De wekker galmt door de kamer, ik druk mijn kussen op mijn hoofd om het hoge piepende geluid te dempen maar het werkt niet. Gefrustreerd gooi ik het harde kussen weg en sla op de wekker die op mijn nachtkastje naast mijn bed staat, net zo lang tot dat ik de snooze knop gevonden heb. Ik laat mijn hoofd weer in mijn kussen zakken en kreun van vermoeidheid.

Ja heel goed Ryan je bent je bed nog niet uit en je bent al vermoeid.

De enige reden waarom ik het erg vind als er mensen sterven is omdat er dan meer kans is dat ik in de killergames kom. Ik zou het niet lang volhouden, ik ben immers beter met dieren dan met mensen. Niemand begrijpt mij, zelfs mijn moeder niet. En iedereen zegt 'Samen sta je sterk.' of 'Alleen met genoeg verbondjes win je de killergames.' Nou geen van beiden gaat mij lukken. Mijn enige voordeel is dat ik het niet erg vind om iemand neer te steken. Sommige liggen dagen er na nog te janken, iets wat ik nooit zou begrijpen.

De meeste mensen denken dat ze me begrijpen of ze doen alsof omdat ik de 'populaire' jongen van de school ben. Maar waarschijnlijk als je het ze privé zou vragen zouden ze allemaal zeggen dat ze bang voor mij zijn of dat ze me zielig vinden om wat een paar jaar geleden gebeurt is, het is me gelukt om dat heel diep weg te stoppen en er niet meer aan te denken. Nou is het alleen nog maar een vaag verhaaltje ver weg in mijn gedachten en als het weer naar voren gehaald word kan je maar beter weg rennen. 'Want dan breekt de hel los', zoals mijn moeder dat zegt. Ik heb nog al snel last van woedeaanvallen.

*Tuut tuut.*

Weer gaat de wekker. Ik schreeuw van frustratie en gooi het ding zonder er bij na te denken tegen de muur. Ik hoor hoe het uit elkaar spat en in kleine stukjes op de grond beland. Ik ga overeind zitten en doe de lamp aan. Het felle licht vult de kamer en brand in mijn ogen. Ik kreun en rek me uit.

Ik haat ochtenden, wie heeft bedacht dat je dan moet opstaan!? Zouden ze dat niet naar 's avonds kunnen verplaatsen? Dan kan ik toch niet slapen.

Ik sta op uit mijn bed en wankel op mijn benen. Ik heb altijd last van ochtend duizeligheid. 'Ryan! Kom je bed uit!' schreeuwt de schrille stem van mijn moeder naar boven. Ik loop richting mijn deur maar sta per ongeluk op een plastic scherf van mijn wekker. Ik schreeuw het uit en trek het uit mijn voet. Als teken dat ik wakker ben sla ik de deur van mijn kamer extra hard dicht zodat hij er bijna uit springt.

Waarschijnlijk heeft ze al lang gemerkt dat ik wakker ben maar dit is gewoon als special effect. Misschien maakt ze zich dan eindelijk een keer zorgen om mij.

Ik kijk in de spiegel die in de gang hangt en haal mijn hand een keer door mijn korte, bruine, warrige haar. Even kijk ik in mijn eigen donker blauwe ogen maar dan kijk ik gelijk weer weg.

Waarom moet ik nou weer mijn vaders ogen hebben?

Snel loop ik naar beneden. De treden kraken onder mijn voeten en ik gooi de deur open die ik vervolgens met een harde klap weer dicht sla, de vloer trilt er van.

Mijn broertje Robin staart mij bang aan, met ogen zo groot en rond als die van manga's, ook weer mijn vaders ogen. Ik werp een kwade blik terug en bal mijn vuisten 'Wat? Nooit iemand met een ochtendhumeur gezien?' Snel kijkt hij weg en ik loop naar de keuken om ontbijt te pakken maar ik tref een lege keuken aan.

'Hebben we geen ontbijt?' vraag ik chagrijnig terwijl ik het antwoord eigenlijk al weet.

'Als jij een keer wat eerder je bed uit kwam dan hadden we misschien wel eten.' Zegt mijn moeder kwaad, ik kan gewoon horen en voelen hoe erg ze haar best moet doen om zich in te houden.

Als ik haar zoon niet was had ze me al lang geslagen en als er geen politie was, dan was ik waarschijnlijk al dood.

Ik loop naar de kamer en plof neer op de bank.

Ik ga heus geen ontbijt halen omdat zij in mijn oor schreeuwt als een één of andere malloot.

'We gaan je over een kwartier inschrijven.' Mompelt ze. Ik slik, mijn naam word toch niet getrokken maar toch vind ik het nog altijd spannend. Er worden maar 50 mensen van het hele land getrokken, dus de kans is 1 op de miljoenen.

Snel ren ik naar boven maar opeens voel ik een harde felle steek in mijn voet. Ik bijt op mijn lip om niet nog een keer te schreeuwen want ik wil mijn stem graag houden. Ik kijk achterom en ik zie een spoortje van bloed in mijn richting komen. Dan kijk ik naar beneden naar mijn voet, 'stomme wekker.' mompel ik in mezelf.

'Heb je pijn?' vraagt een zacht, lief stemmetje. Ik hoef me niet eens om te draaien om te weten dat Robin me met grote puppy ogen aanstaart. 'Nee dat lijkt alleen maar zo.' reageer ik bot terug.

Ik weet dat het niet eerlijk is om zo tegen mijn broertje te doen hij is nog maar zes maar elke keer als ik in zijn ogen kijk denk ik terug aan vroeger, die ene herinnering die ik elke keer probeer te verstoppen en te ontwijken. Ik kan nauwelijks in mijn eigen ogen kijken zonder gek te worden.

Zonder me nog om te draaien loop ik verder naar boven. Als ik weer in mijn kamer zit en de deur dicht doe, hoor ik mijn broertje in huilen uitbarsten.

Heb ik weer.

Ik zoek wat kleding uit mijn kast en ik hou het bij een simpel zwart shirt met een zwarte broek. Mooi gothic, past wel bij de killergames.

Beneden hoor ik mijn moeder gillen. 'O Robin heb je je pijn gedaan!?' Ik leg mijn oor tegen de deur aan om wat van het gesprek mee te krijgen. 'Nee, dat is van Ryan.' Fluistert het zachte stemmetje van Robin. Waarschijnlijk praten ze over mijn bloed, gelukkig is mijn wond inmiddels al weer gestopt met bloeden.

Ik hoor hoe mijn moeder de benedendeur openzwaait en weer naar boven begint te schreeuwen. 'Ryan ik weet niet wat je hebt gedaan maar ruim je bloed op!' En met een harde knal slaat ze de deur weer dicht.

Zo langzaam mogelijk kleed ik me om en zo langzaam mogelijk strompel ik de trap af. 'Laat maar liggen we moeten gaan.' Zegt mijn moeder bot als ik eindelijk met een doekje in mijn hand beneden sta. Ik verfrommel het doekje tot een propje en gooit het op de grond, denkend aan hoe geweldig het zou zijn als ik dat ook bij mijn moeder kon doen.

Helaas is iedereen verplicht om zich minimaal één keer in te schrijven voor de killergames. Doe je dat niet, dan komen ze je opzoeken en dan stoppen ze je er gewoon bij, zonder extra voorwerpen of gaven. Gewoon als een extra tribuut.

Iedereen die mee doet krijgt speciale gaven, als je je maar één keer ingeschreven hebt krijg je er ook maar één. Als je je vijf keer inschrijft krijg je er vijf, dat is het maximale daarna geven ze je gezin extra eten en geld per inschrijving. Daarom schrijven mensen zich zoms wel vijftig keer in, ten koste van hunzelf.

Mijn moeder wil natuurlijk ook dat ik me zo vaak inschrijf, maar ik ben niet gek. Mijn vader deed dat ook en kijk maar hoe hij is geëindigd.