Το πρόβλημα μου τελικά ήταν πως ξόδευα βαθειά συναισθήματα σε ρηχούς ανθρώπους.

Σε εκείνους που ποτέ δεν εκτίμησαν το χαμόγελό μου.

Σε εκείνους που δεν ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για τον εσωτερικό μου κόσμο.

Σε εκείνους που δεν κατάλαβαν πόσο συναίσθημα έκρυβαν δύο τυλιγμένα χέρια γύρω από το σώμα τους, το σφίξιμο, ο χρόνος που ξόδευαν στην αγκαλιά. Τα δικά μου χέρια.

Σε εκείνος που δεν με εκτίμησαν.

Αυτό ήταν το πρόβλημα εντέλει.