- Nie powinno cię to interesować.- powiedział zimnym tonem i miałam wrażenie, że przygotowuje się do ataku.

- Czyli coś jest na rzeczy, tak? Nie wszystko jest takie jak się wydaje.- zrobiłam krok w tył.- Zatem dlaczego chcesz zginąć z ręki Sasuke? Pomimo, że ci na nim zależy. 

- Nie tobie to oceniać.- w jego oczach pojawił się Sharingan.

- Jednak to niesprawiedliwe względem Sasuke!- krzyknęłam.- Zginiesz w przeświadczeniu, że będzie on silny i będzie postrzegał klan Uchiha za wzorowy, ale co jeśli kiedyś dowie się prawdy?- jego twarz minimalnie drgnęła.- Jeśli kiedyś będzie miał dostęp do akt i zobaczy jaka była prawda, to jak ma sobie poradzić z uczuciem zabicia własnego brata?! Pomyśl o nim!

- Cały czas myślę. To dla jego dobra.- powiedział spokojnie, a ja poczułam jak się we mnie gotuje. 

- Dla jego dobra, czy dla dobrego imienia klanu? Jakbym była na jego miejscu to bym wolała, żeby mój brat pozostał przy mnie, a nie kazał wzbudzać nienawiści. Ja rozumiem, że Sasuke to drań i nie okrzesany dupek, ale nawet on by zrozumiał gdybyś mu wytłumaczył.

- Nie okrzesany dupek?

- Kumasz to, że chciał mnie zabić, a potem groził Rybce jak się do mnie zbliżała. Oprócz tego jakoś dziwnie się przy mnie zachowuje.- mimowolnie na mojej twarzy pojawił się rumieniec.

- Rozumiem.- Itachi lekko się uśmiechnął i zniknął. 

Patrzyłam jeszcze chwilę w miejsce, gdzie przed chwilą stał starszy Uchiha. 

- Dobra napatrzyłaś się już to teraz szukaj jakiejś jaskini.- w jego głosie było można wyczuć jawną kpinę.

- Weź daj mi spokój. Jakoś udało mi się go przekonać, żeby mnie nie atakował.

- Nawet o tym nie wspomniałaś przy rozmowie z nim, ale teraz rusz swoje cztery litery Dzieciaku.

- Hai.

Wznowiłam swój bieg zastanawiając się gdzie mogłam się udać. Mam też wiele do przemyślenia. Skoro Naruto zniknął to mogę być pewna, że wojna zbliża się wielkimi krokami. Za pewnie Onii-chan teraz trenuje nad zapanowaniem Kyuubiego. Nie mogę zostać z tyłu.

- Stój narwańcu.

- Czemu jesteś dla mnie dzisiaj taki nie miły Kuramo?

- Minęłaś byś jaskinie. 

- O!

Zaśmiałam się nerwowo i podrapałam po karku. 
Wolnym już chodem ruszyłam do środka i starałam się skupić i wyczuć, czy w pobliżu nie ma żadnych osób. Gdy już byłam pewna swojej samotności na tym pustkowiu to i tak na wszelki wypadek postawiłam barierę w jaskini i zaczęłam swoją medytację.

Pieczęć, którą nałożyła moja matka na mnie jest bardzo skomplikowana i silna. W końcu miała ona utrzymać w ryzach najpotężniejszego demona. Styl Pieczętowana Ośmiu Trygramów. Muszę skupić się na układzie tej pieczęci, a potem ją złamać. Dasz sobie radę Naruko w końcu pieczęcie to twoja smykałka. 

Nie wiem ile czasu mi to zajęło, bo w końcu gdy się człowiek za mocno skupia to się nie czuje upływu czasu, ale wiem, że w pewnym momencie udało mi się złamać pieczęć. Byłam już dosyć wyczerpana i czułam jak Kurama hamuje swoją rozszalałą chakrę. Po chwili straciłam przytomność.

- Naruko?- usłyszałam czyjś gruby, ale ciepły głos.

Podniosłam głowę i ujrzałam dziwnie znajome mi postacie.

- Mama? Tata?

Witajcie

Cóż przepraszam, za tak długą przerwę, ale szkoła wyjazdy i inne takie rzeczy. Nawet nie spostrzegłam, że tak długo nie było rozdziałów. Sama myślałam, że dzisiaj już tego nie wstawię, ale jakoś się udało.

Pozdrawiam Makoto