Het was herfst, 2002 en ik was drie jaar.
Het was een koude herfst, het regende dag in dag uit.
Ik liep aan mijn moeders hand over de straten.
De regen viel met bakken uit de lucht, zo hard dat je nauwelijks iets kon zien.
Als mijn moeder niet zo groot was geweest was ik vast bang geweest dat ze samen met de paraplu weg waaide.

Ik had dorst en ik had al lang niet gedronken. De dorst bekroop mijn hele lichaam en geest en ik probeerde mezelf nog te bedwingen maar het was tevergeefs.

Tot tien tellen, dat had ik geleerd. Ik probeerde het maar het lukte niet, één... "Je moet drinken Julian", galmde een klein stemmetje door mijn hoofd. Twee, "ook al is het maar één druppel..."
Weer dezelfde verdomde stem. Drie, vier vijf, dacht ik snel achter elkaar. "Drink!" De stem liet mijn hoofd bonken alsof ik geslagen werd door een onzichtbare kracht.

Mijn ogen begonnen te brandden en wat er daarna gebeurde kan ik me niet meer herinneren.

Wat ik nog wel weet is het moment dat ik weer bewust van mezelf werd.
Ik deed mijn ogen open en mijn moeder lag dood voor mijn knieën.

Ik begreep nooit wie nou zoiets gruwelijks kon doen.

Maar nu begrijp ik het, ik was het zelf en ik ben een vampier.