Angstig kijk ik rond, mijn hart klopt in mijn keel en ik loop snel door de lange gangen van de school. Om de tien seconden kijk ik op mijn mobiel, nog steeds geen bericht. Niemand heeft me nog gebeld.

'Grace!?' Roept een stem achter me. Ik hoef niet eens te kijken om te weten van wie die stem is. 'Jason,' zucht ik uitgeput maar toch klinkt er nog paniek in mijn stem. Ik sta stil wrijf met mijn handpalm over mijn voorhoofd. Mijn zij steekt en ik ben duizelig.
Jason komt naast mij staan en slaat zijn armen om me heen. Tranen prikken in mijn ogen maar ik hou ze in en omhels hem terug. 'Klopt het wat ze zeggen?' Vraagt hij zacht maar dwingend. Ik knik voorzichtig, 'ja' fluister ik nauwelijks hoorbaar.
'Verdomme Grace,' mompelt hij 'waarom? Wat hebben ze dit keer gedaan?'
Ik schudt mijn hoofd, 'niks, ze hebben niks gedaan.'
Het blijft even stil. Ik wil wegrennen maar mijn benen kunnen niet meer en ik ben nog steeds buiten adem.

'Je kan niet zomaar weglopen nu,' zegt hij kalm, na een korte stilte. Ik kijk hem aan en bal mijn vuisten even 'maar wat moet ik dan?'
Jason zucht diep, 'jezelf aangeven bij de directrice. Zodra je daar binnen bent kunnen ze je niks meer maken.'

Ik wil net antwoord geven als mijn naam wordt omgeroepen. 'Grace Anderson moet zich melden op het kantoor van mevrouw Prins. Grace Anderson moet zich melden op het kantoor van mevrouw Prins,' herhaalt de stem nogmaals. Jason laat me los en de moed zakt me in de schoenen. 'Laat me met je meelopen,' zegt hij. Gelijk schudt ik mijn hoofd, 'nee ik wil dit alleen doen, straks denken ze nog dat ik bang ben,' ik recht mijn schouders wat en stop mijn handen snel in mijn zakken zodat niemand kan zien hoe erg ze trillen.
Hij knikt 'Oké dan,' zegt hij koeltjes. 'Ik wacht wel, tot zo,' hij draait zich om en loopt terug richting de kantine. Ik zucht opgelucht en loop snel naar het kantoor.
Onderweg kijkt een groepje meiden me vuil aan maar ik negeer de blikken en doe alsof er niks aan de hand is.

Voordat ik het kantoor binnenloop haal ik nog een keer diep adem. Daarna doe ik de deur open en zet ik een stap naar binnen. Mevrouw Prins zit achter haar bureau en kijkt me door de glazen van haar bril, streng aan. Naast haar zit Thijs te jammeren met een verbandje om zijn arm.
Ik ga zitten op de stoel tegenover ze en zeg niks. Thijs wrijft zijn tranen weg en snikt overdreven.
'Lever je zakmes in Grace,' zegt mevrouw Prins op dwingende toon. Ik haal het mes uit mijn tas en gooi het voor me neer op het bureau. Mevrouw Prins pakt het mes op en legt het voorzichtig achter zich neer, uit mijn buurt.

'Heb je nog meer wapens of verboden middelen?'
Ik schudt mijn hoofd maar ze blijft me streng aankijken. 'Ik lieg niet!' Zeg ik gefrustreerd. Er komt een bewaker binnengelopen. Ze bekijkt me even en fronst, 'is dit het meisje om wie het ging?' Mevrouw Prins knikt. De vrouw vraagt me om op te staan en fouilleert me. Daarna doorzoekt ze mijn tas. Na de controle ga ik weer zitten. 'Ik neem aan dat je begrijpt dat dit schorsen betekend?'
Ik sta op en kan me nog net bedwingen om niet op de tafel te slaan. 'Nee, dat is niet eerlijk,' snauw ik. Thijs kijkt me kwaad aan, 'en een mes in mijn arm steken wel!?'
'Ja!' Roep ik terug, 'ja, dat verdiende je. Je bent een vieze, achterbakse, achterl-'
'Stilte!' Snoert mevrouw Prins ons de mond. De bewaker die ik het hoekje van het kantoor staat kijkt toe alsof ze er elk moment tussen kan springen.

'Ga asjeblieft zitten Grace. Kan je me uitleggen waarom schorsing geen gepaste straf is?' Vraagt Mevrouw Prins, aan haar toon kan ik merken dat haar geduld op is maar dat ze haar best doet zich te bedwingen.
Ik probeer regelmatig te blijven ademhalen en ga weer zitten.
'Elke dag valt hij me lastig, elke dag. En daar wordt nooit wat aan gedaan!' Sis ik.