~~~~~~ RH#25~~~~~
Amethyst POV
I look at him. He removed his facade and reveal his true feelings. But why all of the people. Why me?.
"I was just 10 y/o back then. Masaya kaming pamilya. Masaya kaming naghahapunan ng sugurin kami ng masasamang tao. Hindi ko akalaing yon na ang huling araw ko silang makikita. Pinugutan nila ang ina ko na sa mga oras na yun ay buntis. Pinugutan din nila si itay na nagwawala sa mga oras na yun. Nilamon ako ng poot kaya nagawa ko ang isang bagay na hindi ko aakalaing magagawa ko, ang pumatay. Naliligo ako ng dugo noon mula sa mga taong pumatay sa magulang at kapatid ko." Now he's crying, crying while laughing.
"A--alam mo ba? Nung nilibing ang pamilya ko walang ni isang kamag anak namin ang pumunta. Dinala nila ako sa ampunan. Wala silang mga kwenta. Wala!!" Now his losing it. Pinagsususuntok niya yung damo. Now i understand why he hide his feelings why he need a friend. Kasi simula pagkabata. Iniwan siyang nag iisa. His all alone with no one to cry on. With no one to comfort him. His family abandon him. I stand at sinalo ang kamao niya na isusuntok niya ulit sa damo. He look at me with tears flowing in his eyes. Hinatak ko siya and hug him. He hug me tight and cry harder.
"If someone. Really wants to see you. They'll find a reason, they'll find a way and they'll make the effort. Its all in the past. Try to move on" i said. Humiwalay siya sakin. His eyes is full of anger.
"You know what my biggest problem is?!!..you know what?!! Is that i give people Chance... Chance to like me..chance to see me as me...chance to see my pain!! Nakakaputang ina na ih..!!"Agad akong tumayo and punch him.
"The only person in the world who will never hurt you, never lie to you. Never make you cry, and always be there for you. Is yourself" i said. He look at me at natigilan. He sat down at sumandal sa puno at yumuko. Now he's laughing. Is he crazy? I roll my eyes.
"Grabe Ame ang sakit mo manuntok. Babae ka ba talaga?" Stupid, bipolar and crazy
===>>
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top