Daar loop je door de gang.
Je hoofd geheven en je rug kaarsrecht.  Je draait je schouders rond onder het gewicht van je zware tas, maar echt lang hoef je die niet te dragen want je magie laat de tas voor je uit zweven.
Je vrienden lopen lachend om je heen en samen stappen jullie langs me heen.
Ik sta tegen de muur geleund en hou mijn adem in. Ik wil net opgelucht zuchten als ik denk dat je langs me heen loopt maar dan duw je me hard opzij.
Doordat ik de duw niet zag aankomen wankel ik op mijn schamele geitenpoten. Je vrienden lachen en juichen je toe. Ik kijk je kwaad aan maar je ziet het al niet meer en verdwijnt om de hoek van de gang.

Je ego is groot Ethan, te groot. Maar binnenkort zal dat anders zijn. Ik ga je leven vernietigen.

Niet veel later sta ik voor een klein ingevallen gebouw. Alles wat ik geleerd heb bij geschiedenis lijkt eindelijk nut te hebben. Het dak gemaakt van botten en de geur van rotte ei die om het krakemikkige gebouw heen hangt, is precies wat ik me er van had voorgesteld.
Met mijn geschiedenis boek in mijn handen kijk ik twijfelend naar de deurbel.
De verhalen die ik hierover gelezen heb maken me angstig maar tegelijkertijd zo gefascineerd.

Hier in dit gebouw woont een heks. Een heks die zo krachtig en onvoorspelbaar is, dat ze de geschiedenisboeken gehaald heeft. Een heks die exact 270 jaar oud is. Niemand weet waar ze geboren is, maar als de verhalen kloppen heeft ze gruwelijke dingen gedaan, die jullie lezers niet kunnen verdragen en het daglicht nooit mogen zien.

Nog een laatste keer vergelijk ik het plaatje in het boek met het huis voor me. Het klopt echt.
Ik stop het boek terug in mijn tas en haal nog eens diep adem.
Zodra ik mijn vinger naar de deurbel beweeg, voel ik hoe zenuwachtig ik ben. Mijn hand trilt en mijn adem stokt. Maar ik moet dit doen. Dit is mijn enige kans op wraak, en ook gelijk de beste kans.

Er klinkt een harde gil en ik wankel geschrokken achteruit. Het duurt even voor ik besef dat het de deurbel was die zo klonk. Nog geen seconde later zwaait de deur open en klinkt er een schor gelach van een oude dame. In de deuropening staat de enige echte beruchte heks.
Vol verwondering kijk ik naar haar ingevallen wangen en diepe oogkassen. Een van haar ogen is volledig wit en de ander donkerbruin. Haar huid is gerimpeld en haar schedel kan je er bijna doorheen zien.  Haar arm gaat omhoog en wijst richting mij. Tot mijn grote schrik wordt de huid die aan haar arm zit steeds dunner en bij de pols is er geen huid meer zichtbaar. Haar hand bestaat zo goef als uit niets meer dan botten en een paar spieren die bijna aan hun eind lijken te zijn.
Het ziet er gruwelijk uit en als ik mijn maagzuur omhoog voel komen, verplaats ik snel mijn blik naar haar gezicht.
Haar lach nog gruwelijker dan haar hand wordt steeds harder tot ze schaterend van het lachen tegen de deur leunt en nog net niet omvalt.

Ik blijf onzeker staan. Na wat voelde als een eeuwigheid zakt haar lach weg en kijkt ze me strak aan. "Een faun, die zich in mijn huis durft te wagen!?"
Ik slik en mijn gedachten zijn al hevig opzoek naar een antwoord om me te verdedigen. Maar dat nadenken blijkt niet nodig te zijn. De vrouw stapt opzij. "Dit wordt nog interessant, kom er in kind," zegt ze op onheilspellende toon. De kippenvel verspreid zich over heel mijn lichaam en mijn hart klopt in mijn keel. Ik was even vergeten te ademen en dat merk ik nu door de duizeligheid die me plots overvalt.

Op trillende poten loop ik het huis binnen, ik hoor het getik van elke stap die ik zet door het huis galmen. Het huis bestaat grotendeels uit de keuken vol aparte voorwerpen en potten met vreemde wezens die er in zweven.
Er staat ook een bank. Waar de bank van gemaakt is wil ik niet teveel over nadenken.

Ik ga er voorzichtig op zitten en voel het onder me kraken.
De vrouw gaat ook zitten en kijkt me aan. "Wil je wat te drinken meisje?" Vraagt ze lief. Ik schudt mijn hoofd "Nee dank u, ik kom hier eigenlijk om iets te vragen," vertel ik voorzichtig.
Ze lacht weer hoofdschuddend "een faun met een vraag voor mij. Je bent zo apart weet je. En bescheiden ook," ze maakt een handgebaar waardoor er in mijn handen een kop met groene vloeistof verschijnt. De vloeistof voelt warm aan en ruikt naar het bos.
"Het is mijn speciale koffie, een oud familie recept," vertelt ze. Ik knik alleen maar, maar neem geen slok. Ik heb immers geleerd dat je nooit zomaar drinken van heksen aan moet nemen.

"Neem een slok en dan zal ik naar je luisteren kind," dringt ze aan.
Ik huiver en sip voorzichtig aan het drankje. De damp die er af komt glijdt over mijn gezicht. Zodra het mijn tong raakt wil ik het gelijk weer uitspugen. Het rook naar het bos maar het smaakte naar zand. Met moeite slik ik het door, de vloeistof glijdt als schuurpapier door mijn keel en ik zet voorzichtig het glas op een tafeltje. "Lekker," mompel ik om de vrouw tevreden te houden.
Ze knikt en glimlacht, "wat is je vraag meisje." Haar ogen twinkelen en bekijken me alsof ze nog nooit eerder een faun gezien heeft.

"Ik vroeg me af of u me een wisseldrank kon geven," vertel ik.
Ze lacht, "en waarvoor dan wel niet?" Haar lange, skeletvingers vouwen zich samen en ze kijkt me onderzoekend aan.
"Ik word nogal..." ik denk goed na over de juiste woordkeuze, want besef me maar al te goed dat ik nu niks moet verpesten. "Getreiterd door een klasgenoot van me. En aangezien ik niet de enige ben, wil ik zijn ego een stuk omlaag brengen. Ik wil kijken of ik hem kan veranderen als hij in de huid van zijn slachtoffers kruipt."
De vrouw grijnst geamuseerd en ze legt haar hand op de mijne. Het voelt ijskoud aan en ik span al mijn spieren samen om niet met een ruk mijn hand weg te trekken. Ik blijf in haar ogen kijken om zo kokhals neigingen te onderdrukken. "Dat kan ik wel voor je doen lieve schat, maar dan wil ik er wel wat voor terug."
Ik knik maar blijf op mijn hoede en staar haar afwachtend aan.
"Jij krijgt van mij het wisseldrank, als je mij je drie beste herinneringen geeft..."
Ik slik en kijk haar met een frons aan. Ik had veel verwacht, maar niet dit. "Wat moet u daar mee?" Vraag ik verward.
"Dat zijn mijn zaken, niet de jouwe. Gewoon drie kleine herinneringen en dan heb jij je wisseldrank. Zodra ik ze heb kan jij niet meer herinneren wat ik je heb afgepakt. Je gaat het dus ook niet missen."
Een naar gevoel bekruipt me maar z3 heeft gelijk. Je kan niks missen wat je niet kent. En zolang ik niet weet welke herinnering ze heeft ga ik er ook geen last van hebben.
Ik adem nog eens diep in en knik, "deal."

De vrouw glimlacht tevreden. "Doe je ogen maar dicht meisie dan gaat het wat sneller."
Ik sluit mijn ogen en zodra ik dat doe voel ik al mijn gedachten voorbij razen. De ene na de andere emotie komt voorbij en de gedachten gaan zo snel dat ik ze niet eens kan bijhouden. Dan stopt het en ik open mijn ogen. De vingers van de vrouw omklemmen mijn hand en zodra ze loslaten heb ik een flesje in mijn hand.
"Veel plezier met je wisseldrank, wil je weer terug naar school?"
Ik knik een beetje beduusd van wat er zojuist gebeurd is.

"Komt voor elkaar," zegt ze snel en ze tikt hard tegen mijn schouder aan. Haar hand gaat door mijn schouder heen en alles begint te draaien als een draaikolk. De vormen en kleuren beginnen te veranderen. De woonkamer van de oude heks veranderd langzaam in het groene schoolplein, tot er niks meer van de kamer te zien is.

~

De volgende dag sta ik vroeg op. Ik heb expres mijn wekker gezet om half 4 s'ochtends omdat dan iedereen nog slaapt.
Zacht sluit ik de deur achter me zodat ik zeker weet dat mijn kamergenoten blijven slapen. Voorzichtig en op mijn hoede sluip ik door de gangen van de school richting de kamer van Ethan. Ik heb geluk dat zijn ouders hebben geregeld dat hij een prive kamer heeft.

Ik tel de deuren. Vier, vijf, zes, zeven. Dat is hem, kamer zeven. Ik hou mijn adem in en klem mijn hand om de deurklink. Zacht duw ik de deur open, het gaat allemaal een stuk makkelijker dan in de boeken. Op zijn nachtkastje staat een flesje water. Met trillende vingers open ik mijn wisseldrank en giet de juiste hoeveelheid in het water. De drie druppels vallen met een zachte plons één voor één er in en ik spreek de woorden uit. "Ethan, Tabia, ulibellum, " zeg ik zacht. In het water ontstaat een kleine draaikolk en ik herhaal de woorden nog een keer. "Ethan, Tabia, ulibellum."
De draaikolk verdwijnt weer zo snel als het gekomen is en dat is voor mij het teken dat het gelukt is. Zo snel en stil als ik kan sluip ik de kamer weer uit.

Een paar uur later zit ik nog steeds op mijn kamer te wachten tot mijn hoeven eindelijk in de voeten van Ethan veranderen. En niet veel later gebeurd dat ook. Ik voel krampen en het lijkt wel alsof er iemand aan alle kanten aan mijn huid zit te trekken en duwen. Ik knijp mijn ogen dicht en word alle kanten opgeslingerd. Na een zekere minuut stopt het en ik open langzaam een oog. Daar sta ik dan, in het lange gespierde lichaam van Ethan. Walgend van mijn eigen spiegelbeeld loop ik naar de deur. Het is tijd om de echte Ethan een bezoekje te brengen.

Onderweg kom ik een vriend van hem tegen. Zijn vriend is kleiner dan hem maar zijn ego is net zo groot. Ik weet de naam niet en raak in lichte paniek, gelukkig hoef ik hem niet aan te spreken want hij stapt al op mij af. "Hey Ethan, ik wist niet dat jij vandaag je bed uit zou komen."
Ik lach spottend, zoals ik Ethan altijd heb horen doen, en bedenk me dat ik hier goed gebruik van kan maken. "Ja dat dacht ik ook. Maar ik ging even naar de wc. Loop je mee naar mijn kamer?" De jongen knikt zonder vragen te stellen en volgt me. Ik zucht zacht van opluchting. Ik mag nu niks fout doen.

Ik open de deur naar zijn kamer. Precies op het moment dat ik de deur open stap Ethan, in mijn lichaam naar buiten. Ben ik echt zo klein? Ik blijf even verbluft staan. De jongen duwt tegen mijn schouder en lacht, "moet je dat eens zien," zegt hij kijkend naar Ethan.
Snel schiet in weer terug in mijn rol en trek een arrogante wenkbrauw op. "Wat de fuck doe jij in míjn kamer?"
Snauw ik.

Ethan kijkt me met grote ogen aan en lijkt net zo verbaasd bij het zien van zijn eigen lichaam als ik was. "Dit is mijn kamer!" Roept hij uit in lichte paniek. Auw, mijn eigen stem horen blijft vervelend. Ik lach, "ja sure, maak dat je weg komt," ik pak hem bij zijn schouder vast en duw hem hard voor de deur weg. Ik besef me dat als ik schade breng aan dat lichaam ik mezelf er ook mee heb.
"I-ik zweer het!" Ethans stem slaat over. "Maak er een varken van," lacht de jongen naast me. Ik slik. Ik wil nu wel doorgaan, maar ik weet niet hoe. Hier had ik niet over nagedacht. Ik heb gelezen over spreuken maar ik heb ze nog niet eerder uitgevoerd.
Ik herinner me wel een spreuk om iemand te laten zweven. Zou ik het proberen? Als het mis gaat hebben ze me gelijk door. "Toe dan," de jongen port me in mijn zij. Ik onderdruk de neiging om de pijn weg te wrijven en haal me de spreuk voor de geest.
Ik spreek de juiste woorden uit en maak een handgebaar, gevolgd door een klein schietgebedje.
Tot mijn grote verwondering werkt het. De angstige Ethan zweeft de lucht in en zweeft tegen het plafond aan.

Zijn vriend lacht en zwaait, "nu ben je éindelijk een keer groter dan ik," hij grijpt Ethans hoef en trekt hem naar beneden. "J-June ik ben het Ethan!" Zegt Ethan in paniek. "Ja sure, leuk geprobeerd meid," de jongen die zo te horen June heette, wil net zijn vuist met een boksbeugel er aan tegen Ethans hoofd slaan, maar dan begint er een lichtje bij hem te brandden en hij kijkt met samengeknepen ogen van Ethan naar mij.

Ik sla mijn armen over elkaar om als Ethan over te komen.

Maar dan spreekt June een spreuk uit waardoor Ethan niet meer zweeft en op zijn poten belandt.
Hij kijkt mij met samengeknepen ogen aan en zijn blik wordt zo duister als de nacht.

Ik slik en er valt een stilte die een eeuwigheid lijkt te duren.

"Hoe weet zij mijn naam?"