(Oczami Legolasa)

Kompletnie straciliśmy poczucie czasu, nie miałem pojęcia ile znajdujemy się w królestwie orków. Kiedy się obudziłem, poczułem ogromny głód i spragnienie. W tym momencie mógłbym zjeść wszystko nawet owoce Lirdilu, których nienawidzę. Rosną one tylko na terenie Mrocznej Puszczy, przez co często są u nas podawane jako deser...
Wróćmy jednak do tego co dzieję się w lochach.
Więc, siedziałem oparty o ścianę, wciąż czułem bezradność wobec sytuacji w jakiej się znajdowaliśmy. Ciągle myślałem o Tauriel, byłem rozdarty. Z jedenej strony chciałem, żeby żyła, bo ją kocham jednak z drugiej nie chciałem, żeby cierpiała.

(Oczami Tauriel, kilka godzin temu)

Ork znajdował się wtedy w moim lochu, miał ze sobą bat. Ciągle targał mnie za włosy, po czym pchał na kamienną ścianę i okładał mnie batem. Krzyczałam z bólu, który był niedowytrzymania.
Po chwili upadłam, miałam jednak jeszcze otwarte oczy. Usłyszałam głuche wołanie.
To Legolas, pomyślałam, jednak po chwili już w to wątpiłam. Gdyby tu był, to by mnie uratował. Tak bardzo za nim tęskniłam, wszystkie chwilę z nim przeleciały mi przez głowę, myślałam, że to już koniec. Poczułam na plecach jeszcze jedno uderzenie, jęknęłam cicho, nie pamiętam co było dalej, więc pewnie straciłam przytomność.

(Trzecia osoba)

Tauriel, Elior i Thior spali. Legolas nie mógł przez najbliższe kilka godzin zmrużyć jednak oka. W głowie ciągle słyszał krzyki elfki. Czekał na znikomą pomoc. Podszedł do muru, była tam mała szpara, nie przebijało się jednak przez nią żadne światło. Wokół królestwa zawsze panował mrok. Elf zajrzał jednak przez nią z nadzieją, że uda mu się co kolwiek zobaczyć. Co prawda nic nie ujrzał, ale usłyszał. Elficki róg pochądzący z Leśnego Królestwa.

**** Ten rozdział jest, krótki i nudnawy, jednak w następnym będzie się dużo działo. Nie możecie tego przegapić! Chciałam także podziękować za co raz większą ilość wyświetleń, może niedługo dobijemy do 100. Proszę jednak o większą ilość gwiazdek, komentarzy i opini :) Pozdrawiam!

@legolas_myluv