Ik maak mijn weg terug naar de hotelkamer en kom daar mijn broer op de gang tegen. Ik kijk hem verbaasd aan aangezien hij tegen zijn deur zit met zijn hoofd in zijn knieën. Zijn handen nog eens extra over zijn hoofd geslagen.

Ik buig door mijn knieën en haal zijn handen weg van zijn hoofd waardoor hij opkijkt. Zijn ogen zien rood wat mijn hart een beetje doet breken, wat is er gebeurd met mijn broer dat hij heeft moeten huilen? Hij is niet het type dat snel tranen laat vloeien. En al helemaal niet in het openbaar. Dat zeker niet.

Hij wrijft met zijn handen in zijn ogen in de hoop dat ik niets door zou hebben maar ik kijk hem aan met een blik die hopelijk al genoeg zegt. En hij zucht. En zucht. En zucht nog een keer. Tot dat het overgaat in een snik. En nog een snik. En nog één.

Ik ga naast hem zitten en sla mijn armen om hem heen. 'Wat is er broertje?' Vraag ik zachtjes en hoop hem aan het lachen te doen krijgen door het gebruik van het woord broertje. Maar het lukt niet. De tranen blijven komen en hij kijkt me hopeloos aan.

'Ella heeft het uitgemaakt, Jade.' Zegt hij op een fluistertoon waardoor ik het bijna niet verstaan heb, wat volgens mij ook zijn bedoeling was.

En mijn hart breekt nog een beetje meer. Ze waren al langer dan drie jaar samen. Ze waren mijn voorbeeld. Als mijn lompe broer zo vroeg zijn ware liefde kan vinden, kon het voor mij toch ook niet zo moeilijk zijn? Ik zag aan hoe ze met elkaar omgingen dat ze zoveel om elkaar gaven. En dat is nu weg? Ik kan me niet voorstellen hoe hij zich moet voorstellen.

'Wat.' Zeg ik zacht. 'Heeft ze een reden gegeven?' Ik wrijf zacht over zijn arm en hij lijkt iets te kalmeren en knikt met zijn hoofd.

'De liefde was weg. Ze voelde niet meer hetzelfde dan in het begin.' Ik hoor aan zijn stem dat het hem zoveel pijn doet om dit luidop te moeten zeggen. En ik weet niet wat ik moet doen om hem beter te laten voelen. Is dit niet de taak van de beste vriend?

Hij houdt op mijn snikken en staart voor zich uit. 'Waar is Thomas?' Vraag ik dan ook, omdat ik wil dat hij iemand om zich heen heeft dat wel raad weet met de situatie waarin ik me nu bevind en hij haalt zijn schouders op.

'Hij was iets gaan drinken aan de bar.' Zegt hij met dikke stem waardoor ik zoveel medelijden voel voor mijn grote broer. Moet ik Thomas nu gaan halen en mijn broer even alleen laten of moet ik gewoon hier blijven en ongemakkelijke dingen zeggen. De keuze is snel gemaakt en ik sta op met de boodschap dat ik Thomas ga halen. Hij zegt er niets op dus ik ga ervan uit dat hij akkoord is. Het doet me zo veel pijn om hem in pijn te zien, hij is altijd de sterke van ons twee. Zo is het altijd al geweest.

Geduld om te wachten op de lift heb ik niet dus open ik de deur die leidt naar de trappen en loop de trappen als een bezetene af waardoor ik mijn enkel per ongeluk omsla. Maar de pijn die daaruit volgt moet ik even vergeten want mijn broer moet geholpen worden nu.

Eenmaal beneden zie ik Thomas al snel zitten, inderdaad aan de bar. Het ziet ernaar uit dat hij net ging vertrekken aangezien hij achter een kruk staat, en niet erop.

'Thomas.' Hijg ik, zodra ik naast hem sta. Ik ben moe van die trappen gelopen te hebben, ik heb namelijk nooit een goede conditie gehad. Of ik nu drie keer per week ga lopen, of helemaal niet, ik zal nooit een goede conditie hebben.

'Wat is er aan de hand?' Vraagt hij bezorgd aan kijkt me aan. Hij legt zijn beide handen op mijn schouder en fronst. Ik kom even op adem en begin daarna te praten.

'Je beste vriend, mijn broer. Zijn vriendin heeft het net uitgemaakt en hij is er kapot van. Ga hem alsjeblieft helpen.' Smeek ik en neem zijn hand vast. Ik weet niet waarom, maar zo komt het beter over. Thomas blikt even naar mijn hand dat de zijne vastpakt maar kijkt al snel terug weg.

Dan begint hij snel te stappen naar de trappen maar op dat moment pinkt de lift net dat hij er is. Dus doe ik teken aan Thomas of dat we lift nemen omdat ik nog steeds niet bekomen ben van mijn trappenmarathon. Hij gaat akkoord en we nemen de lift naar boven.

Thomas is heel de tijd met zijn voet tegen de grond aan het tikken waar ik me mateloos aan erger, maar ik probeer het niet te laten merken en zeg er niets over. Dat is altijd al een tik van hem geweest wanneer hij zenuwachtig is. Hij kan er niets aan doen.

Eenmaal de lift op onze verdieping is gearriveerd sprinten we naar Ward toe.

Thomas hurkt zich neer bij mijn broer en haalt zijn handen uit zijn gezicht. Hij draait zich bezorgd om en kijkt me aan. 'Hoe klote van dat wijf dat ze het uitmaakt terwijl je op vakantie bent.' Mompelt hij tegen Ward en trekt hem aan zijn handen omhoog. Even verbaas ik me over zijn taalgebruik, ik heb hem nog nooit zo horen spreken.

Ward haalt zijn schouders op en staart naar de grond. 'Het zat er al aan te komen, maar dat maakt het niet minder zwaar.' Antwoordt hij waardoor ik diegene ben dat verbaast opkijkt. Ik dacht dat alles nog goed tussen hen ging. Natuurlijk gaat het niet altijd even perfect, maar wanneer ze een ruzie of onenigheid hadden was dat altijd snel opgelost omdat ze niet lang zonder elkaar konden.

'Ging het slecht?' Meng ik me in het gesprek waardoor de twee jongens stoppen met fluisteren en mij aankijken. Plotseling horen we voetstappen komen en houdt iedereen stil. Een man, enkel gekleed in zwembroek, passeert ons in de gang en kijkt ons vreemd aan waarna we alle drie doorhebben dat we dit gesprek beter kunnen voortzetten in één van de hotelkamers.

Thomas haalt het kaartje uit zijn broekzak en opent vervolgens de deur. Ward volgt hem wanneer hij de kamer binnengaat en dus volg ik zijn voorbeeld.

'Dus, ging het slecht tussen jullie?' Herhaal ik mijn eerder gestelde vraag. Ward schudt zijn hoofd waarna het overgaat ik knikken. Om als laatste zijn schouders op te halen.

'Het liep soms een beetje stroef.' Bekent hij en haalt een hand door zijn haar. 'Vorige week vertelde ze me dat ze op een feestje waar ik niet aanwezig was, interesse had getoond in een andere jongen. En dat ze met hem geprobeerd had maar dat hij haar heeft afgewezen.' Vertelt hij in één adem. 'Maar ze had er spijt van en ik heb het haar vergeven omdat ik van haar hou.' Maakt hij zijn verhaal af.

Over Thomas zijn gezicht heerst een blanco expressie en hij reageert niet op wat Ward vertelt. Waarschijnlijk heeft hij dit verhaal al eens gehoord.

Ik begrijp dat Ward haar heeft vergeven, ze waren al zo lang samen dat zoiets hun niet uit elkaar zou kunnen halen. Maar misschien heeft ze wat ze op dat feestje gedaan heeft wel expres gedaan. Misschien wou ze al een tijdje een eind achter hun relatie zetten maar heeft ze nooit die stap durven zetten.

Ik slik. 'Het spijt me voor je.' Breng ik vervolgens zacht uit en weet al meteen dat deze woorden hem niet zullen helpen. Maar ik heb geen idee wat ik anders zou moeten zeggen. Ik ben totaal onbekend met dit soort situaties. Ik heb nooit vriendinnen gehad die hun hart kwamen luchten bij mij.

'Jade, kan je ons even alleen laten?' Hoor ik Ward vragen en ik knik. Zonder nog iets te zeggen ga ik de kamer uit. Ik begrijp wel dat hij even alleen met zijn beste vriend wil zijn.

Meteen maak ik mijn weg naar mijn eigen hotelkamer, wat ik eigenlijk van plan was toen ik naar boven kwam. Ik open de deur met het pasje en voel vrijwel direct dat de temperatuur nu wel goed zit in mijn kamer vergeleken met daarnet.

Ik kleed me terug om in zwarte short met donkerblauw topje erop en zak dan even op mijn bed neer. Nu merk ik weer helemaal dat ik niet zo een goede nachtrust heb gehad en ik dus heel erg moe ben. Maar als ik nu ga slapen, zal ik vanavond niet in slaap geraken dus moet ik even volhouden en gewoon rustig aan doen.

Zonder echt doel ga ik terug naar beneden en kom ik in de lobby van het hotel terecht. Ik blijf even verloren in het midden staan totdat ik langs achter een tikje op mijn schouder voel waardoor ik me omdraai.

'Zoek je iets?' Het accent van de Italiaanse jongen heeft me weer helemaal in zijn macht vanaf het moment dat hij nog maar één woord uitgesproken heeft. Opnieuw krijgen mijn wangen een rode kleur aan terwijl ik mijn hoofd schud.

'Ik was aan het bedenken wat ik zou gaan doen.' Antwoord ik hem en vergeet deze keer niet naar zijn naamkaartje te kijken. Enzo. Fuck, dat is sexy. Is er iets verkeerd aan deze jongen?

Hij lacht nog eens en wijst naar een bord dat achter me aan de muur hangt, met zo te zien planningen op van wat er allemaal georganiseerd wordt door het hotel zelf. 'Je kan daar eens een kijkje nemen.' Zegt hij en ik knik, nu voel ik me zo dom dat ik dat stomme bord niet eerder had gezien.

'Bedankt.' Zeg ik zacht en hij haalt zijn schouders op alsof hij wilt zeggen: geen probleem, dat is mijn werk. Zou hij iedere persoon aanspreken dat hier stil staan in het midden van de ruimte of was ik speciaal? Waarschijnlijk zal hij wel iedereen aanspreken.

@@@@

HELP!!! Ik heb dus nog een naam nodig zoals je al hebt opgemerkt!! dus als iemand een leuke Italiaanse naam weet: let me know!

Geef ook zeker feedback over dit hoofdstuk en vergeet niet te stemmen :))