Alles wat je moet doen om zelfverzekerd over te komen, is geen twijfel tonen. Twijfels zoals kreukels in je kleren, uitstekende plukken haar en - brr - loshangende veters die laten zien dat je niet goed voor jezelf zorgt en onzeker bent. Vandaar dat ik het kleine klapspiegeltje uit mijn handtas heb gehaald en nu bezig ben mijn haar en mantelpak te  inspecteren op imperfecties. Haar: niets te zien, enkel glanzende, strakgetrokken lokken, samengebonden in een volmaakte knot. Mantelpak: onberispelijk, ik strijk het nog even glad. Verder tuur ik naar mijn gladde huid en helderrood gestifte lippen, en controleer mijn naaldhakken. Perfect. Ik knik goedkeurend naar mijn spiegelbeeld.

'Nouve, ben je klaar om te beginnen?' De stem van de jongen bij de teleprompter klinkt vriendelijk maar licht geïrriteerd. Hij gaapt even en etensresten worden zichtbaar tussen zijn tanden.

'Het is mevrouw Lindenborg voor jou en sluit je mond, alsjeblieft,' snauw ik, en zijn gezicht vertrekt van schaamte. Hij is jong en laat érg duidelijk zijn twijfels zien. Misschien niet zo jong als ik, maar dat  weet klaarblijkelijk hij niet. Het amuseert mij wel als mensen mijn leeftijd niet kunnen inschatten.

'Het spijt mij... mevrouw Lindenborg. Het is echter binnen een paar seconden zeven uur, dus...'

'Dat weet ik,' zeg ik poeslief en ik pak snel mijn de notities die iemand als spiekbriefje voor me heeft gemaakt. Door deze onzin veroorzaakt door iemand die het concept 'tandenborstel' niet kent, heb ik daar nog geen tijd voor gehad.

Als vanzelf fronsen mijn wenkbrauwen zich, maar ik corrigeer mezelf snel; vroegtijdige rimpels kan ik niet gebruiken. Wie in hemelsnaam heeft het bedacht om mij zo'n onbenullig onderwerp te geven? Bij mijn eerste uitzending nog wel?

Boerende badeendjes, staat er, de nieuwe rage onder Raytis' jeugd! De schrijver is walgelijk enthousiast.

'En we gaan live in 3... 2... 1...'

Ik zorg dat ik goed voor de camera sta en strijk nog een extra keer over mijn kleren. Je weet namelijk maar nooit. Ik ben absoluut niet zenuwachtig. Nee, ik ben de rust zelve.

'Goedemorgen en welkom bij het ochtendjournaal van zeven uur, vijf september,' zeg ik en de hemel zij dank klinkt mijn stem rustig en volwassen.

'Onder de jeugd van Raytis heeft zich recentelijk een opvallende ontwikkeling voorgedaan. Beïnvloed door de aardlingen hebben zij zich  gestort op een verschijnsel bekend onder de naam Boerende badeendjes.' Ik huiver inwendig. De aardlingen hebben veel goeds bedacht, maar dit?

'Ter explicatie, dit zijn plastic eenden, die kinderen als speelgoed in bad gebruiken. Wanneer men op de buik van een van deze objecten duwt, laat deze een boerend geluid horen. Natuurlijk zijn deze dingen ontzettend slecht voor de opvoeding van kinderen en is het belangrijk dat ze onmiddelijk buiten hun bereik worden gesteld om te voorkomen dat ze  kinderen slechte gewoontes aanleren.'

De jongen bij de teleprompter heeft niet door dat ik van mijn tekst afwijk, hij kan zijn ogen nauwelijks openhouden en gaapt aan een stuk door - nu met een hand voor zijn mond. Ik ga nog even door over de nadelen van Boerende badeendjes, en vertel vol furie hoe de ontwikkeling van kinderen achteruitgaat door het gebruik van deze ondingen. Maar dan valt mijn oog plots op een schaal met cakejes die naast de teleprompter  op een tafel staat. Op een vlaggetje dat in een van de cakejes prikt, staat:

Onze Madeleine, vijftig jaar medewerker!

Het water loopt me uit mijn mond en mijn maag knort. Ik heb nog niet ontbeten en hier in de studio heb ik ook nog niets gehad, vanwege de onsmakelijke aanblik die dat zou geven. Even denk ik dat ze het expres daar hebben neergezet. Ik word afgeleid en zet een stap naar achteren, waardoor ik tegen het scherm met afbeeldingen van walgelijke badeenden knal. Krak. Dat is mijn hak, bijna helemaal overgebroken. Ik wankel even, maar houd mezelf tenauwernood overeind en vervloek mijn hakken - waarom zijn die dingen dan ook zo kwetsbaar? - en dat verdomde  scherm dat veel te vlak achter me is geplaatst. Ik voel mijn wangen rood  worden en er staat zweet op mijn gezicht.

'Uhm...' breng ik uit, ik weet niet wat ik zeggen moet. Dan herpak ik me weer. 'U wordt geadviseerd om deze dingen terug te brengen naar de winkel en uw geld terug te vragen. Dit was Nouve Lindenborg met het ochtendjournaal.'

Woedend trek ik mijn hakken uit en smijt ze op de grond. Ook de notitieblaadjes gaan met een smak op de tafel.

'Uitstekend gedaan, mevrouw Lindenborg!' zegt de jongen met zijn ogen half gesloten. 'Maar misschien kunt u volgende keer beter andere schoenen aantrekken?'

Ik negeer hem en gris een cakeje van de schaal. Zonder me wat aan te trekken van de kruimels die op mijn kleren vallen en het smakkende geluid dat ik voortbreng, verorber ik hem.