Δυο εβδομάδες αργότερα

Σήκωνε το ένα βάρος μετά το άλλο. Τα χέρια της είχαν κουραστεί αλλά εκείνη δεν σταμάταγε. Ποιος θα της έλεγε πως μέσα σε δεκατέσσερις μέρες η ζωή της θα άλλαζε εντελώς;

"Γαμω το !" Αναφώνησε χάνοντας το κουράγιο να κρατήσει κι άλλο το βαρίδι στα χέρια και αφήνοντας το στο πάτωμα έπιασε την πετσέτα της. Η προπόνηση για εκείνη ήταν το πρώτο πράγμα που άλλαξε έπειτα από εκείνο το απόγευμα..  Δεν άλλαξαν μόνο οι συνήθειες της , άλλαξε και η ίδια αποκτώντας νέο πρόσωπο... σκούπισε το σβέρκο της και σηκώθηκε. Ετοίμασε τον στόχο και φτιάχνοντας μόνη της τα εργαλεία, κουμπωσε στην ειδική εσοχή τη Διόπτρα και πήρε θέση.

"Και τώρα μικρή μου πριγκίπισσα θα σου μάθω πως να κρατάς σωστά ένα όπλο..." θυμήθηκε τα λόγια του λίγα χρόνια πριν όταν της έδωσε για πρώτη φορά αυτό το ρημαδιασμενο πράγμα στα χέρια και βουρκωσε. Της είχε λείψει... Πολύ... Η παρουσία του. Το άγγιγμα του που την γέμιζε αυτοπεποίθηση και την καθοδηγούσε...Η μυρωδιά του κορμιού του. Όλα... Πράγματα που δεν έδινε σημασία τώρα έπιανε τον εαυτό της να τα επιζητεί...

"Κατέβασε το γοφο...Άνοιξε ελαφριά τον αριστερό αγκώνα και νιώσε τη σφαίρα να διαπερνάει τα κόκαλα του. Καθοδήγησε την ..."

Γεμάτη με πείσμα.  Ολομόναχη μέσα στην άδεια αίθουσα στόχευσε και πάτησε τη σκανδάλη.

"ΘΕΕ  ΜΟΥ !" Ξεφωνησε βγάζοντας τα ειδικά γυαλιά και κοίταξε το στόχο. Βρήκε κέντρο με την πρώτη...Γύρισε λυπημένη προς τα πίσω και εφερε στιν ταραγμενο της νου την εικόνα του να της χαμογελάει... Τότε που έστεκε ένα βήμα πίσω και περίμενε από εκείνη το ακατόρθωτο . Πλέον όμως δεν ήταν εκεί. Δεν την κοιτούσε...Δεν τον έκανε περήφανο όπως θα έπρεπε.  Κοπάνησε με δύναμη το όπλο στο πάγκο και λυπημένη έπιασε το κεφάλι της. Έπρεπε να διώξει τις αναμνήσεις...

"Άργησα;;;" άκουσε τη φωνή που συνήθιζε να αφουγκράζεται τις τελευταίες δύο εβδομάδες και σήκωσε το κεφάλι της.

"Όχι Τζέικ. Απλώς ήρθα λιγάκι πιο νωρίς..." του απάντησε και σουλουπωσε τον ατίθασο εαυτό της . Από εκείνη τη μέρα που πάλεψαν γι πρώτη φορά με το Λιαμ, εκείνος με τη δικαιολογία πως έχει αρκετές δουλειές, όρισε τον Τζέικ υπεύθυνο για την προπόνηση της. Της το ανακοίνωσε το ίδιο κι όλας βράδυ... Χωρίς καν να της δώσει την επιλογή. Μόλις επέτρεψαν οι δικοι της , ο Λιαμ αποστασιοποιηθηκε με τον τρόπο του και απέφευγε να μένει μόνος μαζί της ώσπου λίγες μέρες πριν έφυγε με τη Ρομπερτα για το γάμο της αδερφής της κάπου στην Ιταλία. Την πονούσε. Τον αναζητούσε. Της έλειπε...

Ο Τζέικ είχε γίνει η σκιά της . Το ενδιαφέρον που της έδειχνε ήταν τόσο όσο έπρεπε για να την πλησιάσει σωστά και όμορφα. Δεν το έκρυβε στον εαυτό της. Ήταν ένας αρκετά γοητευτικός και ελκυστικός άντρας κάτι όμως μέσα της της δημιουργούσε ένα κενό...

Η Ελίζαμπεθ προσπάθησε να ξεμπερδέψει το κουβάρι αλλά κάθε φορά έπεφτε σε αδιέξοδο. Δεν καταλάβαινε τι ακριβώς νιώθει...Δεν καταλάβαινε γιατί ο Λιαμ της έλειπε τόσο πολύ...Και το κυριότερο από όλα,  δεν καταλάβαινε τι ήταν αυτό που ένιωσε εκείνη τη μέρα... Πότε της δεν είχε κάποια σχέση με κάποιον για να καταλαβαίνει τις διαφορές ανάμεσα σε ερωτική έλξη και μη. Αδυνατούσε να μεταφράσει την γλώσσα του σώματος της.

"Που ταξιδεύεις;" Ρώτησε άξαφνα ο Τζέικ κι εκείνη καταλαβαίνοντας πως χάθηκε κοκκινησε.

"Με συγχωρείς... Τι θα κάνουμε σήμερα;;" του είπε

"Ότι ακριβώς θελήσεις. Δεν είμαι αυστηρός αρκεί το κοριτσάκι μου να μαθαίνει..." απάντησε πονηρά. Από την δική της πλευρά έβλεπε ξεκάθαρα το ενδιαφέρον του Τζέικ προς το πρόσωπο της. Και το γεγονός πως ξεχώρισε άμεσα το ερωτικό στοιχείο, ήταν κάτι που της προκαλούσε πονοκέφαλο. Συσχέτιζε ουκ ολίγες φορές αυτό που ένιωσε πάνω στο Λιαμ αλλά κάθε φορά δεν έβγαζε άκρη. Σκεφτόταν πως είναι παράλογο να της προκαλεί ο Λιαμ ερωτικό ενδιαφέρον από την άλλη έτρεμε το φυλοκαρδι της κάθε φορά που άκουγε το όνομα του. Ήταν λογικό; Αναρωτιόταν συνεχώς.  Με τον Τζέικ είχαν δεθεί πολύ. Οι βόλτες τους αυξήθηκαν και πλέον έβγαιναν έξω εν γνώση των γονιών της. Βέβαια ο Ίαν στην αρχή ήταν αρκετά αυστηρός αλλά στην πορεία βλέποντας πως μόνο όταν έβγαινε μαζί του επεστρεφε χαμογελαστή , μαλακωσε.

"Κι αν σου έλεγε το κοριτσάκι σου πως θέλει να φύγει από δω μέσα;" του απάντησε χαμογελαστή

"Ε τότε θα της έδινα το κράνος και σε πέντε λεπτά θα την έκανα ευτυχισμένη..." αποκρίθηκε και πήγε κοντά της. Έκλεισε  στα χέρια του τα κατακόκκινα μάγουλα της και την κοίταξε βαθειά. Πότε του δεν τόλμησε να κάνει το επόμενο βήμα και η Λιζ ενιωσε οτι κάτι στον τρόπο του εκείνη της στιγμή άλλαξε.

"Λιζ ;" ξεκίνησε  να ψιθύριζει "Αν δεν το έχεις καταλάβει τόσο καιρό...Μου αρέσεις " Η ρουκέτα που της πέταξε δεν είχε προηγούμενο. Πρώτη φορά άκουγε κάποιον να της λέει τέτοια λόγια. Το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε ήταν μαγκωμενο και στο σχολείο εκείνη ήταν πάντοτε απόμακρη θεωρώντας όλα τα αγόρια ανώριμα. "Θέλω να σε αποκαλώ δική μου...Θέλω να γίνεις δική μου..."δηλωσε χωρίς φόβο και κοίταξε τα χείλη  της προκαλώντας της αμηχανία. Ναι.. Η Ελίζαμπεθ καταλάβαινε πως κάτι υπάρχει ανάμεσα τους αλλά της ήρθε απότομο.
"Δεν θέλω να πεις κάτι...Απλά σκέψου το...." συμπλήρωσε και χωρίς να κρατηθεί φίλησε πεταχτά τα χειλη της.  Το συναίσθημα ήταν ωραίο για την ίδια...Πάλι όμως έβρισκε μια μαύρη τρύπα.

"Τζέικ εγώ...Εγώ Δεν..Εννοώ ποτέ μου δεν είχα κάποια σχέση και..." τραυλισε  κι εκείνος της χαμογέλασε

"Είσαι τόσο γλυκιά όταν ντρέπεσαι...Δεν Με ενδιαφέρει αν είχες κάτι στο παρελθόν Ελίζαμπεθ. Το παρελθόν είναι παρελθόν. Εγώ θέλω να γίνω το μέλλον... Τι κι αν δεν ειχες ποτε σου σχεση ;  Για ολα υπάρχει η πρώτη φορά. Δεν με νοιάζει ακόμα κι αν χρειαστεί να περιμένω μήνες...Χρόνια ολόκληρα μέχρι να νιώσεις έτοιμη. Μέχρι τότε όμως, θέλω απλά να ξέρω πως σε έχω...Πώς είμαστε μαζί...Από τη μέρα που ηρθα εδώ μέσα δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου...Έλεγα ότι θα καταλαγιάσει όλο αυτό αλλά όσο περνάνε οι μέρες γίνεται όλο και πιο δύσκολο... Δεν θέλω να σε πιέσω για τίποτα. Όταν νιώσεις έτοιμη να μου δώσεις μια απάντηση εγώ θα είμαι εδώ... Και τώρα πάρε τον κωλο σου δεσποινίς μου και πήγαινε να αλλάξεις!!! Έχουμε μια βόλτα μπροστά μας!!!" Ο Τζέικ έβγαλε από μέσα του όσα αισθανόταν για εκείνη και ένιωσε όμορφα λέγοντας της την αλήθεια.

Η Ελίζαμπεθ δεν χρειαζόταν να σηκωθεί στις μύτες των ποδιών της. Ήταν βέβαια ψηλός αλλά όχι τόσο όσο ο Λιαμ . Σαν απάντηση σε όσα της είπε τον φίλησε στο μάγουλο και τον αγκάλιασε. Η εξομολόγηση του την ηρέμησε. Ένιωσε ότι ήταν ειλικρινής και το θαύμασε πάνω του. Δεν είχε άδικο... Ο Τζεικ ήταν μετρημένος. Σωστός. Μα πάνω από όλα αληθινός.

"Θέλω..." του απάντησε με δισταγμό

"Όχι Λιζ ... Όχι έτσι... Όταν θα ακούσω από τα χείλη σου αυτή τη λέξη θέλω να την φωνάξεις χαρούμενη...Δεν ξέρω αν φοβάσαι, αλλά δεν πρέπει. Ίσως αισθάνεσαι μπερδεμένη γιατί δεν είχες ποτέ ξανά αγόρι αλλά το ότι μπορεί να είμαστε μαζί δεν θα αλλάξει κάτι ανάμεσα μας... Με βηματάκια αργά, θα σου δώσω την επιλογή της εξερεύνησης για όταν εσύ θα είσαι έτοιμη..." Η Ελίζαμπεθ θαύμασε τα λόγια του και τον αγκάλιασε

"Είσαι...."

"Υπέροχος;" της είπε περιπαικτικά

"Απλά ιδανικός..." τον διόρθωσε και για πρώτη της φορά, τον φίλησε εκείνη...

Σας φιλώ...