Ο Λιαμ έπιασε τα χερια της από τους καρπους δυνατά και βάζοντας αρκετή πίεση την απομάκρυνε κοιτώντας την σοκαρισμένος.

"Εγώ... Συγνωμη Λιαμ απλά...Ήθελα..." Η Ελίζαμπεθ άρχισε να ψελλίζει ότι της ερχόταν στο μυαλό. Έβλεπε στα μάτια του το σοκ και ένιωσε πιο άσχημα από ποτε . Το σοκ όμως δεν άργησε να εξαφανιστεί και μαζί με εκείνο εξαφανίστηκαν και οι ενδοιασμοι του . Με την λογική να παίρνει τον κατήφορο ο Λιαμ την άρπαξε από τη μέση με το ένα χέρι ενώ με το άλλο πέταξε ότι υπήρχε πάνω στο γραφείο της στο πάτωμα. Την σήκωσε σαν πούπουλο και σπρώχνοντας τη με δύναμη επάνω του όρμησε αχόρταγα στα χείλη της .

Άρχισε να αγγίζει με πάθος το κορμί της ενώ εκείνη τύλιξε τα πόδια της γύρω του δίνοντας του την απόλυτη συγκατάθεση της.

"Γαμω το σου μικρή! Μα το Θεό θα με τρελάνεις!" Ψιθύρισε πάνω στο φιλί και σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα. Βλέποντας το κοκκίνισμα που προκλήθηκε στα χείλη της από τα λίγων ημερών γένια του άναψε πιο πολύ. Η Ελίζαμπεθ παρασυρομενη από το συναίσθημα και νιώθοντας το κενό να κλείνει τον τράβηξε ζητώντας του βουβά να συνεχίσει . Ο Λιαμ υπάκουσε . Τόσο τα φιλιά του όσο και τα αγγίγματα δεν είχαν να θυμίσουν σε τίποτα εκείνα του Τζέικ. Εκείνος ήταν τρυφερός. Προσεκτικός. Ο Λιαμ διεκδικουσε άγρια. Σαν αληθινό αρσενικό. Τα χέρια του βρέθηκαν κάτω από την μπλούζα της. Έπιανε το δέρμα της και το έσφιγγε στα δάχτυλα του . Το κατακτουσε...

"Λιαμ ;;; Είσαι εκεί μέσα;;" ακούστηκε άξαφνα μια γνώριμη φωνή βγάζοντας τους από την δίνη του ανεξέλεγκτου πάθους.

"Το διάολο;" μουγκρισε εκείνος και την κοίταξε. Η Λιζ είχε χαμηλώσει το βλέμμα ντροπαλά και άρχισε να στρώνει τα ρούχα της γεμάτη αμηχανία.

"Λιαμ ;; Μου είπαν πως είσαι πανω αλλά δεν μπορούσα να περιμένω είναι επείγον!" Ξαναφωναξε εκείνη και ο Λιαμ έστρεψε το βλέμμα του στη Λιζ. Μια Λιζ που έμοιαζε αναστατωμένη και μπερδεμένη.

"Ναι Ρομπερτα ! Έρχομαι!" Απάντησε και επέστρεψε στη Λιζ

"Έχουμε μια κουβέντα να κάνουμε τα δύο μας όταν επιστρέψω..." της είπε κι εκείνη κούνησε κατακόκκινη από ντροπή το κεφαλι. Εκείνος έφτιαξε το παντελόνι του προσπαθώντας να ηρεμήσει. Ηταν τοσο ισχυρό το παθος που ούτε η φωνή της Ρομπερτας κατάφερε να ρίξει την λίμπιντο του. Έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα και αφού αποτραβηξε το βλέμμα του από την Λιζ , καταλαγιάσε το όργανο του και βγήκε έξω.

"Τι συμβαίνει; Πριν λίγες ωρες σε άφησα σπίτι !" Αποκρίθηκε βλέποντας την Κι εκείνη βουρκωσε.

"Όταν με άφησες και ανέβηκα σπίτι είδα την πόρτα παραβιασμενη. Φοβήθηκα Λιαμ. Προσπάθησα να σε βρω αλλά το κινητό σου ήταν κλειστό. Δεν μπορούσα να μείνω εκεί. Έφτιαξα ένα σάκο και επειδή ήξερα πως τα παιδιά δεν είχαν πρόβλημα αποφάσισα να έρθω εδώ..." του είπε χαμηλά κι εκείνος έπιασε το κεφάλι του εκνευρισμένος.

"Μάλιστα..." είπε έπειτα από μερικά λεπτά.

"Δεν έχω που να πάω..." την άκουσε να λέει κλαμενη.

"Μπες στο δωμάτιο και έρχομαι έχω να κάνω μια κουβέντα με τον Ίαν" της είπε κι εκείνη πήρε τη βαλίτσα της και υπακούοντας πήγε στο δωμάτιο του. Μόλις έμεινε μόνος άνοιξε απαλά τη πόρτα της Ελίζαμπεθ η οποία βρισκόταν ακριβώς στο ίδιο σημείο. Στην ίδια στάση, χαμένη σε σκέψεις....

"Πριγκίπισσα;" Είπε απαλά και εκείνη τον κοίταξε "Υπάρχει ένα θέμα. Η Ρομπερτα πρέπει να μείνει εδώ σήμερα . Παω στον πατερα σου αλλά σου υπόσχομαι μόλις τελειώσω να έρθω πρώτα σε σένα να μιλήσουμε καλά;" συνέχισε μαλακά και την πλησίασε. Χάιδεψε τα μπούτια της και χώθηκε ανάμεσα τους .

"Λιαμ ; Τι ... τι πηγαμε να κανουμε;" Ρώτησε χωρίς να δείχνει όμως μετάνοια κι εκείνος χαμογέλασε

"Ότι πιο φυσικό υπάρχει σε αυτό το κόσμο μάτια μου ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που έχουν συναισθήματα ο ένας για τον άλλο... Έρωτα..." της ψιθύρισε και την φίλησε απαλά. Η γυαλάδα στα μάτια της καθώς απομακρύνθηκε καθώς και το αμυδρό χαμόγελο στα χείλη της του έδωσαν ότι ακριβώς χρειαζόταν. Τη δύναμη για να παλέψει.

Λίγες ώρες μετά...

Οι ώρες περνούσαν. Εκείνη παρέμεινε στο δωμάτιο περιμένοντας τον όπως ακριβώς της είπε αλλά εκείνος δεν έλεγε να φανεί. Μια περίεργη ντροπή γέννηθηκε μέσα της και δεν ήθελε να κατέβει για να τον ψάξει. Της το είχε πει. Θα έρθει... Γνώριζε πως όταν έμπαινε σε εκείνο το γραφείο περνούσαν ώρες μέχρι να βγει αλλά δεν είχε πρόβλημα... ξαπλωμένη στο κρεβάτι κοιτώντας τον έναστρο πλέον ουρανό από το παράθυρο της ξεδιαλυνε το μυαλό της και μετάφρασε επιτέλους τις πράξεις της. Εκείνη η λέξη που άκουγε να λένε πήρε νόημα... Ήταν ερωτευμένη μαζί του και το πιο τρομακτικό ήταν πως τον αγαπούσε. Όχι σαν μέντορα. Όχι σαν φίλο. Όχι σαν πατέρα... Τον αγαπούσε σαν άντρα...

Στο διπλανό δωμάτιο

Η Ρομπερτα άρχισε να πηγαίνει πέρα δώθε εκνευρισμένη. Είχαν περάσει λίγες ώρες κι εκείνος ακόμα να φανεί. Αν και είχε ξαναπάει στο δωμάτιο του αυτή τη φορά άρχισε να το παρατηρεί καλύτερα. Φωτογραφίες του με την Ελίζαμπεθ ήταν παντού κολλημένες στους τοίχους. Ζωγραφιές της. Μια προσωπογραφία του με αφιέρωση από την ίδια. Αρκουδάκια. Και κάθε είδους αντικείμενο που εκείνη του χάρισε . Νιώθοντας το θυμό να μεγαλώνει κάθε στιγμή, βλέποντας πως δεν είχε τίποτα δικό της πλησίασε προς το τοίχο. Ήταν έξυπνη γυναίκα. Έβλεπε τον τον τρόπο που τον κοίταζε η Ελίζαμπεθ και είχε καταλάβει πως η μικρή ήταν ερωτευμένη μαζί του. Δεν θα άφηνε κανέναν όμως να μπει ανάμεσα τους. Παίρνοντας το πιο πονηρό ύφος άρχισε να αφήνει βογγητά και αναστεναγμους πάνω στο τοίχο.

"Ναι Λιαμ !!! ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΆ!!" Είπε και γέλασε

"Ααααχ ΈΤΣΙ!!! ΚΙ ΑΛΛΟΟΟΟΟ" Συνέχισε στον ίδιο τόνο ώσπου ξαφνικά σκέφτηκε να πει κάτι πιο μεγάλο... Η γκριμάτσα της νίκης εμφανίστηκε στο πρόσωπο της και φώναξε :ΚΙ ΕΓΏ Σ'ΑΓΑΠΆΩ ΛΙΑΜ!! ΠΕΣ ΤΟ ΜΟΥ ΞΑΝΑΑΑ ΘΈΛΩ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΎΩ!!!" Η Ρομπερτα κάθισε στο κρεβάτι γελώντας μόνη της με το κατόρθωμα της και ικανοποιημένη σκέφτηκε πως τώρα η μικρή δεν θα τον ενοχλήσει ξανά....

Μισή ώρα μετά...

Η πόρτα άνοιξε σιγανά. Ο Λιαμ μπήκε μέσα και την είδε γυρισμένη προς το παράθυρο.

"Πριγκίπισσα; Ήρθα όπως σου υποσχέθηκα..." της είπε και την άκουσε να γελάει. Ήταν όμως ένα περίεργο γέλιο. Ένα γέλιο που θα οριζόταν ότι οι πίσω έκρυβε μια θλίψη.

"Κατάλαβα κάτι όσο έλειπες Λιαμ ..." Ξεκίνησε να λέει χωρίς να γυρίσει. "Πώς ειμαι όντως μικρή και αμυαλη. Συγνωμη αλλά σε βλέπω σαν πατέρα μου και αυτό που κάναμε ήταν αηδιαστικό..." συνέχισε κι εκείνος ένιωσε στα πόδια του ένα τρέμουλο το όλο οποίο απλώθηκε γρήγορα στα χέρια.

"Ελίζαμπεθ τι λες ;"

"Αυτό που άκουσες!" Είπε και γύρισε προς το μέρος του. Έμοιαζε θυμωμένη. Εκνευρισμένη , ενώ από τα μάτια της πετούσαν σπίθες μίσους. Ο Λιαμ δεν καταλάβαινε τι διάολο άλλαξε. Εκείνος ο πόθος χάθηκε από τα μάτια της και αντικαταστάθηκε με κάτι που δεν του άρεσε. Η Λιζ πήγε κοντά του και τον κοίταξε κατάματα χωρίς φόβο.

"Ήταν λάθος αυτό που έγινε. Θα το σβήσω και καλά θα κάνεις να το σβήσεις κι εσύ. Εμείς οι δυο εξάλλου δεν θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε ένα μέλλον.. Ο Τζέικ είναι αυτό που θέλω. Αυτός που μπορεί να με ...."

"ΣΤΑΜΆΤΑ!!" Της φώναξε και έπιασε το κεφάλι του εξαγριωμένος. Γύρισε την πλάτη και πήγε ως τη πόρτα τσακισμένος. "Έχεις δίκιο... Θεώρησε τη στιγμή σαν μια αδυναμία και τελειώσαμε" της απάντησε πριν την ανοίξει και φύγει βρίζοντας...

Η Λιζ μόλις έμεινε μόνη έπεσε στο πάτωμα...

"Στο διαολο οι όρκοι! Στο διαολο κι εσύ!!!" Μουρμουρησε και ξέσπασε σε κλάματα νιώθοντας πιο εξευτελισμενη από ποτέ...

Σας φιλώ....