Ik kijk in de spiegel en laat mijn handen door mijn haren gaan. Vandaag is het zover, mijn allereerste werkdag. Zenuwachtig bekijk ik nog even de regels die ik gisteren al had doorgenomen. Strikt aan de teleprompter houden, dat is het allerbelangrijkste. Ik doe mijn stropdas van mijn pak nog even goed. Vandaag ben ik van plan ik een goeie indruk te gaan maken op mijn werk. Ik knipoog naar mijn spiegelbeeld. Niet zenuwachtig zijn Oliver, ga er gewoon voor, zeg ik streng tegen mezelf. Met een diepe zucht open ik de deur van mijn kleedkamer en loop ik de gangen op.

De studio waar ik vandaag moet zijn is maar een paar meter van mijn kleedkamer af, dus ik ben er al snel. Ik adem diep in en uit en loop dan de studie binnen.

'Hallo allemaal!' roep ik vrolijk. Niemand lacht terug. Ik haal mijn schouders op, dan niet. Snel check ik mijn horloge nog even. Ik ben precies op tijd, goed gedaan Oliver.

Een chagrijnige vrouw staart me verveeld aan. 'Kun je klaar gaan staan? We willen live,' zegt ze terwijl ze op haar pen bijt.

'Oh, natuurlijk,' mompel ik. Ik loop naar het scherm toe en staar recht in de camera. Voor mijn part kunnen we beginnen.

'We gaan live in, drie, twee, een!' roept de vrouw. Het rode lampje van de camera flitst aan en ik geef de mensen thuis de breedste glimlach ooit.

'Goedenavond Raya's en iedereen die kijkt! Welkom bij het avondjournaal van 28 september!'

Er verschijnt tekst op de teleprompter. 'Eerder heeft u te horen gekregen dat de baan voor interviewers vol was en er nog een plekje over was voor de reporters.'

Ik draai mijn hoofd naar een andere camera. 'Maar in een korte tijd kan veel veranderen,' zeg ik met een glimlach.

'Er is namelijk een reporter bijgekomen, Alex McCall. Dus de plekken voor reporter zijn helaas vol.' Achter mij verschijnt een foto van Alex.

'Tegelijkertijd is er iets vreemd gebeurd met een van onze geliefde interviewers. Deze ging namelijk vorig weekend een dagje uit, maar is nooit teruggekomen.'

Ik trek heel even mijn wenkbrauwen op terwijl ik het voorlees. Dit had ik nog niet gehoord, terwijl ik best wel op de hoogte ben van het nieuws. Maar goed, in een journaal moet natuurlijk dan ook nieuw nieuws verteld worden.

'Er gaan geruchten dat ze in slaap was gesukkeld in het bos, waarna een beer haar zou hebben meegenomen. Blijkbaar niet om te eten, want Raya's hebben gemeld dat ze haar gezien hebben bij de beer. Ze lijkt het daar heel erg naar haar zin te hebben en komt dus niet meer terug als interviewer.'

Zachtjes grinnik ik. Van een populaire interviewer naar een berenmeisje. Zo snel kan het dus gaan in Raytis.

Ik loop naar de andere kant van het scherm en glimlach vrolijk naar de camera. 'De rollen zijn dus omgedraaid. Alle plekken voor reporters zijn vergeven en nog één iemand kan interviewer worden.'

Ik zie vanuit mijn ooghoeken de chagrijnige vrouw gebaren dat ik moet gaan afronden.

'Schrijf je dus snel in nu het nog kan!'  Achter mij op het scherm verschijnt tekst waar op staat hoe je dus die allerlaatste interviewer kunt worden.

'Dit was het avondjournaal voor vandaag, allemaal bedankt voor het kijken!' sluit ik af.

Ik blijf glimlachen naar de camera tot het rode lampje uit floept. Ik zucht, deze uitzending ging goed. Ik hoop volgende keer weer.

Ik kijk naar de vrouw die blijkbaar de regisseur is, hopend op een reactie dat ik het goed heb gedaan.

Ze zit alleen maar verveeld voor zich uit  te kijken en zit maar met haar vinger in haar neus.

Wacht, wat? Ik kijk de vrouw verafschuwd aan. Zit ze nu echt in haar neus te plukken?