Hoofdstuk 9

Een kater. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik gedronken en meteen heb ik me bezat? Al een uur lang zit ik op mijn kamer, ondergedompeld in mijn dekens, proberend te bedenken wat er gisterenavond allemaal gebeurd is. Maar ik weet niets meer. Iedere keer wanneer ik vroeger verhalen hoorde van meisjes of jongens dat zoveel hadden gedronken op een feestje waarna ze er zich niets meer van herinnerden schaamde ik me in hun plaats. Ik vond altijd dat je jezelf een beetje in toom moest houden en stil staan bij de gevolgen. Natuurlijk is een beetje plezier maken niet verkeerd, maar er zijn grenzen aan alles. Maar nu heb ik het zelf gedaan, en ik ben zo teleurgesteld in mezelf.

Nog maar alleen terugdenkend aan de teleurgestelde blik in de ogen van Ward laat mijn hart bijna exploderen. Al is het niet helemaal terecht van hem, hij heeft er altijd van genoten om er soms eens eentje meer te drinken dan wat goed is. Ik heb het hem nooit echt kwalijk genomen, zolang hij geen hele domme dingen deed dan toch. En nu is hij teleurgesteld in mij dat ik dit eens gedaan heb? Even wil ik naar hem toe lopen om in zijn gezicht te gaan roepen dat hij helemaal geen recht heeft om me een schudgevoel te geven.

Ik wil gewoon weten wat er gebeurd is, meer niet. Wie weet wat ik hier uitgespookt heb? Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat ik me zo bezat heb? En wat is de reden dat ik het gedaan heb?

De pijnstillers lijken geen werking te hebben en ik voel een traan mijn ooghoek verlaten. Ik ben zo kwaad op mezelf, wat is er gebeurd dat ik me zo heb laten gaan? Ik dacht altijd dat ik sterk genoeg was om mezelf in de hand te houden, maar het tegendeel is bewezen. Het laatste beetje zelfrespect is verdwenen. Het enige wat ik op dit moment wil is een hele dag in mijn bed liggen, en niets doen. Maar dat is ook zo een zonde van de vakantie. Toch besluit ik om er nog even in te blijven liggen in de hoop dat de hoofdpijn wat wegtrekt.

Een paar uur later word ik wakker van geklop op mijn kamerdeur. Alhoewel ik me nog steeds beroerd voel, heeft het extra slapen toch wel goed gedaan en ik sta op om te gaan kijken wie er aan mijn deur staat. Zonder na te denken over hoe ik eruitzie open ik de deur en zie daar Thomas staan. 'Ward vroeg of je mee kwam naar het zwembad?' Vraagt hij en ik haal mijn schouders op. Daar zal vast heel veel lawaai zijn en dat kan ik nu niet echt gebruiken.

'Weet jij iets wat ik gisterenavond gedaan heb?' Vraag ik en hoop dat hij iets weet, ik wil er gewoon zeker van zijn dat ik geen domme dingen gedaan heb. Meteen schudt hij zijn hoofd en ik zucht teleurgesteld. Ik denk dat ik er mee zal moeten leren leven dat ik er niets meer over te weten zal komen. Ik adem zachtjes uit en bijt op mijn lip. 'Maar kom je mee?' Vraagt hij opnieuw en ik knik dan toch.

'Is het goed als ik binnen vijf minuutjes naar jullie kamer kom?' Ik probeer oogcontact te zoeken met Thomas maar hij kijkt naar overal, behalve naar mij. Hij knikt en verdwijnt weer naar zijn eigen kamer. Is Thomas nu ook al teleurgesteld in me? Ik ben er zeker van dat hij ook niet altijd een heilig boontje geweest is, maar ik besluit het zo te laten. Het is nu gebeurt en ik kan er niets meer aan veranderen, hoe graag ik dat ook wil. Ik wil het los kunnen laten en vergeten, maar daar ben ik nooit goed in geweest. Alles blijft altijd in mijn hoofd hangen totdat ik er helemaal gek van wordt.

Ik zal mee gaan naar het zwembad, maar ik heb geen zin om daar in mijn bikini te gaan liggen. Misschien zet ik me wel gewoon op een ligstoel in mijn gewone kleren, de gedachte dat mensen naar me zullen kijken en bij zichzelf denken dat ik dik ben kan ik vandaag niet hebben. Ik voel me al slecht genoeg vandaag. Een wit shortje en een licht blauw topje haal ik uit de kast en trek het vervolgens aan waarna ik mijn weg maak naar de kamer van mijn broer.

Ik klop drie keer aan en de deur wordt meteen geopend. 'Gaat het al beter met je?' Fronst Ward zodra hij mij ziet en ik haal mijn schouders op. 'Een beetje.' Nee, helemaal niet. 'Zeker van? Je ziet er niet al te best uit.' Bedankt voor de bevestiging. Ik knik en houdt wijs mijn mond. Hij hoeft zich geen zorgen te maken om mij, en misschien voel ik me wel minder schuldig als iedereen denkt dat alles oké met me is.

Ward en Thomas komen hun kamer uit en we maken onze weg naar het zwembad. Het lawaai komt dichter en dichter en ik beklaag het me meteen dat ik mee ben gekomen. Ik had gewoon een hele dag in mijn bed moeten liggen. Eens aan het zwembad aangekomen begint de zoektocht naar ligstoelen bij elkaar. Al snel komen we tot de conclusie dat het niet mogelijk zal zijn om er drie naast elkaar te vinden dus nemen we er slechts twee in beslag waarna de twee jongens meteen het zwembad induiken. Nu ik hier zo zit heb ik al meteen spijt van mijn beslissing om geen zwemkleding aan te trekken. Ik snak naar de verfrissing dat het water me zou kunnen bieden.

Ik besluit een drankje te gaan halen aan de bar aangezien ik er ook niet aan gedacht heb om een boek mee te nemen.

Mijn ouders hebben nog steeds geen teken van leven gegeven, maar eerlijk gezegd maakt het me ook niet zoveel uit als zou moeten. Het gaat, sinds we oud genoeg zijn, altijd wel zo. Op deze manier hebben mijn ouders ook nog eens hun tijd met elkaar zonden dat er de hele tijd kinderen bij rondhangen. En dat verdienen ze wel als je naar al hun harde werk kijkt gedurende het hele jaar. Dikwijls wordt de stress hun net iets te veel en durven ze wel eens vaker ruzie te maken met elkaar, wat soms uit de hand loopt. Dus dan is een vakantie de beste oplossing voor hun om hun zorgen voor even aan kant te kunnen zetten.

Het eerste dat mijn aandacht trekt is een lekker uitziende cocktail maar ik lach mezelf stilletjes uit. Een kater bestrijden met alcohol. Al is het misschien toch niet zo een slecht idee. Ik besluit het toch maar niet te doen en wil mezelf een Cola Light bestellen, met in mijn achterhoofd dat een gewone cola te veel calorieën bevat. Een Cola Light misschien ook. Ik ga voor een watertje. Wanneer ik het bestel kijkt de barman me even vreemd aan maar geeft het me dan toch. Is het zo vreemd om hier een water te bestellen? 'Je herkent me zeker niet meer?' Ik word wakker uit mijn gedachten en kijk de barman vragend aan. 'Ik vroeg of je me nog herkent?'

Oh god. Wat heb ik gedaan?

'Rustig, rustig. Ik heb je bediend gisterenavond. Mijn excuses daarvoor, ik had vroeger moeten zeggen dat je er genoeg gehad had.' Hij moet mijn verschrikte gezicht hebben opgemerkt en ik adem gerustgesteld uit.

'Geen probleem, ik was diegene dat beef vragen dus...' Ik dwaal af en haal mijn schouders op. Althans, dat is wat ik denk dat er gebeurt is. Misschien heeft hij me wel met opzet dronken gevoerd met verkeerde bedoelingen? Hoe ben ik er zeker van dat ik gisteren niets ergs heb uitgespookt? Ik word onrustig en sta op, terwijl ik mijn water laat staan op de bar en zonder nog iets te zeggen aan Ward wegga.

@@@@@

school is killing me

Liefs,

Laura