerd heb. Ik frons als ik de spelfouten zie die er in de haast in gemaakt zijn.

'Er komt net een melding binnen over een andere opmerkelijke gebeurtenis. Blijkbaar is er zojuist een hooggeplaatste vrouw wakker geworden uit een al jaren durende coma. Het gerucht gaat dat ze door de kus van haar geliefde is gewekt: een sterke externe prikkel. Overigens is ze bij haar ondergeschikten niet erg geliefd, omdat ze hen bij het minste of geringste stak met de doorns van een roos. Ze zijn dan ook niet erg opgewekt door dit nieuws. Er wordt zelfs vermoed dat de coma door hen veroorzaakt is, aangezien de oorzaak nooit bekend is geworden.'

Wat een vreselijk misbruik van rozen! Had ze hen niet met haar nagels kunnen steken, zoals een echte vrouw doet?

'Dit was het ochtendjournaal met Nouve Lindenborg. Een fijne dag nog,' zeg ik, nog eens beheerst knikkend naar de camera.

Zo, nu kan mijn plan beginnen.

*

Eigenlijk had ik het plan al willen uitvoeren voor de uitzending, maar het Ongeluk met de Deur heeft mijn hele schema in de war geschopt. Nu haast ik me naar de kantine van het gebouw in de hoop dat niemand zo vroeg al een pauze neemt.

Gelukkig, als ik de grote ruimte binnenkom is er niemand te bekennen. Ik knik goedkeurend als ik zie dat de ongedekte tafeltjes er schoon uitzien. De kantine is een kleurige en gezellig ingerichte ruimte – al kan het er nog wel eens zeer onverzorgd en informeel uitzien. Vooral de snoepautomaat zorgt voor een goede sfeer. Ik controleer nog eens of er écht niemand is en gooi dan snel een paar muntjes in de automaat om er even later een Jupiter – een enorme reep knetterchocola gevuld met suikersterretjes – uit te halen.

Terwijl ik de reep genietend in mijn mond steek, open ik mijn handtas en haal er de krantjes uit. Tussen alle verschrikkelijke aardse dingen moest koningin Morgan nou net niets op hebben met kranten, terwijl schrijven in Raytis de belangrijkste deugd is. Ik tuit mijn lippen als ik nog eens de voorpagina bekijk. De kop Voor het eerst kranten op Raytis siert het papier. Hoewel ik een hekel heb aan alles wat niet volgens de regels gaat, kon ik de kans niet laten schieten: de Raya's móéten meer te weten komen over het geweldige concept genaamd kranten. En ik zal ze er kennis mee laten maken. Als ze inzien hoe fantastisch kranten wel niet zijn, moet koningin Morgan wel erkennen dat het nog niet zo'n slecht idee is. Ik blader door de krant. Ik heb wel het uiterlijk moeten aanpassen, natuurlijk. Het zachtroze papier geurt naar rozen en de koppen hebben een prachtig krullend lettertype gekregen. Verderop staat een stukje over Litiria en... Daar is het, mijn favoriete stuk: de kritiekrubriek. De pagina is omrand met rozen en trekt zo extra de aandacht. Hierin kan ik iedereen goede raad geven, zonder dat iemand weet dat ik de schrijver ben. Ik lach en maak bijna een dansje van plezier. Gelukkig weet ik me nog net in te houden en een gereserveerde, nette houding aan te nemen.

Toch kan ik niet voorkomen dat mijn mond in een brede grijns blijft staan terwijl ik op elk tafeltje een krant leg en er zorgvuldig een roos bij schik. Ik kan de Raya's op de hoogte brengen van dit formidabele concept en ze tegelijkertijd het benodigde advies geven. En dat terwijl ikzelf volkomen in de anonimiteit blijf!

Als ik de laatste roos nog even in een betere positie heb gelegd kijk ik voldaan om me heen en bemerk dat de ruimte er in een klap een stuk verzorgder en vriendelijker uitziet, met een sierlijke nuance. Terwijl ik richting de deur naar buiten loop, zie ik in een flits in de reflectie van het glas van de snoepautomaat dat er wat chocola op mijn mondhoek zit. Snel veeg ik het af met een tissue en breng zorgvuldig wat nieuwe lippenstift aan. Ik ben net op tijd klaar, want in de gang klinken plotseling voetstappen. Ik adem scherp in en voel hoe mijn handen ineens trillen. Als die persoon mij hier ziet met die kranten die hier een paar minuten geleden nog niet lagen... Ik recht mijn rug en loop me zogenaamd van geen kwaad bewust de gang in, mijn neus fier in de lucht stekend, mijn nek uitgestrekt en mijn passen sierlijk en kalm.

'Uh... Goedemorgen Nouv... Uh... Mevrouw Lindenborg,' begroet de medewerker me met een vermoeid gezicht. Ik knik hem even vriendelijk toe, maar zeg niets, bang dat mijn stem me verraad. Als hij achter me de hoek om is, haal ik opgelucht adem en snel naar het toilet om mijn bezweten gezicht te verfrissen. Ik duw de deur een beetje gejaagd open en verblind door het felle tl-licht blijf ik staan.

Met een luide klap zwaait de automatische deur achter me dicht, de nagels van mijn linkerhand verbrijzelend.