wattpad deed raar dus een kleine afbeelding wilde hij er niet tussen zetten, hij staat nu bovenaan, sorry

Ik lig op de koude vloer van mijn cel. Ik ben hier nu waarschijnlijk al drie dagen, zekerweten doe ik niet want ik heb geen klok en geen daglicht. Ik zucht, waar blijven ze nou ik verveel me dood en als ik dichter dan een halve meter in de buurt van het glas kom om de ster wat verder in te beuken word ik geëlektrocuteerd, geloof me ik heb het geprobeerd. Ik heb het briefje van Mitch al 100 keer gelezen maar ik kon er verder niets uithalen. Plots gaat er een alarm af. De stoom valt uit en oranje noodlichten springen aan. De sirene loeit keihard door het gebouw. Ik bedenk dat als de stroom is uitgevallen dan kan ik bij het glas komen. Met alle kracht die ik heb beuk ik in op de glazen wand. De ster word met elke slag groter tot de plaat preekt. Ik denk dat het gerinkel van glas de bewakers heeft wakker geschud want er rennen er 4 met geweren binnen. 'Bescherm haar, houd haar koste wat het kost hier!' schreeuwt een van de mannen, ik probeer te veranderen maar het lukt gewoonweg niet. Gefrustreerd probeer ik contact met mijn wolf te zoeken maar het levert niets op. Ik ben dus overgeleverd aan hun genade, fijn. Een ontploffing naast mijn cel doet de hele kamer schudden, stukken plafond vallen naar beneden. Een raakt een van de bewakers en hij valt bewusteloos op de grond. Dat is er in elk geval al een minder. Een groot gat zit in een van de muren. De bewakers schieten er met volle kracht naar moor door een stofwolk van het puin zie ik niet wat er gebeurt. Een pijl suist door de stofwolk en raakt een van de overgebleven bewakers tussen zijn ogen. Peter die ondanks het stof prima kan zien stormt met een zwaard de kamer in. Hij is een vampier dus binnen enkele seconden liggen beide mannen op de grond. 'alles oké.' roept hij terwijl hij naar me toe rent. 'je had wel een beetje mee kunnen helpen' met een grootte grijns op zijn gezicht slaat hij me op mijn schouders. 'ook leuk jou weer te zien' Anna en Tanja rennen ook de cel binnen. Ze geven me tegelijkertijd een knuffel. 'wat ben ik blij dat je oké bent.' Zegt anna. Collin en Cora staan met zwaard bij het gat om te zorgen dat de bewakers niet te dichtbij komen. Ze zien de glazen want met het gat en worden doodstil. 'heb, heb jij dat gedaan?' vraagt Tanja verbaast. Verlegen knik ik. 'ik wist dat je sterk was maar dit overtreft zelfs mijn verwachtingen.' Ik glimlach verlegen. 'laten we nu maar gaan, ik heb het wel gezien hier.' Zeg ik maar om van onderwerp te veranderen. 'Collin, weet jij welke kant op?' roept Anna. 'nee, de tunnel waardoor we kwamen is ingestort door de explosie. We zullen een andere uitweg moeten vinden.' Iedereen kijkt naar mij, tja, ik ben tenslotte de leider. Zucht. 'Mitch heeft me een briefje gestuurd als we de tekens die hij voor me heeft achtergelaten volgen zoude we uit dit doolhof moeten kunnen ontsnappen.' Ik loop naar de bres in de muur. Rechts licht onder het puin maar links de gang op staat met wit krijt een kleine( zie afbeelding) . 'ik denk dat we links moeten.' Met enige twijfel ren ik naar links aan het eind van de gang zie ik weer een teken, en nog een en nog een. Ik volg het spoor en kom uit in een eetzaal. Een stem schalt door de microfoon. 'Robin en haar troep is in de kantine van b2, ik herhaal Robin en haar troep is in de kantine van b2.'het was Mitch. 'die vuile verrader' tiert Collin. 'als ik hem ik mijn handen krijg is hij nog niet jarig' dan valt mijn oog op een grote b op de muur. Naast de b stat een 1. 'ik denk dat hij ons zojuist heeft geholpen, hij stuurde ze de verkeerde kant op.' Zeg ik terwijl ik naar de b met de 1 wijs. Nog steeds boos kijkt Collin naar de b. aan de overkant van de kantine loopt er iemand naar binnen. Cora spant haar boog. 'ho ho rustig, ik heb zojuist jullie levens gered.' Mitch steekt zijn handen op ten teken dat hij ons geen kwaad bedoeld. 'als jullie hier de gang naar rechts nemen komen jullie uit in een uitgegraven tunnel, loop deze uit en ze zullen jullie voorlopig niet meer kunnen pakken.' Hij houd zijn hoofd een beetje scheef terwijl hij afwacht voor wat we gaan doen. Ik leg mijn hand op Cora's boog en ze zet hem af. 'ga je met ons mee?' vraag ik. Hij schud zijn hoofd. 'ik zal ze zo lang mogelijk van jullie ruggen afhouden dus moet ik hier blijven. Dan ben ik geen verdachte en kan ik ze van binnenuit helemaal kapotmaken.' Hij heeft een verdrietige glimlach als hij me aankijkt. Ik weet da hij dat misschien niet overleeft als ze er achter komen. Ik glimlach verdrietig terg. 'kom, we moeten gaan.' Zeg ik, de groep loopt naar de uitgang. Als iedereen de gang is ingelopen blijf ik nog heel even staan. Mitch loopt naar me toe. 'bedankt dat je me wilde vertrouwen.' fluistert hij. Ik glimlach weer naar hem 'jij bedankt dat je wilde helpen.' Ik geef hem een kusje op zijn wang draai me met een ruk om om de groep in te halen, en terwijl ik daar zo ren breekt mijn hart een beetje.