Po kolacji Francis zaprowadził ich do przytulnego pokoju położonego na parterze. Pomieszczenie było nieco wysunięte względem reszty domu, by zapewnić mieszkańcom nieco prywatności.

To był pierwszy sygnał, który odebrał Gilbert. Lecz w przeciwieństwie do swoich reakcji sprzed paru miesięcy, teraz nie miał nic przeciwko poczynaniom gospodarza. Jego uczucia oscylowały między wdzięcznością, niepokojem a ciekawością.

I, oczywiście, troską o Rodericha.

Austriak nie odchodził od jego boku. Nie puszczał też jego dłoni, na której zaciskał palce coraz mocniej z każdą minutą.

Francis zostawił ich w sypialni i wyszedł. Pokój nie był ani duży, ani mały. Południową ścianę oszklono, by pokazywała morze, resztę pomalowano na przyjemny brzoskwiniowy kolor. Pokój w ogóle nie pasował do wystroju reszty domu – tutaj wielkie łóżko wspierał baldachim, na pościeli ułożono kwieciste poduszki, podłogę wyścielały miękkie dywany, lampa zwieszała się z sufitu kryształem i mosiądzem. Wszystko było brązowe, kremowe lub brzoskwiniowe z elementami zieleni, czerwieni i różu.

Gdy tylko zamknęły się drzwi, Roderichowi puściły wszelkie tamy. Niemalże rzucił się na Gilberta, przytulając się do niego mocno.

Gilbert oddał uścisk, starając się sprawiać wrażenie spokojnego. W rzeczywistości wszystko w nim się burzyło, wrzało i krzyczało ze strachu o stan przyjaciela.

- Co się dzieje, Rod? – zapytał cicho. – O co chodzi?

Nie było odpowiedzi. Tylko chude ramiona zacisnęły się mocniej.

- Rod, kochany, nie możesz mi tego robić. Martwisz mnie. Jak mam ci pomóc, skoro nie wiem, co się dzieje?

Austriak zapłakał.

- Chcesz porozmawiać?

Roderich pokręcił głową.

- A powiesz mi chociaż, dlaczego płaczesz?

Znów zaprzeczenie.

- Pozwolisz mi wziąć prysznic?

Protest.

- Chcesz iść spać?

Wahanie. Potem niepewne potwierdzenie, chociaż obaj wiedzieli, że „spać" znaczy tyle co „położyć się, przytulić i być blisko siebie".

(Przepraszam za zwłokę...)