kabanata 1

Tania's POV

Tania Hidalgo. 21 years old. Adopted child.

Her hair was long and straight, almost reaching her buttocks. It's so black and alluring. you won't get tired of staring at it.

Especially her natural beauty.
Her eyelashes are long. Her nose that looked like a foreigner as well as his complexion which was dazzling and very white. This is the white complexion that even in the sun does not blush.
Everything is very natural. Her eyes were green.

This is what the hidalgo couple thought would give them luck because they only saw a green eye once. They thought the baby they found was a miracle that would give them luck, unaware of their knowledge that having a green eye is inherent in Society.

8 years later

" wag mo akong hilain! Oo na susunod na ako! Naman eh!"

"Ano ba Tania ngayon lang ulit 'to! Just tonight you  experience how people have fun! Because you don't seem to be human. What do you think of yourself robot? You don't get tired? You always work! Kahit araw ar gabi! Give yourself a little rest. " Said Amie.

That's my friend, kaso lang ngayon lang ulit kami nagkasama ng ganito dahil pareho kaming busy sa trabaho.

O mas tamang sabihin na lagi akong walang oras para sa bonding daw  naming dalawa.
She rushed me here to my apartment while I was enjoying my sleep.

Ngayon lang sana ako makakatulog ng mahimbing ng mahaba habang oras dahil magsasara muna ang restaurant na pinagtatrabahuan ko. Tapos ang babaeng to kinalampag ang pintuan ko kaya nagulat ako sa pag aakalang mag nanakaw iyon.

She forced me to wear the red dress na hapit na hapit sa katawan ko habang ako ay napa pikit pikit pa dahil gustong gusto ko na talagang matulog.

"Sakay na bilis!"

I got on right away because it looked like I would stumble again when she pushed me just to get on.

"Where are we going Amie. It's late at night! I still want to sleep. You say that I need to rest too? This is the right time for me to rest and then what is this?"
"haayyss! Hindi mo talaga alam ang tamang pahinga. Mag e-enjoy tayo! Hindi matutulog lang."

This woman's head is really broken. I stopped talking and watched the scene outside the window as the car drove by. A scene where the city is still alive even at night. You can still hear the loud horns of cars and you can still see young people rejoicing as they cross the road.

It's really different here in the city than in our province. Because in the province at seven o'clock in the evening, the surroundings are quiet, unlike here where the noise is still at ten o'clock.

I quickly dismissed that memory of why I had almost lost my self -esteem. I remember until now I was still trying to escape. Why I ran away from us and chose to live alone. The memory was a mistake that I would have just gone home early.

"Tulala ka diyan? We're here. Don't say you're planning to run away from me. You can't do that. Alam mo naman ugali ko diba? Isang linta. Hindi lang ako sa mga lalaki dumidikit syempre sa kaibigan ko din na iba ang isip."

Linta ka nga talaga. Saad ko sa isip ko.

Amie Salvador mayaman sila so they can just flirt what ever they want. Secret lang natin ah. Sipsip yan sa mga lalaki. I didn't even know na sa ugali niyang yun ay naging kaibigan ko parin siya.

Huwag niyo nang itanong kung paano kami nagkakilala.

We entered a smoky place, mixed with mixed smells. Smell of expensive men's perfumes, expensive women's perfumes na sobrang tapang, smell of smoke and smell of various wines.
I'm not young enough not to know where we are.

Maingay.

Hinila nanaman ako netong babaeng to at sumiksik sa mga tao na halos mabangga na namin pero wala din naman silang pakialam dahil tuloy lang sila sa pagindayog ng kanilang mga katawan.

"Amie, I thought you were going to take me to an expensive restaurant. You took me to this place. Alam mo namang hindi ako pumupunta sa ganitong lugar e"

Hinila niya ako at pinaupo sa harapan ng bartender na busy sa pag papakitang gilas.

"Diba sinabi ko na sayo mag sasaya tayo ngayong gabi? At ano sa restaurant? Anong gagawin natin dun? Kakain lang. Masaya na ang ganun? Ikaw talaga! Please kahit ngayon lang Tania. Subukan mo naman ang ganitong buhay habang maaga pa."

After she said that she ordered wine I didn’t know what it was.

It's noisy so I didn't hear what she said when she ordered.

"Oh drink it too. Tikman mo, masarap yan. After that, just follow me to the dance floor!" She shouted.

"Woooohh! It's nice to live like this!" She was still shouting while swinging even though she was not on the dance floor.

Other people here just don't care about that because the music is loud and they are busy with what they are doing.

I just shook while watching my friend.

Kahit naman ganyan yan ay mabuti parin ang kanyang kalooban. Iyon siguro ang dahilan kung bakit ko siya naging kaibigan. Kung bakit palagay ang loob ko sa kanya kahit lagi ko siyang nakikitang lumalandi sa mga lalaki na hindi niya kilala. Mahilig din yan magpaiyak. Sumira ng relasyon.

Ilang beses ko na siyang sinabihan ngunit babalik lang sakin ang sermon na kesa daw masyado akong mabait.

I focused my gaze on the glass of wine that Amie gave me earlier. Its color is different from the beer I just tasted. I was tempted to taste it because of its attractive color so I tasted a bit.

"Aaahkk"

medyo mapait ngunit nangingibabaw yung kakaibang lasa nito.

Medyo nakarami rami na ako ng ininom pero alam ko pa naman ang ginagawa ko at mga nangyayari sa paligid.

My body was already moving and in sync with the music, when I caught my eye with Amie who was dancing and healing with the people there who were moving happily, I just felt my body stand up and run to the dance floor.

"Yeah!" Ang sarap pala ng ganito.

Ibig sabihin lahat ng mga nandito ay pumunta rin dito para mag saya.

I raised both my hands in the air and gently shook my waist, in tune with the music. The few strands of my hair are also blocking my face. No one cares around. All that could be clearly heard was the startling music and shouts of the dancers.

Habang tumatagal ay lumalakas ang sigawan na naririnig ko kaya minulat ko ang mga matang kanina pa nakapikit dahil ine-enjoy ko ang pagsayaw ko kanina.

I stopped dancing and walked away habang pagewang gewang at pumipikit pikit na rin dahil kapag imumulat ko ay gumagalaw ang paligid, parang umiikot.

"Ano!? Kaya pa!? Ang lakas ng loob mong humamon! Lampa din naman pala!"

When I got to the counter where we had sat earlier Amie was still gone. I tried to look around even though the whole area was spinning but I still couldn't see Amie's face.

Where is that beautiful caterpillar!

"Kung lampa ka lang naman pala huwag ka nang maki pag agawan ng chicks dito!"

"Hahahaha!"

Napatingin naman ako doon sa mga nagbubugbugan kanina malapit sa DJ dahilan para magsigawan kanina ang mga tao. Nagsilapitan ulit ang mga tao doon at nakiusyoso.

Kahit umiikot ang paningin ko ay alam kong si Amie yung pilit sa sumisiksik sa mga tao para makalabas. Tingin ko nagmula siya doon sa mga nagaaway kanina. Napaismid naman ako. Kahit kailan talaga ang babaeng to.

" Gosh! nakalabas din! Oh my Gee! Ang haggard ko na!" at nagreklamo pa.

"Maghanap ka ng babaeng papatol sayo!" rinig ko pa na sigaw nung mga lalaki sa gitna ng mga tao.

"Kayo na bahala diyan! Tara na babe! T-teka saan na yun!? Sino nakakita sa kanya!?" Mukhang alam ko na kung sino ang babaeng yun.

Looks like I already know who that woman is. When Amie came out she saw me immediately because I was the only one here in my place. And when she heard that man's shout she immediately ran towards me with a wide smile.

She pulled me over and ran out of the bar.

Malapit na kami sa may pintuan ngunit naalala ko ang cellphone ko na hindi ko pala nadampot kanina sa counter dahil sa paghila sakin ni Amie.

"T-teka sandali! Nakalimutan ko yung cellphone ko! Mauna ka na sa labas susunod ako!" binitawan ko agad yung kamay niya at napaismid naman siya dahil siguro sa katangahan ko.

"Tania! You know we're in a hurry! Then you left something for us to come back to!?"

"That's why i told you na ako lang ang babalik! Ano na naman ba kasi gulong ginawa mo! Sige na mauna kana! Don't worry babalik pa ako ng buo!" Sabay kumpas ng kamay ko na parang pinapaalis na siya.

"Tsk! Okay sige! Palibhasa kasi masyado kang mabait at INOSENTE!" umalis na siya nang may malalaki at mabibigat na hakbang. Kita mo yan napaka talaga!

Nawala na din ang pagikot ng mundo dahil sa pagkaladkad sakin ni Amie.

Bumalik ako at kinuha agad yung lumang selpon ko na naroon parin sa counter.

  Sino ba naman kasing tao ang mag i-interest na kunin ito dahil sa luma na nga di-keypad pa. Ganyan talaga pag buhay mahirap at mag-isang kumakayod.

"Pucha! Natakasan ako ng babaeng yun ah!"

"Boss ilan ba binayad mo sa kanya?"

"Tang*na mo wag ka nang magtanong! Ipagpatuloy mo na lang ang paghahanap! Sayang yung binayad ko sa babaeng yun!"

Napatigil naman ako sa pagtakbo at yumuko habang dahan dahan sa paglalakad.

Bwisit na Amie yun!

Ngunit may dalawang makinang sa sapatos ang huminto sa harapan ko. *shit!* napamura na lang ako sa isip ko. Mukang may nakakita na kasama ako ni Amie kanina!

I slowly raised my eyes. Ang tangakad naman nito. Nice body.

This man's body build looks rich and famous.

"Aren't you leaving yet?" I almost shivered at the coldness in his voice.

I stepped back a little and looked at him. I immediately turned away and looked to his left, just like him who was tall, red-haired, with glowing earing in his right ear and a big grin looking at me.

Halos masira ko na ang selpon sa higpit ng pagkakahawak ko dito. Ibinaling ko din ang tingin sa kanan niya. Isang matangkad din lalaki.  magulo ang buhok at ang lalim ng tingin sa akin na parang kilala ako. Ganun din yung nasa kaliwa.

N-no! they really know me because I know them! I almost shivered when I turned my gaze back to the man in front of me.

T-that's him! Ang medyo mahaba niyang buhok, the sharp look that looks normal to others as well. The smooth face and long eyelashes! I knew that even if I didn't look closely, because I once stared at his clear face.

"Done staring?" My knees are shaking.

Umakyat na din lahat ng dugo ko sa katawan na parang gusto nang lumabas.

W-why? Why do I have to see him again!

Why do I have to be reminded again of the past I want to forget! Bakit kailangan pa nilang ipaalala!

Tears also came out that wanted to come out earlier while staring at him.

He frowned.

H-he doesn't know me? I looked at his two companions but the expression on their faces recognized me.

He doesn't seem to know me.

"What the fuck! What did I do to make you cry in front of me!?" I was shocked by his shout.

The people around us are already looking at us. Or maybe they were there earlier because I didn’t notice it anymore.

"Baliw yata yung babae."

"Oo nga eh. Bigla ba namang umiyak sa harapan ni master."

"Wala namang ginawa sa kanya ni master, ni hindi nga niya hinawakan umiyak agad."

I even heard whispers from people around.

They call him master? Tang*nang master niyo! My head is already hurting from not going back to that past, add to that my crying that I can't stop and the alcohol that I drank before.

"I didn't know that the poor girl eight years ago grew up to be a beautiful chick!" said the color red hair staring at me.

I felt the pain of that past again.

Buong lakas kong itinulak ang lalaking tinatawag nilang master at tumakbo na palabas.

Hinanap ko kung saan ipinark ni Amie yung kotse kanina ngunit hindi ko mahanap. Ganun din si Amie. Nakahanap yata ng bagong biktima ang babaeng yun. Palakad lakad ako para hanapin yung kotse ngunit nalilito na ako kung saan sa mga ito. Ang dami namang kapareho ng sasakyan niya!

Huminto na lang ako sa may madilim na parte dito sa labas nang makaramdam ako ng lamig.

"Tsk. A beautiful woman shouldn't hang out in the dark." I was shocked when he put the jacket he was wearing earlier on me.

I was surprised and backed away when he stood beside me

He laughed softly.

I looked at him with astonishment but he just grinned.

"I-ikaw? Why? Why are you doing this?"

Siya ang lalaking nasa kanan ni diko alam ang pangalan. Siya yung magulo ang buhok at ang lalim ng tingin sakin kanina. S-siya din yung taong nagbigay ng jacket na siyang ginamit ko para matakpan ang hinaharap ko na kitang kita na dahil sa pagpunit ng blouse ko noon. 

"How are you now?" Marahan na tanong niya na parang magkakilala kami.

I remembered everything again so I couldn't stop the weaver.

"I appologize for what joshart did." saad niya at lumapit siya sakin. Napaigtad pa ako sa ginawa niyang pag-akbay sakin.

"shhh... Everything will be going to be fine." I cried even harder because of what he did.

It just so happened that someone comforted me and made me feel better.

Amie knows nothing about all this and nothing else I intend to tell her. She is happy with her life, I don't want her to waste more time on my own problems.

I realize it shouldn’t be like this.

He was with me then so why did I let him come near me so he could see how miserable I am!? I pulled away from him and took the jacket then violently threw it at him! He was even surprised that I did that.

"Huwag ka nang lalapit sa akin!!" I shouted at him as the tears continued to come out.

"Bakit pa kayo nagpakita ! Why are you even alive in this world! People like you shouldn't be alive anymore! Siguro marami na kayong nasirang buhay ng ibang tao! Mga taong taong inosente at kontento na sa buhay ngunit dahil sa kapusukan niyo nasira ang buhay ko!!" hindi ko na napigilan ang sarili ko.

I don’t even care what hurtful words come out of my mouth. All I want is for them to feel the pain I feel too, kaya nagbabakasali akong sa pamamagitan ng mga masasakit na salita ay malaman niyang sobra akong nasaktan at naghirap sa mga ginawa nila noon.

Basang basa na talaga ang mukha ko at nagulo na din ang buhok ko na dumidikit na din sa basang mukha ko. Napapatingin yung mga taong labas masok sa amin. May mga taong nagtataka, may iba din na balewala lang sa kanila.

Nakita ko naman ang pagdaloy ng kakaibang reaksyon sa mukha niya. Yung kaninang matapang na mukha ay napalitan ng ibang reaksyon. Sa tingin ko ay nasaktan nga sya sa mga sinabi ko kanina. Ngunit napalitan agad iyon ng tiningnan niya ako na parang nakakaawa. Naawa siya sakin?

"Calm down first Tania. Joshart can't do that for no reason." he would have come closer to me but.

"Putang ina mo!" I shouted at him and away. He can't do it for no reason!? It's crazy to call that! Because of them, they broke my life into peices.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top