Ik werk mijn donker rode lippenstift even bij en ik kijk zelfverzekerd in de spiegel. Vandaag ga ik knallen, ik ga laten zien dat ik het waard ben.

"Ik ben Alex McCall en ik ga mezelf niet van slag brengen door een naar berichtje dat ik van een anoniem persoon heb gekregen."
Ik kijk op het scherm.

"Je kunt dit niet, je bent het niet waard, huilebalk."

Huilebalk.

Ik herkende het woord en schrok, weer. Ik had het zo vaak gehoord vroeger. Ik heb alle herinneringen weggestopt. Ik wil het niet meer weten.

Ik strijk mijn kleren glad en werp nog een blik in de spiegel. Het maakte me zelfverzekerder.

Max liep langs me zonder wat te zeggen. Dat is raar, normaal gesproken zou hij een grap hebben gemaakt over hoe ik er uit zag, of hij had iets om over te klagen dat de regiseur zo chagrijnig was, maar nee, niets.

"Hey," probeerde ik, "waarom heb je een bult op je hoofd?"

Hij draait zich om en kijkt me verwarrend aan.

"Huh, wat zei je?" Hij kijkt een beetje afwezig en ik vraag me af waarom.

"Gaat het wel?"

Wat een domme vraag Alex. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Natuurlijk gaat het niet goed. Max is nooit zo afwezig, in iedergeval, niet sinds ik hem ken. Toch doet hij iets was niet ik niet verwacht heb.
Hij knikt en hij loopt weer weg. Hij liegt. Ik geloof hem niet.

"Alex! Schiet nou eens op zeg, de uitzending begint zo." De regiseur kijkt me weer eens chagerijnig aan. Ik loop rustig naar de desk en pak mijn notities, terwijl ik ook naar de telepromter kan kijken. Het is meer als zekerheid voor als het het ding uitvalt.

Voor dat ik begin klinkt het vreselijke herkennings melodietje. Ik ga er echt wat van zeggen, dit is gewoon doofmakend, als dat een woord is.

"Welkom bij het Raytis nieuws met Alex McCall." Ik probeer normaal te kijken, maar het bezorgde gevoel gaat maar niet weg.

"Straks over bevroren pudding van Aarde maar nu eerst het weer en het spauto nieuws."

Ik haat het om te vertellen over het Spauto nieuws. Niemand boeit het hoe de auto's langsrijden. Zelfs de mensen vinden de space-auto's niet boeiend meer.  Ik begin daarom met het weer.

"Vandaag en morgen wordt het extreem koud. Er is gemeten dat we ons record gaan halen met 265 graden Celsius onder nul. Dus, kleed je goed aan, -een ruimtepak is ook warm- want anders groeien de ijspegels al aan je neus voordat je het door hebt."

Ik kijk even, heel even, naar de teleprompter als ik zie dat hij uitgevallen is door de kou.
Ik wist het wel! Ik neem een slokje van de warme choco met heel veel slagroom.

"Er zijn vandaag drie files: op de koning Alexander laan tussen Aarde en Mars, het knooppunt tussen Pluto en Venus, en de andere kant op door een afgesloten weg." Ik zucht. Wat een onzin, niemand gaat nog met spauto's als de jetpacks ook hier afgeleverd zijn.

"Bevroren pudding, ja je hoort het goed. We hebben een lading aardbeien pudding doorgestuurd gekregen van Aarde als bedankje dat wij hun de wanten hebben gestuurd tegen het koude weer. Er is alleen iets bijzonders gebeurd."

Even schiet Max in mijn gedachtes. Ik wil zo graag sorry zeggen. Ik maak me zorgen. Is hij misschien zo afwezig omdat ik een grapje over hem maakte in mijn vorige journaal of om iets anders?
Nu moet ik in ieder geval knallen. Ik moet die creep laten zien dat ik het wel kan.

"Het bleek dat de pudding niet goed bestand is tegen het weer van Raytis. Het was zo erg bevroren dat als je er mee gooide, het ontplofte. Dit was vast en zeker een grap van de aardlingen om te laten zien dat zij het ook zo kunnen spelen en dat terwijl we niets gedaan hebben." Ik kijk op het scherm naast me en dat er geen foto verschijnt van een jongetje dat hierdoor gewond is geraakt.

Ik raak een beetje in paniek. Waarom doen al die apparaten het niet als ìk ze een keer nodig heb. Ik wist wel dat ik de rest van al mijn notities wel moest meenemen.

"Een jongetje is hierdoor gewond geraakt en ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis. De kans dat hij het gewoon overleeft is gelukkig wel groot." Ik zucht. Wat hebben wij de aardlingen misdaan?

"Dit was het journaal met Alex McCall."

Ik stap uit mijn stoel en zie Max zielig voor zich uit staren.
Ik ga naast hem zitten.

"Sorry voor het nieuws van de vorige keer, ik hoop niet dat het je te erg gekwetst heeft."

Hij schudt zijn hoofd. "Daar komt het niet door. Het is gewoon Jane dat ze...' Hij stopt even, maar laat de rest er dan met een zucht uitrollen.
"Jane is naar aarde vertrokken en ik weet niet of ze ooit nog terug komt."

Ik kijk hem aan. Hij ziet er zo moe uit. Hij is zelfs zijn stropdas vergeten.

"Kom hier." Ik geef hem een knuffel.
Hij kijkt me een beetje geschokt aan en duwt me weg. Hij loopt weg en ik kijk hem na.
Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan?