mijn wolf gromt. "nou nou , rustig prinses. je kunt toch niks, kijk glas." hij klopt tegen het glas. "wat moet je van me? en noem me geen prinses" kaats ik terug. ik had al meteen de eerste 5 seconden een hekel aan deze man. ik kan de andere 2 mannen niet goed zien."ik doe wat ik wil prinses"glimlacht de man vals naar me. urgh ik kan hem wel wurgen. de andere 2 mannen komen in het licht. mijn adem stokt. Mitch. ik kijk hem woedend aan de verrader hoe kon hij. schuldig staart hij naar de grond. waarom ,waarom heb ik zo'n mate? de laatste man heeft een pistool in zijn hand, voor het geval het fout gaat gok ik. Mitch kijkt naar mij. ik kan verdriet, pijn en onmacht lezen in zijn ogen. ik bekijk hem beter. hij heeft een goed gevormd bovenlijf met een zwart leren jack. hij dan is hij niet de enige..wil hier overduidelijk niet zijn, nou dan is hij niet de enige.. ik richt me opnieuw naar de man voor mij. hij staat op 2 meter afstand maar ik kan hem niks aan doen, jammer. langzaam sta ik op. hij lijkt te schrikken, mooi zo. ik loop langzaam naar hem toe. hij houd zijn gezicht in de plooi maar is overduidelijk bang. ik sla hart tegen het glas, het geeft een harde bonk als reactie. ik focus me. ik denk aan mijn vrienden die me komen redden,hoop ik. mijn ruzie met Mitch, langzaam maar zeker word ik woedend. hoe durven ze dat van me af te pakken. ik sla nogmaals tegen het glas, er komt een barst in. de mannen deinzen achteruit. "hoho rustig prinses, waar wilde je heen nadat je was uitgebroken? je komt noot deze vestiging uit, daarvoor zul je hulp van buitenaf nodig hebben."hij grijnt vermakelijk. zak.."wacht jij maar, want hulp zal ik krijgen" hij begint nog harder te lachen."haha , die zijn allang dood" een steek gaat door mijn hart. monsters. een traan rolt ongemerkt over mijn wang, bij mijn kin valt de eenzame traan op de gond. hij wenkt Mitch. Mitch loopt naar de deur en pakt iets op. een dienblad met eten en drinken, die grapjassen hadden het kraantje aan de andere kant van het glas geplaatst. leuk hoor. "nu ga je rustig doen of je krijgt 2 dagen geen eten of drinken" commandeert de man waarvan ik zijn naam nog steeds niet ken. ik gehoorzaam maar want mijn maag rammelt. met een bliep schuift het glas omhoog. Mitch loopt naar me toe en geeft me het dienblad, er zit een briefje bij. ik schuif het briefje onopvallend in mijn hand. Mitch loopt terug. het glas komt weer naar beneden. "eet op"commandeert de man. ik zucht, dus die eikels blijven staan kijken hoe ik eet. nou dan gaan ze dit leuk vinden. langzaam maar beheerst neem ik een hap van het eten op mijn bord. ik blijf ze aanstaren en ben niet van plan om weg te kijken. ik blijf tijdens het eten de hele tijd naar ze staren. als ik klaar ben heb ik het papiertje inmiddels ongemerkt in mijn mouw weten te schuiven. het glas gaat weer omhoog en Mitch neemt mijn dienblad mee. de mannen draaien om en lopen weg. hèhè die zijn weg. denk ik als de deur terug in het slot valt. snel pak ik het papiertje en begin met lezen.

lieve robbin

het spijt me van wat er is gebeur ik hou zo veel van je.

mijn hart maakt een sprongetje

ik wilde je echt geen pijn doen, maar ik werd gedwongen. de man waarmee je net sprak was mijn vader, hij is hoge raadsman van Cobald. denk niet verkeert over me ik ben het namelijk totaal niet met hem eens. maar zo kon ik dichter bij c komen..

M.

P.S. je vrienden zijn niet dood ze komen morgen (3 uur) als het lukt zal ik je helpen.

hallo lieve lezers, zo als jullie zien heb ik mijn schrijfstijl een beetje verandert. kunnen jullie even zeggen wat je er van vind? alvast bedankt en vooral niet te vergeten merry x-mas en een gelukkig nieuw jaar