5 μήνες αργότερα. Σάντα Ρόζα.

Η Ελίζαμπεθ σηκώθηκε αργά... Έπιασε τα σιδερένια κιγκλιδώματα του κρεβατιού και στάθηκε στα πόδια της. Ακόμα ένας εφιάλτης στοιχειωσε τα όνειρα της. Ένας εφιάλτης που δεν είχε τελειωμό. Οι ρίζες όμως της αγάπης της ήταν βαθειές για να μπορέσει να τον βγάλει από μέσα της.

Ο Λιαμ δεν τα κατάφερε...Λυπάμαι μικρή μου ...

Τα λόγια του πατέρα της έσπειραν μέσα της το θάνατο ώσπου ένα μήνα αργότερα θέλησε να βαλει τελος στη ζωή της και ανακάλυψε πως δεν ήταν μόνη... Μια μικρή αθώα ψυχή, ένα κομμάτι από εκείνον ζούσε μέσα της. Χάιδεψε απαλά την ελαφρώς φουσκωμένη της κοιλίτσα και φόρεσε ένα αέρινο νυχτικο. Τους είχε απομακρύνει όλους. Κλείστηκε στο σπίτι στη Σάντα Ρόζα και δεν επέτρεπε σε κανέναν να πλησιάσει. Έφτιαξε το δικό της μνήμα για εκείνον... Έφτιαξε με τα ίδια της τα χέρια ένα μέρος που ξάπλωνε βράδυα ατελείωτα μιλώντας του. Ο Τζέικ την επισκεπτόταν που και που για να μπορεί να την επιβλέπει αλλά και πάλι εκείνη του ξεκαθάρισε πως δεν θέλει να έχει επαφές με κανένα. Η Λέιλα έκανε κι εκείνη τη δική της προσπάθεια όπως και ο πατέρας της αλλά καταβαθος τους θεωρούσε όλους υπεύθυνους.

"Κουνιέσαι μικρούλι μου; Θέλεις να πάμε να δούμε το μπαμπά;" είπε χαιδευοντας  την κοιλιά της και η φουρτουνιασμενη της καρδιά έστειλε βροχή στα μάτια. "Κι εγώ το θέλω ... Έχουμε να τον δούμε από χθες..."

Η Ελίζαμπεθ άνοιξε τις τεράστιες μπαλκονόπορτες και κοίταξε πέρα ως πέρα τον ουρανό. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε στη θάλασσα περιμένοντας κάποιος να της πει πως όλα ήταν αστείο. Πώς εκείνος θα ερχόταν και θα έμενε πλάι της. Αντί αυτού, ο ίδιος ο πατέρας της της ανακοίνωσε πως ο Λιαμ πέθανε . Της είπε όλη την αλήθεια κι εκείνη πόνεσε ακόμα πιο πολύ... Θυσιάστηκε για όλους. Ήταν άδικο...

Βγήκε ξυπόλητη μέχρι τα πρώτα χαλίκια και ακολούθησε το μικρό μονοπατακι που έβγαζε σε εκείνον. Στο μικρό ναο που έφτιαξε μόνη της. Ούτε καν το σώμα του την άφησαν να πάρει όταν τους το ζήτησε . Κάθισε στο γρασίδι και τον κοίταξε. Έπειτα κοίταξε τον ουρανό και χαμογέλασε. Ήξερε τη διαδικασία. Μόλις άνοιγε τα χείλη της το παράπονο θα έβγαινε αλλά πάντα προσπαθούσε να μένει ψύχραιμη. Αν όχι για εκείνη...Για το μικρό πλάσμα  που μεγάλωνε μέσα της.

"Μου έλειψες Λιαμ..." ψέλλισε και χάιδεψε τη φωτογραφία του. Έπνιγε το πόνο που δημιουργήθηκε στο λαιμό και ξάπλωσε. "Ο μικρός μεγαλώνει. Σήμερα κλώτσησε πιο δυνατά από ποτέ και νομίζω πως έχει πάρει το πείσμα σου..." Τα θλιμμένα της μάτια αντικατοπριζαν τον θρήνο της . Καταβαθος δεν είχε ιδέα πως θα μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί. Ήξερε όμως πως ο Λιαμ θα είναι εκεί... Θα τους προστατεύει...

"Νομίζω ήρθε η ώρα να πούμε στο παιδί μας το παραμύθι μας...τι λες αγάπη μου ; " μονολόγησε και συνέχισε. "Να του πούμε πως η μαμά αποτελεί εξαίρεση...Πώς η μαμά θα παραμείνει πάντοτε μια πριγκίπισσα γιατί της στέρησαν το πρίγκιπα της ..." εκανε μια παύση νιώθοντας τα καυτα δακρυα να κατρακύλανε αλλα δεν το έβαλε κάτω "Κάποτε  ο μπαμπάς μου ειπε  πως θα γίνω βασίλισσα μικρούλι μου...Με κράτησε στους ώμους του. Μου πήρε παγωτό και γέμισε το μυαλό μου με αθώα παραμύθια. Δυστυχώς μωράκι μου τα παραμύθια δεν έχουν πάντοτε καλό τέλος..." Η Ελίζαμπεθ λύγισε...Δεν άντεξε. Δεν κατάφερε να αρθρώσει λέξη. Γύρισε στο πλάι και κατεβάζοντας την φωτογραφία του Λιαμ την έφερε κοντά στη κοιλιά της. "Δεν είναι όμορφος ο μπαμπάς μικρούλι μου ; Δεν είναι...;" μουρμουρησε και ξέσπασε σε κλάματα. "Ξέρεις μικρέ μου ...Η μαμά δεν θα έπρεπε να κλαίει αλλά σου υπόσχομαι με τον καιρό, και μόλις σε κρατήσω στην αγκαλιά μου να παλέψω..."

Η Ελίζαμπεθ έμεινε ξαπλωμένη μιλώντας στον Λιαμ ώρες ολόκληρες...Χάιδευε κάθε τόσο την κοιλιά της για να παίρνει κουράγιο και όπως κάθε φορά έτσι και τότε ορκίστηκε ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα έκλαιγε...

"Νομίζω μωράκι μου πως έβγαλε αρκετή υγρασία. Η μανούλα δεν πρέπει να κρυώσει...Έλα, πάμε να ξαπλώσουμε. Ίσως απόψε να δούμε καλύτερα όνειρα πριγκιπακο μου..." Η Ελίζαμπεθ άφησε ένα φιλί στην φωτογραφία του Λιαμ και πήγε προς τα μέσα. Ανέβηκε στο δωμάτιο και ανοίγοντας τη πόρτα την έπιασε ταχυπαλμία.

Ένα άσπρο κουτί, με μια ροζ κορδέλα ήταν πάνω στο κρεβάτι της. Κοίταξε τριγύρω και πλησιασε διστακτικά . Το άνοιξε και πάγωσε.

"Τι είδους αρρωστημένο αστείο είναι αυτό;" μουρμουρησε θυμωμένη βλέποντας ένα διπλωμένο σημείωμα και ένα λευκό σατέν φόρεμα από κάτω..

Μια εβδομάδα πριν ! Αβάνα

"Που πας ;" Ρώτησε ο Ίαν και η Λέιλα τον αγριοκοιταξε

"Το παιδί μας σβήνει Ίαν!!! ΣΒΉΝΕΙ!!!" Του είπε η Λέιλα βουρκωμένη

"Όσες φορές και να πας εκεί μέσα αγάπη μου δεν θα έχει αποτέλεσμα...Ήταν καλύτερα να ξέρει ότι είναι νεκρός πάρα να ξέρει ότι είναι φυτό και να τρέφει ελπίδες..."

Η Λέιλα τον αγνόησε και έφυγε. Πήγε στο μικρό δωμάτιο που είχαν φτιάξει για τον Λιαμ και μπήκε μέσα... Μηχανήματα... παντού υπήρχαν εκείνοι οι διαολοι που δεν έκαναν δουλειά... Πέρασαν τόσοι μήνες και ο Λιαμ βρισκόταν σε εκείνο το κρεβάτι. Κλινικά νεκρός. Ο εγκέφαλος δεν έδειχνε κάποια λειτουργία ότι κι αν δοκίμασαν.

Η Λέιλα σκούπισε τα μάτια της και πήγε κοντά.

"Πρέπει να ξυπνήσεις Λιαμ... ΠΡΕΠΕΙ ΓΑΜΩ ΤΟ!!!" Τα πόδια της λύγισαν και έπεσε κάτω. Άρπαξε το χέρι του και το φίλησε ευλαβικά..

"Πρέπει να ξυπνήσεις με ακούς; Πρέπει να πας και να φτιάξεις το παιδί μου όπως έκανες πάντοτε...Πρέπει να πας...να πας και να δεις το θαύμα...Γιατί εμείς δεν το είδαμε ποτέ Λιαμ...Δεν μας άφησε. Και δεν θα μας αφήσει... Ένα θαύμα που μεγαλώνει στην κοιλιά της...ΞΥΠΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΌ!!!!! " τα μηχάνημα άρχισαν να βαρανε σαν τρέλα και ο καρδιακός παλμός έπεσε....

"Τι διάολο έκανες;; Ο γιατρός είπε πως ίσως ο εγκέφαλος ακούει και δεν πρέπει να ταράζεται!!" Φώναξε ο Ίαν μπαίνοντας στο δωμάτιο

"ΤΟΥ ΕΊΠΑ ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ !!"

Παρόν Σάντα Ρόζα

Φόρεσε το και έλα στην παραλία...

Έλεγε το σημείωμα και το μωρό άρχισε να κουνιέται ανεξέλεγκτα   από την ταραχή της. Ήταν ο γραφικός χαρακτήρας του Λιαμ. Πέταξε το φόρεμα στο κρεβάτι και έτρεξε έξω. Πιάνοντας την κοιλιά της κατέβηκε γρήγορα τα σκαλιά και φτάνοντας στην αμμουδιά σταμάτησε.  Στεκόταν εκεί... Λίγα μόλις μέτρα μακριά της. Κοιτούσε τη θάλασσα με την πλάτη γυρισμένη...

"Κάποιος είπε κάποτε πως μια πριγκίπισσα δεν γίνεται ποτέ βασίλισσα αν δεν βρει το πρίγκιπα της...." είπε απαλά και γύρισε προς το μέρος της σιγανά. "Πόσο μάλλον όταν στα σπλάχνα της μεγαλώνει ήδη ένας...." συνέχισε γλυκά και περπατώντας αργά καθώς το κορμι του δεν πρόλαβε να επιστρέψει στα κανονικά του επίπεδα  έπειτα από το κώμα στάθηκε μπροστά της. Η Ελίζαμπεθ φώναξε βγάζοντας τον πόνο της και οι κραυγές της δεν είχαν τελειωμό. Ο Λιαμ γονάτισε...Ήταν ή μόνη γυναίκα που θα γονάτιζε ποτέ του... Φίλησε την κοιλιά της και είπε
"Ήρθε η ώρα μικρό μου να μεταμορφώσουμε τη μαμά σε Βασίλισσα...τι λες ;"

Η Λιζ λύγισε, τα γόνατα της, δεν την κρατούσαν άλλο. Ο Λιαμ την έπιασε δυνατά από τα μπράτσα και την κατέβασε απαλά για να μην χτυπήσει...

"Πέθανα;" του είπε κι εκείνος γέλασε...

"Όχι μάτια μου...Εγώ Πέθανα...Κάποιος όμως φρόντισε να μου υπενθυμίσει τι αφήνω πίσω μου..." της είπε και έβγαλε μέσα από τη τσέπη ένα μικρό κουτάκι... το άνοιξε και το έτεινε προς το μέρος της...

"Ελίζαμπεθ Σερενα Λόρενς...Δέχεσαι να γίνει βασίλισσα;" η Λιζ δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη παρα μόνο εκλαιγε . Δεν ηξερε τι συμβαίνει... το μυαλο της είχε σταματησει.Ο Λιαμ σκούπισε με το άλλο του χέρι τα μάτια  της και της φόρεσε το δαχτυλίδι...

"Θες δε θες εγώ θα σε κάνω!" Της είπε με ένα πλατύ χαμόγελο και αγγίζοντας την κοιλιά της το μωρό κλώτσησε...

Ξάφνου από πίσω τους ακούστηκαν σφυρίγματα. Χειροκροτήματα... Εκείνη γύρισε το κεφάλι της και κοίταξε όλη την οικογένεια σύσσωμη να στέκεται περήφανα και να του καμαρώνει...

"Με την ευχή μου κόρη μου..." άκουσε τον πατέρα της να λέει και γύρισε προς τον Λιαμ ... τον κοίταξε καλά καλά και έπειτα σαν του άστραψε ένα χαστούκι.

"Αυτό για να μην ξεχνιόμαστε!!!" Είπε ευτυχισμένη και έπεσε στην αγκαλιά του κλαίγοντας πιο πολύ... τα δάκρυα όμως ήταν δάκρυα ευτυχίας. Δάκρυα ολοκλήρωσης...

Δέκα χρόνια μετά....

"Και κάπως έτσι...Η πριγκίπισσα βρήκε τον πρίγκιπα που έψαχνε και έγινε βασίλισσα...."

Άπλωσε το χέρι της και έκλεισε το πορτατίφ. Αφησε στην ακρη το χειροποίητο παραμύθι που έφτιαξε με τα χέρια της και χαμογέλασε...Σκεπασε το μικρό της μωράκι και βγήκε από το δωμάτιο.

"Δεν βαρέθηκες να του λες τα ίδια και τα ίδια;" ρώτησε ο Λιαμ με ένα πονηρό χαμόγελο

"Όχι...Εσύ Δεν βαρέθηκες να τις τρως ;" είπε και σήκωσε το φρύδι της

"ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΠΑΛΙ;;;" είπε ταραγμένος κι φοβισμένος

"Τίποτα...απλά στέκεσαι τόση ωρα εκεί κι ακόμα δεν με φίλησες!!" Του απάντησε κι εκείνος την άρπαξε και την σήκωσε ψηλά...

"Δέξου τη ταπεινη συγνωμη μου βασίλισσα μου...Και αφησε με να στο ξεπληρώσω οπως ξέρω... "

Η Ελίζαμπεθ τον έσφιξε στην αγκαλιά της και εκείνος τους οδήγησε στην κρεβατοκάμαρα....

Τελος....❤

Ένα ταξίδι τελείωσε...Ένα άλλο κάπου θα αρχίσει...

Ο έρωτας δεν κοιτάει ηλικία. Δεν κοιτάει χρόνια...Ο έρωτας είναι αρετή...Είναι ζωή...

Πάντοτε να πιστεύετε στα θαύματα...Εμείς οι ίδιοι είμαστε ένα θαύμα. Δώστε χρόνο στην αγάπη. Δώστε πνοή στη ζωή. Ίσως κάπου εκεί έξω βρίσκεται και ο δικός σας πρίγκιπας... Η ακόμα, ίσως βρίσκεται χρόνια μπροστά στα μάτια σας κι εσείς δεν το βλέπετε...

Όπως λέω πάντα...
Αγαπηστε με ψυχή...Λιγη είναι η ρημάδα η ζωή...

Σας φιλώ....