"eindelijk thuis" we staan bij een riviertje, als we daar over heen stappen dan gaan we de grens over van water woods. Cora is helemaal hyper, snap ik ook wel want ze is al meer dan een jaar niet thuis geweest. het wordt al donker dus we maken een kamp. morgen zijn we bij het dorpje. ben benieuwd hoe het er uit ziet. ik ga jagen zodat we wat vers vlees hebben. na een tijdje hoor ik takjes kraken. ik hef mijn kop op naar de richting waar het geluid vandaan kwam.  de bosjes ritselen op nieuw. ik spring de bosjes in en beland boven op een pik zwarte wolf, een mannetje. ik kijk hem aan en kijk recht in de ogen van Mitch. mijn verstand en hart zijn in tweestreid. we veranderen terug in onze menselijke gedaante. "Mitch gvd waarom volg je ons, waren we niet duidelijk?!" ik geef hem een klap in zijn gezicht. bloed. omg sloeg ik hem zo hard?  o, het was oud bloed. ik kijk hem bezorgd aan. "wat is er gebeurd?" vraag ik rustig. ik lig nog steeds op hem en het zal er vast heet raar uit hebben gezien maar dat kan me niet schelen. "ze kwamen er achter dat je me had betrapt dus ze gaven me dit klusje maar ze lieten me niet gaan zonder me eerst goed in elkaar te slaan."  hij probeert op te staan, met een met pijn vertrokken gezicht  komt hij overeind. "ik wilde echt niet, alsjeblieft geloof me. zonder jou is mijn leven niets waard. alsjeblieft geloof me of dood me meteen" ik smelt van binnen, dat is zo lief.. ik geef hem een klein kusje en help hem overeind "ik geloof je"fluister ik in zijn oor en geef hem nog een kusje. hij glimlacht waterig. "dank je" ik glimlacht terug. "kom"ik help hem met lopen terug naar het kamp. maar of de rest daar zo blij mee is...