Zawsze jest inaczej....

Ten ból....

To głupie uczucie pożera mnie od wewnątrz.

Czuję się pusta.
Pusta w środku.
Niczym Lalka.

Marionetka bez własnego życia.
Życia które pociągane za te wbijające się cienkie linki zwane losem w moje bezwładne ciało.

Linki które są oznaką mojego cierpienia.
Linki które są także oznaką mojego niewolnictwa.

Niewolnictwa i Grzechów...

Ale...

Zawsze jest coś takiego, co stwarza tylko pozory codziennej normalności.
Jednakże życie lubi płatać figle.

Nie kiedy słodkie i niewinne, a potem straszne i zabójcze.

Ale raczej nic na to nie poradzimy i poprostu musimy dalej żyć.

Żyć ze świadomością że nic nie idzie nigdy po naszej myśli.

A nawet czasami nasze własne myśli mogą doprowadzić nas do obłędu.
Obłędu z którego nigdy nie damy rady się wydostać.

Obłęd ten doprowadzi nas do cienkiej granicy naszych najgorszych myśli.

Potwornych myśli...
Myśli które będą nas pchać ku brutalnemu końcowi.

A potem będzie już tylko gorzej...

Nie będziemy już nigdy normalnie funkcjonować.
Nie będziemy już nigdy normalnie patrzeć na ten okrutny świat.

Wszystko co będzie nas otaczać w jednej chwili, może zmienić się w nicość.

Tak było kiedyś i tak będzie zawsze...

Aż do końca, gdzie ludzkość będzie chylić się ku końcowi, a gdzy to nadejdzie pozostanie sama nic nie warta pustka.

Pustka, gdzie nie będzie nic...

Nawet nie będzie w tej bezdennej nicości, samotnej Marionetki, która nawet nie posiadała czegoś takiego jak ludzkie życie...

Już nie będzie Marionetki, która w płakała w samotności...

Pozostanie tylko puste krwawiące ciało młodej samotnej dziewczyny, która miała tylko jedno marzenie...

Marzenie aby te myśli nigdy nie nadeszły...

Aby przestały ją nękać...

Tylko o czym marzyła Marionetka, to aby te myśli przestały sprawiać jej ból.

Ból który towarzyszył jej od samego początku, jej istnienia...

I sprawiał że mogła poczuć się człowiekiem...

Którym nigdy nie mogła być.

Oraz...

Którym nigdy nie będzie aż do swego okropnego końca.