Η Γκρέτα είχε αποκοιμηθεί στη πολυθρόνα και η Λιζ ξάπλωνε δίπλα του . Χάιδευε απαλά τα μαλλιά του και κάθε τόσο περνούσε τα ακροδάχτυλα της κατά μήκος του προσώπου του . Το γλυκόπικρο χαμόγελο της ήταν αποκαΐδι των χιλιάδων αναμνήσεων που είχαν χτίσει μαζί αλλα και της σκληρής πραγματικότητας. Έξω ξημέρωνε κι εκείνος άρχισε να ανασαίνει βαριά. Η Ελίζαμπεθ τρομαγμένη , ανασηκωσε το κεφάλι του προσθέτοντας  ακόμα ένα μαξιλάρι από κάτω και πήγε να σηκωθεί για να ξυπνήσει την Γκρέτα. Ξαφνικά ο Λιαμ πετάχτηκε βγάζοντας μια δυνατή κραυγή .

"Λιαμ ; Ηρέμησε...Ηρέμησε όλα είναι καλά..." αποκρίθηκε ταραγμένη και έστρεψε το βλέμμα της στην Γκρέτα που είχε ξυπνήσει από την φωνή.

"Ελίζαμπεθ; Δεν ... Δεν μπορώ να ανασάνω καλά..." ξεκίνησε να λέει αλλά μόλις είδε την Γκρέτα σοβαρεψε
"ΓΚΡΈΤΑ; Τι κάνει εσύ εδώ;;; Για μισό λεπτό..." Ο Λιαμ έκανε μια παύση και κοίταξε γύρω του. "ΠΩΣ ΒΡΈΘΗΚΑ ΣΤΗ ΣΑΝΤΑ ΡΟΖΑ;;" συνεχισε ταραγμένος και οι δυο κοπέλες αντάλλαξαν ένα τρομαγμένο βλέμμα

"Λιαμ ; άκουσε την Ελίζαμπεθ και ηρέμησε. Δεν θυμάσαι πως βρεθήκαμε εδώ;"Ρώτησε η Γκρέτα αλλά εκείνος έπιασε το στήθος του και άνοιξε το στόμα για να αναπνεύσει.

"Όχι... Όχι...Δεν ..." ψέλλισε και έχασε τις αισθήσεις του...

Τρεις ώρες αργότερα

Ο γιατρός στάθηκε στη μεγάλη σκάλα και τους κοίταξε. Τα νέα δεν ήταν καλά.

"Κύριε Μαρτίν;" Η Ελίζαμπεθ σηκώθηκε και πλησίασε τον ειδικό γιατρό που είχαν επί χρόνια οι Σκιές στη Νέα Υόρκη κι εκείνος κούνησε λυπημένος το κεφάλι

"Λυπάμαι νεαρή μου ...Ο Λιαμ δέχθηκε στο κορμί  του τοξικό σοκ. Ο εγκέφαλος επηρεάστηκε αρκετά. Έχει χάσει κάποιο χρονικό διάστημα από τη μνήμη του . Πριν προχωρήσω στο πόρισμα για τη μνήμη να αναφέρω πως τα πνευμόνια του χρειάζονται αγωγή. Υπάρχει φλεγμονή από την σκόνη που εισήλθε στον οργανισμό του  . Είναι τυχερός  που ζει. Κανατε εξαιρετική δουλειά με το υγρό. Σωματικά θα γίνει καλά... Τώρα πάμε στα δύσκολα.  Με βάση όσα κατάφερα να μάθω και εξετάζοντας τον,  κατάλαβα την απώλεια μνήμης αλλά θα σας αναφέρω όσα θυμάται γι να βρούμε μαζί το χρονικο διάστημα που έσβησε ο εγκέφαλος ..."

Τα πόδια της Ελίζαμπεθ λύγισαν και λίγο πριν καταρρεύσει ο Τζέικ έτρεξε και την έπιασε ..

"Δεν είναι δυνατόν!!!Κάποιος τρόπος θα υπάρχει Ρότζερ!" Αναφώνησε η Γκρέτα

"Ο χρόνος είναι ο μόνος τρόπος και το ξέρεις πολύ καλά..." της είπε γεμάτος κατανόηση.

"Πείτε μας τι θυμάται..."πετάχτηκε η Λιζ που είχε καθίσει πλέον στο καναπέ

"Μου είπε ότι ήταν καθοδόν για μια επιστολή στο Νέο Μεξικό. Θυμόταν ότι ήταν μαζί με τον Ιβάν και το Μαξ  . Μου είπε κι ένα όνομα... νομίζω ήταν Μπράουν,  Μπρειτον...Κάτι τέτοιο "

"Θεούλη μου !!" Η Λιζ σηκώθηκε ξανά και η Γκρέτα πήγε κοντά της.

"Πόσο χρόνο πριν έγινε αυτό Ελίζαμπεθ;;;" Ρώτησε ταραγμένη

"Την θυμάμαι την αποστολή...Μιλάμε για τουλάχιστον 8 μήνες πριν !!" Πετάχτηκε Ο Τζέικ και η Λιζ κούνησε καταφατικά το κεφάλι...Αυτό σημαίνει πως ότι είχε συμβεί ανάμεσα τους είχε σβήσει...Εκείνο το διάστημα ο Λιαμ ήταν στις αρχές τις σχέσης του με τη Ρομπερτα. 

"Πόσες είναι οι πιθανότητες;" Ρώτησε η Γκρέτα τον γιατρό

"Σε αυτά τα πράγματα περιμένεις για το θαύμα... Μπορεί να την βρει αύριο μπορεί και ποτέ..." απάντησε ο γιατρός και πήγε μέχρι τη πόρτα. "Άφησα επάνω μια συνταγή. Δεν θεώρησα πρέπον να του πω κάτι. Ίσως μπορείτε να τον ενημερώσετε για ότι συνέβη αλλά σας παρακαλώ να μην ταραχθεί καθόλου!!! Ένα λάθος βήμα και ίσως έχουμε χειρότερα αποτελέσματα!!!" Τόνισε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του και έφυγε...

Η Ελίζαμπεθ κάθισε νωχελικά στο καναπέ και ανεβάζοντας τα πόδια της επάνω κοίταξε το κενό. Δεν χρειάστηκε να πει κάτι σε κανέναν τους. Όλοι ήξεραν καταβαθος τι σκεφτόταν. Ένιωσε ένα χέρι στον ώμο της και σηκώνοντας το κεφάλι της η Γκρέτα στεκόταν από πάνω.

"Μπορεί να μην θυμάται αλλά το ξέρεις πως σε χρειάζεται.."της είπε μαλακά "Εγώ πρέπει να φύγω απόψε. Έχω δουλειές στη Νέα Υόρκη. Σε παρακαλώ κρατά με ενήμερη...Θα σου αφήσω το τηλέφωνο μου ..." συνέχισε και την προέτρεψε να σηκωθεί. Η Ελίζαμπεθ κοίταξε τον Τζέικ κι εκείνος της χαμογέλασε γλυκά.

"Πήγαινε κοριτσακι μου ... Εγώ θα είμαι εδώ... Πάντα θα είμαι..." της είπε κι εκείνη αφήνοντας τους πίσω της ανέβηκε στο δωμάτιο. Με βήματα αργά, αδύναμα και γεμάτα φόβο στάθηκε έξω από την πόρτα του δωματίου της. Δεν είχε ιδέα τι θα του πει. Δεν είχε ιδέα αν εκείνο το διάστημα ένιωθε κάτι για εκείνη. Δεν είχε ιδέα για τίποτα...Το μόνο που ήξερε ήταν πως πίσω από εκείνη την πόρτα βρισκόταν ο άντρας που αγαπούσε όσο τίποτα. Βρήκε το θάρρος και την άνοιξε. Ο Λιαμ ήταν ξύπνιος. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Μόλις της είδε προσπάθησε να σηκωθεί κι εκείνη έτρεξε και τον απέτρεψε.

"Μην σηκώνεσαι. Είσαι αδύναμος..." του είπε και εκείνος ξεφυσηξε

"Μια χαρά ειμαι Λιζ ...Το διάολο έγινε; Ο Ροτζερ δεν μου είπε τίποτα εκτός από το κενό μνήμης που έχω. Πώς διάολο βρεθήκαμε εδω; Ποιος πουστης με δηλητηριάσε;" Ρώτησε εκνευρισμένος

"Καταρχήν δεν πρέπει να ταραζεσαι..." του είπε και δειλά δειλά ξεκίνησε να του εξηγεί για όσα είχαν συμβεί παραλείποντας φυσικά οσα έγιναν μεταξύ τους για να μην του προκαλέσει σοκ. Τον ενημέρωσε  όμως για την αποστολή που πήγε τότε. Για την Ρομπερτα . Για την έκρηξη στην έπαυλη και για τις λίγες μέρες που αποφάσισαν να φύγουν μέχρι να αποκατασταθεί η ασφάλεια στην Αβάνα. Εκείνος δεν πίστευε στα αφτιά του.

"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να με δηλητηριάσει...Τι διάολο συνέβη μεταξύ μας ; Συγνωμη κοριτσάκι μου αλλά το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι είμασταν καλά μεταξύ μας. Δεν μπορώ να καταλάβω και το κεφάλι μου με πεθαίνει ..."

"Έλα...Ξάπλωσε λιγάκι. Ούτε εγώ ξέρω ακριβώς το λόγο Λιαμ. Θα το πάμε αργά αργά μέχρι να επανέλθει η μνήμη σου. Ίσως ξέρεις το λόγο και δεν τον θυμάσαι..." του είπε βουρκωμένη εννοώντας τον εαυτό της αλλά εκείνος είχε ουδέτερη έκφραση.

"Να φανταστώ θα γυρίσουμε πίσω;" Ρώτησε έπειτα από λίγο

"Ναι. Ο Μπαμπάς κανόνισε ήδη τη μεταφορά μας το πρωί..." είπε αμέσως η Λιζ και έστρωσε τα ανακατεμένα του μαλλιά. Ο Λιαμ εσμιξε τα φρύδια του στο άγγιγμα και την κοίταξε παραξενεμενος

"Είσαι λυπημένη...Κάτι Σε απασχολεί μικρή μου...Το βλέπω..." της είπε και την τράβηξε στην αγκαλιά του.

"Απλά με τρόμαξες..."  Ο Λιαμ αναστέναξε

"Ειναι δυνατόν να με ξεφορτωθείς τόσο εύκολα ρε χαζό; Δεν εμπιστεύομαι σε κανέναν τη ζωή σου . Εκτός αυτού είσαι η πριγκίπισσα μου! Το κοριτσάκι μου!..." Ο Λιαμ έκανε μια παύση και εβηξε "Μην ανησυχείς μικρή μου, μέχρι να παντρευτείς και να βρεις το πρίγκιπα που θα σε προστατεύει θα με ανέχεσαι!" Συνέχισε συνθλίβοντας τη καρδιά της.  

"Τώρα τι έπαθες; Μήπως τον βρήκες και δε το θυμάμαι;; Θεέ μου Ελιζαπεθ! Αυτό είναι έτσι;!" Είπε πιο δυνατά και χαμογέλασε  με την σιωπή της "Χαίρομαι κοριτσάκι μου!! Βέβαια θα τον περάσω από ένα κόσκινο αλλά ειλικρινά χαίρομαι...Μεγάλωσες Ελίζαμπεθ . Έλα να κοιμηθούμε και αύριο θέλω να μάθω τα πάντα για τον άντρα που σου έκλεψε τη καρδιά!! Αν και έχω μια υποψία πως για να έχουμε το ομορφόπαιδο μαζί μας ...."

"ΠΑΨΕ ΛΙΑΜ!!" Φώναξε ξαφνικά εκείνη μην αντέχοντας και του έκλεισε το στόμα με τα δαχτυλα της  . Εκείνος τα τράβηξε και την κοίταξε ερωτηματικά

"Τι σου συμβαίνει πριγκίπισσα; Είπα κάτι που δεν έπρεπε;" της είπε λυπημένος κι εκείνη θυμήθηκε τα λόγια του γιατρού και προσπάθησε να ηρεμήσει

"Όχι... Απλά δεν θέλω να μιλάμε γι αυτό..." απάντησε και ξάπλωσε πάνω στο στήθος του

"Εντάξει. Ίσως ντρέπεσαι...Θα το αφήσω εδώ. Έχουμε πολλά μπροστά μας εξάλλου..." απάντησε και κλείνοντας την στην σφιχτά στην αγκαλιά του αποκοιμήθηκε....

Σας φιλώ  ....