Hoofdstuk 6

Ik maak een draai van negentig graden zodat ik mijn weg naar het bord kan maken maar ik word tegengehouden door een hand op mijn schouder. Tintelingen schieten door me heen en met rode wangen draait ik me terug om. 'Ik geef vanavond dansles, misschien moet je daar eens naartoe komen.' Zegt hij terwijl zijn hand nog steeds op mijn schouder ligt, en om het nog niet erger te maken knipoogt hij erbij.

Mijn keel is helemaal droog en ik kuch en knik onhandig. 'Ik zal erover nadenken.' Probeer ik zo mysterieus mogelijk te antwoorden, in de hoop dat het niet zo opvalt dat ik altijd van slag ben wanneer hij zijn mond opentrekt.

Nu is hij diegene die zich omdraait en de andere richting uitgaat. Zonder dat ik het zelf besef kijk ik hem na, er niet van uitgaand dat hij nog een keer om zou kijken. En wanneer hij dit wel doet, heb ik me nog nooit zo erg geschaamd als dat ik nu doe.

Nog een knipoog erboven op van hem, en mijn hart slaat op hol.

***

'Mam, is het goed als ik vanavond een dansles ga volgen? Ik zag dat op het activiteitenbord.' Vraag ik haar op een stille toon zodat de andere aan tafel het niet horen en geen vragen gaan stellen.

'Dans?' Lacht Ward, die er al een stuk beter uitziet dan vanmiddag toen ik hem achterliet in zijn kamer met Thomas. 'Sinds wanneer dans jij?'

Ik haal mijn schouders op. Ik wist dat er zo een reactie zou komen, maar ik kan moeilijk gaan zonder mijn ouders op de hoogte te brengen. Ik had besloten het tijden het avondeten te vertellen, in de hoop dat iedereen dan geïnteresseerd is in zijn eten. En niet in mij. Maar toch heeft mijn vraag de aandacht getrokken van iedereen aan tafel. Misschien had ik het toch beter gewoon verteld aan mijn moeder als we eventjes enkel met ons twee waren.

'Voor alles een eerste keer, is het niet?' Mompel ik en rol mijn ogen een keer.

Ward merkt op dat ik niet op zijn mening zat te wachten, maar dat weerhoudt hem er niet van om erop door te gaan.

'Dat zei je ook toen je op je tiende besloot om op dansles te gaan. Na twee lessen wou je al niet meer.' Haalt hij aan. Maar hij heeft geen idee waarover hij spreekt, hij heeft er geen idee van dat ik werd uitgelachen. Omdat ik er niet bij hoorde, ik had er geen vrienden en doordat ik in der tijd wat groter en breder was dan de anderen viel ik nogal op in de groep. In het begin probeerde ik wel wat contacten te leggen, maar ik ben nu eenmaal verlegen. De stiekeme lachjes hielpen er ook niet aan.

Jammer genoeg ben ik al snel gestopt met groeien en behoor ik nu tot de kleinere populatie.

'Hou je mond.' Sis ik hem toe en sla mijn ogen neer. Wie is hij om deze opmerking te maken? Hij heeft het altijd goed gehad. Een groepje beste vrienden dat alles voor elkaar over hebben en hier en daar eens een meisje dat interesse in hem toonde. Niet te veel aandacht op school, niet te weinig. Alles waar ik ooit van droomde. Maar nooit gehad heb.

Iedereen aan tafel merkt dat deze opmerking van mijn geliefde broeder in het verkeerde keelgat geschoten is en kijkt me benieuwd aan waarom ik hier zo op reageer. Ze hebben nooit geweten dat ik niet veel vrienden heb, dat er hier en daar met me gelachen wordt of dat ik me een zeer lange tijd niet goed in mijn vel heb gevoeld door alle keurende blikken en mijn wat voller lichaam.

'Jade, waar kwam dat vandaan?' Hoor ik mijn papa vragen maar ik breng snel mijn vork naar mijn mond zodat ik niet kan antwoorden. 'Jade?' Vraagt deze keer mijn mama maar nog steeds houd ik mijn mond, niet van plan mijn schild te laten zakken en ze alles te vertellen waar ik in mijn leven ooit mee gezeten heb. Want deze vakantie draait daar niet om, ik wil hier juist mijn zorgen kwijtraken en even mezelf zijn. Wat tot nu toe aardig lukte, ik ben nota bene van plan om te gaan dansen. Wie had dat ooit durven denken.

Ik voel iemand naar me staren en als ik opkijk zie ik Thomas naar me kijken. Hij had deze reactie waarschijnlijk ook niet van me verwacht, en ergens schaam ik me een beetje tegenover hem. Maar die gedachte vervaagt al snel, ik hoef me niet te schamen deze keer. Zo gaat het altijd, wanneer ik een keer voor mezelf op kom komt het er altijd op uit dat iemand me een schuldgevoel aanpraat.

Voor de rest van de maaltijd is het stil op het schuiven stoelen en het gekras van het bestek na. Meteen wanneer ik zie dat iedereen gedaan heeft met eten sta ik op en verlaat ik de tafel, niet langer zin hebbend om in hun gezelschap te vertoeven.

Ze zullen hoogstwaarschijnlijk op hun gemakje nog een dessert bestellen en nu rustig over me aan het roddelen zijn, en die gedachte doet me pijn dus probeer ik die ook zo snel mogelijk uit mijn hoofd te zetten.

Wat makkelijker gaat dan gedacht, met het idee in mijn hoofd dat ik straks ga dansen. En niet zomaar dansen.

***

Ik heb geen idee wat ik aan moet trekken. Misschien vindt Enzo het wel asociaal als ik dezelfde kleren aan heb als daarnet. En waarom denk ik er zelfs aan wat hij ervan zou vinden? Ik besluit maar snel een los rokje aan te doen dat tot mijn knieën rijkt en een topje met spaghettibandjes, voor moest ik zweten dan krijg je geen okselvijvers.

Ik kijk op mijn polshorloge en zie dat het al begint binnen tien minuten, en aangezien ik zeker op tijd wil zien verlaat ik mijn kamer en stap ik de gang af naar de lift. Mijn zenuwen beginnen een beetje te komen, maar ik weet ze te bedwingen. Dansen met knikkebenen zal ook niet zo een succes zijn.

Ik duw op het knopje en wacht geduldig tot de lift er is. Na een minuutje openen de deuren en stap ik binnen in een lege lift maar net wanneer de deuren weer aan het sluiten zijn steekt iemand zijn hand ertussen waardoor de deuren zich weer openen.

En op het moment dat ik zie wie er de lift heeft tegengehouden vraag ik me af of God me aan het uitlachen is van daarboven.

'Besloten om te komen?' Vraagt Enzo met een grijns. Ik knik, zeker niet vergeten hoe hij me deze namiddag betrapt heeft op hem na te staren.

'Ik kan wel niet zo goed dansen.' Beken ik dan. Ik heb geen idee waarom ik dit zeg. Waarom heb ik de behoefte om contact met hem te leggen? Omdat hij interesse in me toont? Het is zijn job, spreek ik mezelf toe. Voordat ik mezelf onnodig ga kwetsen.

De Italiaanse receptionist slash ober slash danser haalt zijn schouders op een sexy manier op en glimlacht stralend naar me. 'Daarvoor is het een les, toch?' Ik kan het niet laten, maar luister weer amper naar wat hij zegt en concentreer me op zijn schattig accent.

In een plotselinge beweging voel ik zijn twee handen op mijn heupen en kijk ik hem verbaast aan. 'Het is salsa vandaag.' Met dat hij deze woorden uitspreekt maakt hij enkele bewegingen met zijn heupen en net wanneer de lift opnieuw opengaat laat hij me los en verlaat de lift alsof hij me niet net gek gemaakt heeft. Ik leg mijn hand op mijn hart en voel het tekeer gaan, een rilling gaat over me heen. Dit is niet normaal meer.

De plek waar zijn handen lagen tintelen nog na en ik vergeet bijna uit de lift te stappen doordat ik nog zo in de ban ben van wat er net gebeurd is.

Snel achtervolg ik hem en kan het niet laten naar zijn rugspieren te kijken. Helemaal niet mis mee trouwens.

Hij kijkt eens achterom om te zien of ik hem nog aan het volgen ben en wanneer hij ziet dat dat het geval is vertraagd hij zijn pas zodat hij naast me komt lopen. 'Je kan al naar daar gaan. Lucia is daar al, ik wacht hier nog op andere vakantiegangers.' Hij wijst naar buiten waar een meisje in een paars rokje aan een muziek box staat.

Ik doe wat me gevraagd wordt en stap naar het meisje toe. Wanneer ze me ziet aankomen glimlacht ze en stelt zichzelf voor als Lucia.

'Jade.' Zeg ik zacht terug. Ze is een heel erg mooi meisje waardoor ik me wat geïntimideerd voel. Gewoonlijk moeten deze meisjes niets van me weten, ik ben niet knap genoeg voor hun. De typische middelbare school onderverdelingen. Maar hier zijn we niet op de middelbare school.

Na enkele minuten beginnen er meerdere mensen toe te stromen en is iedereen gelijkaardig gekleed als mij waardoor ik me al wat meer op mijn gemak voel. Enzo schenkt me nog een knipoog en ik kijk blozend weg. Wat heeft hij toch met knipogen? En waarom vind ik het helemaal niet erg?

Na een kwartier hebben ze ons wat basis stappen uitgelegd en laten doen en tot nu toe vind ik dat ik best wel mee kan, ik hoor niet bij de besten maar ook zeker niet bij de slechtste.

'Kies allemaal maar een partner uit.' Zegt Lucia dan en ik bijt op mijn lip. Ik ken hier niemand. Waarschijnlijk is iedereen zo slim geweest om per twee komen, en niet zoals mij helemaal alleen.

Ik staar naar mijn voeten uit schaamte dat ik geen danspartner heb maar dan tikt iemand me aan en draai ik me verbaasd om. De jongen die eerder aan het zwembad zijn handen voor mijn ogen had gehouden kijkt me met een grimas aan. 'Ik ben ook alleen.' Mompelt hij en steekt zijn hand uit.

Ik ben ziek.. ik heb echt een rot immuunsysteem lol

Ook heb ik een probleem: ik schrijf mijn hoofdstukken op Word, maar wanneer ik dit kopieer en plak op Wattpad en vervolgens iemand een reactie plaatst op een bepaalde alinea. Dan komt die reactie helemaal beneden aan het hoofdstuk te staan en niet bij de alinea zelf alsof alles één groot geheel is. Stront vervelend. Weet iemand hoe dit komt? Of heeft iemand dit ook al eens gehad?

En nog een happy birthday aan Harry Styles die ik ga zien binnen 39 dagen!!!

Liefs,

Laura