Ik trek mijn zwarte highwasted jeans en een blauwe trui aan. Mijn haar laat ik voor wat het is en doe wat rode lippenstift op.

Ik blijf denken aan Max. Aan hoe we elkaar ontmoetten, hoe we grapjes maakten, hoe ik hem voorschut had gezet wat hij niet zo waardeerde, hoe hij Jane wel niet moet missen en als laatste, hoe hij me wegduwde toen ik aardig probeerde te zijn.

Een gevoel dat ik niet herken gaat door me heen. Het voelt fijn, maar ook iets raars. Ik kan het niet plaatsen. Ik wil aan hem denken, maar ook weer niet.

Hou op Alex.

Ik probeer het weg te duwen, wat niet helemaal lukt.

Ik trek mijn jas tot aan mijn neus dicht en ik doe een grijze muts en een blauwe sjaal om. Ik zie er uit als een aardling die op skivakantie gaat.
Ik lach het weg en begin aan het lopen naar de studio, want ik vertik het om een kaartje te kopen, dus ik kan niet met de bus

Wanneer ik eindelijk bij de set aan kom, scan ik de hele boel, zoekend naar Max. Ik wil sorry zeggen, maar ik kan hem niet vinden.

Ik loop even naar het buffet zodat ik een slush kan pakken en op drink. Daarna pak ik een warme choco en warm mijn handen er mee op.

"Alex, daar ben je dan, eindelijk." Ik werp een blik op de klok en zie dat ik al een halfuur te laat ben. Mijn baas kijkt me raar aan. "Waar zijn je notities?" Deze keer ben ik degene die hem raar aankijkt en doorzoek mijn jas. Ik dacht dat ik wat netter moest zijn en mijn blaadjes achterwegen moest laten?

Shit. "Doet de teleprompter het niet dan?" Hij schudt zijn hoofd en ik haal een hand door mijn haar. Weer doet dat apparaat het niet terwijl ik er net in begon te vertrouwen. Ik weet niet meer wat ik ervan moet denken.

Ik probeer de man bij de teleprompter aan te spreken, maar hij negeert me.

Ik geef een klap op zijn kop en dan kijkt hij op.

"Wat is je probleem?" Hij schreeuwt het eerder dan dat hij het vraagt.

"Waarom gaat dit ding elke keer kapot wanneer ik hem nodig heb?" vraag ik geërgerd aan de man.

"Weet ik veel, maar dan hoef je me niet te slaan," zucht hij en ik staar hem aan.

"Echt wel, ik kan er niks aan doen dat je me negeert omdat ik alle cakejes heb opgegeten, want als je dat niet deed had ik je niet gelagen e-" hij stopt me.

"Ja, ja. Ik maak hem wel, maar nu moet je het even doen met de kleine notities die ik voor je geschreven heb."

Ik zucht en laat mijn ogen de notities scannen. Ik doe mijn best maar ik kan er niks van maken.
Jeetje, dan dacht ik dat ìk een slecht handschrift had.

Blauwe dropveters, verkeerde hoeveelheid en een geschrokken fabriek. Lekker duidelijk ook weer.

Ik ga op de stoel zitten en draai er even mee rond. Ik bedenk me dat de show moet beginnen en ga recht zitten.

"Welkom bij het ochtendjournaal met Alex McCall. Vandaag hebben we geen informatie over het weer en het spauto nieuws, alle electriciteit is uit gevallen door het koude weer, maar gelukig doen de aparaten voor de standaard uitzending." Ik ril een beetje en neem een slokje van mijn warme choco.

"Vandaag was er een verdachte lading blauwe slush naar Raytis geimporteerd." Ik schrik een beetje als ik de volgende zin ontrafeld heb.

"Dit blijkt erg verslavend te zijn en slecht voor je gezondheid." Ik lees even verder, zodat ik niet telkens hoef te stoppen.

"Dit is uitgetest op aarde. Dit persoon moest per dag drie bekers vol slush drinken. Hij werd heel dik en opgezwollen. Na twee maanden elke dag slush drinken is hij ontploft en de hele ruimte waar hij was zat onder de slush die hij die afgelopen maanden gedronken had."

Langzaam begint er een beeld voor me te komen van Max. Hij heeft een nog grotere bult op zijn hoofd en heeft een slush in zijn handen.
Ik wil niet dat hij ontploft.

"Dit moe-" een harde knal met veel electriciteit laat me schrikken en ik val van mijn stoel af en mijn hoofd komt met een harde smak op de grond.

Hierna word alles zwart.

Nou niet helemaal, ik zie ook nog blauwe slush hondjes rond zweven.