Hier is het. Het grote fort van Cobald, zijn hoofdkwartier. Hier zitten al zijn belangrijke mensen alle 5 zijn generaals en zijn grootste deel van zijn leger. Beleeft kloppen we aan op de deur van het fort. Een luikje in de deur opent. 1 paar ogen staren ons onvriendelijk aan. 'Wat moeten jullie?' blaft de man achter de deur. 'Wij willen met de generaal over jullie overgave spreken' de man achter de deur schatert het uit. 'En wie denken jullie te zijn dat jullie onze overgave kunnen eisen. 'Nou ik ben de zoon van de hoofd generaal en zij is de moordenaar van Cobald.' Haalt Mitch zijn schouders op. De ogen van de man achter de stalen deur sperren wijd open. 'Ik, ik zal ze roepen' het schuifje klapt dicht en we horen iemand weg rennen. In een akward stilte wachten we op de man om terug te komen. 'Waarom denk je dat hij ons meteen geloofde? Ik bedoel maar, als ik zoiets te horen kreeg als ik in zijn schoenen stond dan zou ik het nooit hebben geloofd.' Ik haal mijn schouders op, wat maakt het uit. Het gaat er om dat ze dadelijk weg zijn. Met een piepend geluid opent de deur in de poort. 5 mannen en een gewond iemand komen uit de deur. De gewonde man verschuilt zijn gezicht in zijn kap waardoor ik niet kan zien wie het is. Toch schijnt Mitch hem te herkennen. 'Zo dus hier heb je je verscholen.' Hij balt zijn vuisten tod dat ze knalrood zijn. Een wat oudere man gaat voor de man in de cape staan. 'Wat willen jullie' de man heeft een licht rood baartje en een klein snorretje. 'Ik wil dat jullie verdwijnen uit mijn koninkrijk' de man met het baardje lacht spottend. 'En wie denken jullie wel niet dat jullie zijn, dat je dat zomaar durft te commanderen zonder een leger achter je te hebben staan.' Wat is het toch met deze mensen en vragen wie ik dan wel niet mag zijn. Het begint me een beetje te irriteren. 'Ik ben Robin de nicht van Cobald en zijn moordenaar.' De man trekt een wenkbrauw op en kijkt vragend naar de man met de extreem grote cape. 'Dat is waar' antwoord deze op de ongestelde vraag. Nu herken ik hem ook aan zijn stem, het is de vader van Mitch. 'Dus nog een keer vertrek uit the Woods of word eruit gejaagd.' Een andere generaal komt achter de man met het baardje vandaan. 'En onze mannen dan?' het is een wat jongere man hoogstens laat in de 20. 'En onze families?' ik denk even na. 'De soldaten mogen blijven mits ze trouw zweren aan mij en onder visie van een door mij aangewezen persoon leven. Jullie 6 verdwijnen ik wil jullie niet meer zien en neem jullie Mates maar gewoon mee, als ze dat willen. Jullie hebben tien minuten om te vertrekken en bericht te sturen.' Een van de generaals loopt naar binnen, waarschijnlijk om de mannen te waarschuwen. 'en de mannen die weigeren?' vraagt de jonge generaal. 'Die nemen jullie maar mee' en dat gebeurt er ook, een paar uilen worden naar de andere kampen gestuurd. Een klein leger van trouwe soldaten gaan met de generaals mee. Mitch weigert afscheid te nemen van zijn vader na dat hij zijn zusje vind, doodgeslagen. Hij is woedend en wil hem doden maar ik houd hem tegen. 'Als je dat doet dan ben jij net zo slecht al zij.' Hij geeft me een knuffel en klemt zich dicht tegen me aan. Ik geef hem een kusje op zijn wang maar meer kan ik nu ook niet doen. We kijken samen naar de mannen die het rijk verlaten. Zwijgend staan we op het podium om de trouw van de verlagen soldaten te ontvangen. Maar het is nu is de tijd van rouw over, het is tijd voor feest. Want Cobald is dood.