ik droom al de hele dag weg over wat er gebeurde gisteren avond. die zachte lieve kus. na de kus hebben we nog een tijdje naar de sterren staan staren, oke ik staarde meer naar hem dan naar de sterren maar wat maakt dat uit. zucht. he gatver wat is die lucht? ik heb kookdienst en ik heb zo haard staan dromen dat ik alles heb laten aanbranden. WIEW WIEW WIEW. o zelf het brand alarm gaat af lekker bezig robin! Peter komt de keuken in rennen en zet het alarm uit. 'laat mij dat maar doen ik heb vanavond liever geen gebakken houtskool op het menu staan' knipoogt hij naar mij. mijn wangen kleuren rood en ik geef de spatel aan hem. als ik de woonkamer in loop zit Mitch een boek te lezen. o wat is hij toch knap. mijn blik gaat langs zijn lippen naar beneden, hij heeft een strakke kaak lijn. als mijn blik verder naar beneden gaat naar zijn strakke T-shirt zie ik een 6-pac. 'bevalt het?' hoor ik Mitch grinniken. ik besluit het spelletje mee te spelen en knik. 'nogal' zeg ik met een brede grijns. ik ga naast hem zitten. nieuwsgierig kijk ik naar zijn boek. 'wat lees je?' een sluwe grijns vormt zich op zijn mond. 'een boek' antwoord hij droog. 'nee echt?, mare hoe heet dat boek dan?' de grijs op zijn lippen verbreed. 'wie wil er een kusje?'  ik vind dit wel grappig dus speel ik verder mee. 'ike!' mijn vinger schiet de lucht in. 'hmmm, ik weet dat nog zo net niet' ik maak een pruillip en sla mijn armen over elkaar. 'en waarom dan niet?' ik probeer hem zo boos mogelijk aan te kijken maar dat faalt een beetje. 'omdat je moeilijke vragen stelt' gespeeld verdrietig wil ik opstaan en weg lopen. 'he waar gaat dat naar toe?!' hij trekt me op zijn schoot terwijl hij zijn boek weg legt. 'hee wat is er?' vraagt hij zogenaamd verbaast. 'ike krijg geen kusje' loop ik tegen zijn shirt te mokken. 'ach zielegurt' hij geeft me een kus op mijn kruin en wiegt me zachtjes heen en weer. 'is dit beter?' ik grijns. 'veel beter' een tijdje blijven we zo zitten. 

'eten!' Peter is net klaar met het eten en het ruikt heerlijk. Mitch en ik hijsen onszelf overeind en haasten ons naar de keuken. ik ga zitten en kijk wat we te eten krijgen, mm lasanga. genietend snuif ik de geur op.  zodra de lasanga op ons bord ligt valt Mitch aan. grijnzend kijk ik naar het tafereel. dit is eigenlijk best cute. binnen 5 minuten heeft Mitch zijn eten op. iedereen staart hem aan. 'wat? ik krijg thuis nooit lasanga.. of ook maar iets wat er maar op lijkt' ik leg mijn hand op zijn arm en kijk hem begrijpend aan. na dit hele tafereel  en als iedereen de lasanga op heeft gaat ieder weer zijn eigen weg maar net voordat we hebben gezegd wat voor een goede kok Peter is. Mitch trekt me mee naar de deur en geeft me mijn jas aan. 'mag ik deze wandeling van u?' hij maakt een kleine buiging en steekt zijn hand uit. 'maar natuurlijk mijnheer dat lijkt me een eer.' en ik pak zijn hand. een lichte schok gaat door mijn lichaam. als we een tijdje aan het lopen zijn onder het maan licht verander ik en daag ik hem uit voor een wedstrijdje. het is heerlijk de wind aait zacht over mijn snuit en kamt licht door mijn vacht. als er een meertje in zicht is stop ik om wat te drinken. zodra ik mijn tong in het water steek komt Mitch naast mij tot stilstand. hij duwt zijn snuit in mijn spierwitte vacht, het is een heerlijk gevoel.dan voel ik een stek van pure angst , ik weet dat het Anna is. snel draai ik me om en begin ik terug te rennen naar onze verblijfplaats.

even geen actie mensen maar super sweet Mitch.