Nog stilletjes snikkend loopt Cora naast me. Ik heb het opgegeven om haar te troosten want het maakte het allen maar erger. Maar ja wat wil je dan? Ze is op haar 17e haar ouders en jongere broertje verloren op deze gruwelijke manier. Haar ouderlijk huis en al haar herinneringen er aan zijn op een half weggebrande foto compleet vernietigd. Ik kijk om en zie Tanja lopen, normaal is ze heel vrolijk aan het kletsen met de eerste de beste maar nu loopt ze stilletjes achteraan in haar eentje. Ik houd mijn pas in zodat ik naast haar kan lopen. 'Gaat het beetje?' ze knikt bedroeft. 'Je hoeft je echt niet groot te houden hoor...' ze geeft me een waterig glimlachje dat ieders hart breekt. 'Ik houd me groot voor mijn zusje Robin, als ik zou breken dan stort zij in. En zeg nou niet dat dat niet waar is want je weet best dat dat wel zo is.' zwijgzaam lopen we een stukje door. 'Dus je gaat door?' vraag ik haar. Koppig knikt ze. 'Ik ga door omdat niemand anders dit mag mee maken, en zo kan ik mijn ouders wreken.' Peter komt naar ons toe gerend. 'Hey dames, we zijn dadelijk bij ons volgende punt. En omdat Cora en Collin een verblijfplaats zoeken en An en ik spullen in gaan slaan vroegen we ons af of jullie zin hadden om de stad in te gaan?' ik knik, wat afleiding zou goed zijn voor ons beiden.

Een uurtje later zwerven we rond in de smalle straatjes van het dorpje, want ja het is zo klein dat het niet eens een naam heeft dus je kunt het ook niet echt een stad noemen. De weinige winkeltjes die er zijn, zijn we al langs geweest en we hoeven pas over een uur thuis te zijn. Afwezig schop ik een kiezel verder de straat op. Ik schrik als er een hand op mijnschouder word gelegd. 'Rustig Robin, jullie hebben hulp nodig.' Een oudere vrouw met zilvergrijs haar kijkt me vriendelijk en uitnodigend aan. Verbaast staar ik naar de vrouw, hoe kent ze mij en hoe weet ze dat we hulp nodig heb? 'Ik ben een heks meisje, wij heksen geven veel informatie aan elkaar door, je bent onderweg een paar van mijn informanten tegen gekomen, raven vertellen trouwens ook veel, maar dat doet er nu niet toe. Het is dringend wat ik jou en je vriendin te vertellen heb.' Ik kijk Tanja vragend aan, ze haalt aar schouders op. We hebben inderdaad toch niets beters te doen. Ik stem in om met de heks mee te gaan, ongeduldig trekt ze ons door een doolhof van straatjes heen. Ze is veel te snel voor een oude dame, we moeten rennen om haar bij te kunnen houden. Ze stopt bij een klein winkeltje dat we nog niet eerder hadden gezien, wat overigens niet zo raar is, het ligt echt achteraf ver weg verstopt. Op de voorkant van de winkelruit staat in sierlijke letters future. De winkel zou zo wel heten, denk ik.... Als ze de deur opent rinkelt het kleine zilveren belletje voor de deur. "ga zitten, ga zitten" de vrouw dirigeert ons naar een theetafeltje met 4 stoelen aangeschoven. Haar winkel heeft een kleurrijke mysterieuze uitstraling, overal staan potjes en kruiden. Boeken staan volop in de schappen die ze zelf had gemaakt van oude boekenkasten. Gekleurde sjaaltjes waren over de boekenkasten gespannen met kerst lichtjes erdoor heen geweven. De vrouw is ondertussen naar achter gelopen om haar spulletjes te halen, voor zover ik kan zien zijn het tarotkaarten. Ik bekijk haar eens goed. Ze heeft een groene doorzichtige sjaal om en een vrolijk flodderjurkje aan. Ze heeft haar dat eens rood en krullig over haar schouders hing maar ze zijn nu zilvergrijs met hier en daar een rode lok. Haar hele gezicht is bedekt met sproetjes die haar gezicht een vrolijke uitstraling geven ook al zijn ze door haar ouderdom bijna niet meer te zien. Ze spreidt de tarotkaarten uit over de tafel. 'Pak er beiden een' haar diepe krakerige stem weergalmt in mijn hooft. Met een beverige hand trekken Tanja en ik een kaart. Ik bekijk de grote stoffige kaart. Er zit een mooie vrouw op een gouden troon maar onder haar is een groot vuur. 'Geef je kaart meisje.' Ik steek de kaart naar de vrouw uit terwijl ik nog de afbeeldding bestudeer. Tussen het goudblonde haar van de mooie vrouw zit een klein zilveren kroontje, zo klein dat je het bijna mist. De vrouw bekijkt mijn kaart net zo aandachtig als ik zodra deze weer in het midden van de tafel ligt. 'Je zult je queeste vervullen maar het zal vele moeite en levens kosten. Maar uiteindelijk na een lange reis zal je gelukkig zijn.' Ze ruimt de kaart op en gebaart naar Tanja. Ze geeft haar kaart aan de vrouw en ze legt deze in het exacte midden van de tafel. In plaats van naar de kaart te kijken kijk ik naar de vrouw. Ze staart strak terug. In haar felle geel groenige ogen zie ik geenspoor van de vrouw die we net in het steegje tegen kwamen. 'Je doet erg je best om voor iemand die je dierbaar is te zorgen na een grote tragedie, maar geen zorgen ze kan meer hebben dan je denkt. De vraag is nu alleen, ben jij sterk genoeg?' haar blik laat de mijne los. Tanja staart naar een punt op de tafel. Ik leg mijn hand op haar been. Zodra mijn hand haar raakt kijkt ze me aan met tranen in haar ogen. En ik weet dat ze ons allemaal nodig heeft. 'wil je naar de anderen ?' ze knikt. 'ga maar vast dan kom ik zo ook.' Ze knikt weer en loopt de winkel weer uit. Ik loop nog wat rond in de winkel en open hier en daar wat boeken en doosjes met allerlei spullen. Ik zie niets wat ik echt interessant vind dus besluit ik om Tanja achterna te gaan. Maar voor ik uit de deur loop sta ik stil, nog geen halve meter voor de drempel. Mijn hand rust al op de deurklink. 'waarom heb je dit gedaan?' de woorden hebben mijn lippen al verlaten voordat ik er goed en wel over na heb gedacht. Nieuwsgierig staart de vrouw naar me. 'soms moet je mensen iets vertellen wat ze al weten zodat ze verder kunnen gaan, anderen moet je helpen hun toekomst in te schatten zodat ze hun onbewuste zorgen laten vallen.' ze knipoogt naar me. 'nog een ding kindje, als je aan het einde van je queeste bent vergeet dan niet om vrienden te maken. Anders begin je steeds weer overnieuw.'