[Voor de wedstrijd van Noraaaah17]

5297 dagen geleden. De dag dat mijn geweldige moeder vol doorzettingvermogen en kracht mij uit haar baarmoeder poepte. Het was een dag om nooit te vergeten, ook voor mij niet - ik weet het nog goed. Ik was nog maar net gebroed of ik zei al mijn eerste woordjes. 'Ik wil eten', was het eerste wat ik zei - een zin die ik hedendaags nog vaak gebruik. Na deze zin gezegd te hebben propten mijn ouders me vol met chocola, pannenkoeken en sushi. Vanaf dat moment wist ik dat ik de goede ouders uitgekozen had, ouders waar je op kon rekenen, ouders die er altijd voor je waren. En ik had gelijk. Ik hoef maar in mijn vingers te knippen of er ligt een heerlijk bord patat voor mijn neus. Zo gaat dat elke dag. Elke dag krijg ik minstens vijf boterhammen met Nutella, drie bekers ijs en zeven frikandellen voorgeschoteld. Maar mijn ouders zijn niet altijd even lief. Gisteravond vroeg ik mama of ze een ei kon bakken, maar helaas waren de eieren op. Ik wilde op staan, de stoel op de grond smijten en tegen haar schreeuwen, maar dat deed ik niet. Ik bleef rustig en wist mezelf te beheersen. Ik zei dat ze eieren moest halen bij de supermarkt, maar ze zei dat de winkels al dicht waren. Vanaf dat moment kon ik me niet meer inhouden en ik deed wat ik eerder al had willen doen. Daarna heb ik haar naar haar kamer gestuurd. Drie uur later mocht ze terug komen. Uit liefdadigheid zei ik dat ik deze keer het eitje wel over zou slaan en een pannenkoek zou nemen. Mijn ouders boffen maar met zo'n zoon als ik.