Dor

Złamane serce,
tęsknota, którą odczuwasz,
gdy jesteś oddzielony
od swojej miłości.

Po tym, jak aparatura, do której Cora leżała podłączona, stwierdziła zgon, Chandler został natychmiast wypchnięty z sali. Usiadł wówczas na najbliższym krześle, spojrzał na godzinę i otworzył kalkulator.

Nie minęła chwila, a na ekranie ukazała mu się liczba tysiąca czterystu czternastu dni, podczas których lubił nazywać się najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, mimo iż wiedział, jak banalnie potrafiło to brzmieć.

Był zbyt oszołomiony, aby zauważyć, że telefon wypadł mu z dłoni, a ktoś obok zapytał, czy dobrze się czuje.

Tysiąc czterysta czternaście dni temu pracował na kasie w sklepiku z pamiątkami, a Cora przegubem dłoni strąciła z półki małego, szklanego pingwina, którego później skleiła za pomocą kropelki, i który aktualnie stał na parapecie w sypialni, być może czekając na ich powrót do domu.

„Tysiąc czterysta czternaście" — pomyślał, aby nie zapomnieć.

— Chandler? — zapytała Jane, która dotarła z mężem do szpitala kilka godzin wcześniej, a która opuściła salę córki na chwilę, aby móc się przewietrzyć. — Co się stało?

„Tysiąc czterysta czternaście" — powtórzył, po czym schylił się po telefon leżący na ziemi. Nawet nie zauważył, że Jane domyśliła się prawdy i pognała szukać męża oraz lekarzy.

Ponownie otworzył kalkulator i zaczął dokonywać następnych obliczeń.

Osiem tysięcy dwieście siedemdziesiąt dni. Tyle żył

Procent tysiąca czterystu czternastu z ośmiu tysięcy dwustu siedemdziesięciu wynosił lekko ponad siedemnaście procent.

Przez raptem siedemnaście procent swojego życia Chandler mógł nazywać się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, mimo że źródło jego radości przez cały ten czas znajdowało się na wyciągnięcie ręki. Poza Corą nie potrzebował niczego więcej. Wystarczała tylko ta jedna dziewczyny, którą poznał w tak piękny sposób, i która również lubiła nazywać się najszczęśliwszą na świecie dzięki niemu.

Nie potrzebowali nic poza sobą i czasem, a jednak Chandler stracił Corę, a Cora straciła czas.