Na het middageten begin ik zeer moe te worden vanwege het slaapgebrek dat ik heb opgelopen deze nacht. Het voelt een beetje als een jetlag zonder dat het een jetlag is. Of misschien is het dat wel? Nee, dat is het niet. Mijn ogen vallen langzaam toe maar ik open ze opnieuw en schudt dan lichtjes mijn hoofd. Ik moet nog wakker blijven, dan kan ik er vanavond extra van genieten wanneer ik in mijn bed kan kruipen.

'Ik ga gewoon zonnen aan het zwembad.' Meld ik aan de twee jongens die hard aan het lachen zijn met elkaar om één of andere reden.

Mijn broer knikt en lacht dan weer verder met Thomas. Ik vind het speciaal hoe mooi hun vriendschap is, natuurlijk hebben ze weleens een ruzie maar het duurt nooit lang voor die opgelost is. Het is prachtig hoeveel ze om elkaar geven. Ik herinner me nog de dag dat onze opa overleden is. Mijn broer en ik werden toen van school afgehaald en kregen het nieuws te horen. In tranen belde Ward Thomas op en Thomas is toen meteen gekomen, zich niets aantrekkend van de regeltjes van school. Heel die dag, en de dag erna hebben we met ons drieën op Ward zijn kamer gezeten en gepraat over onze opa. Ondanks dat niet Thomas zijn opa is was hij ook enorm verdrietig, maar iedere keer wanneer de tranen mijn ogen weer begonnen te verlaten trok hij me tegen zich aan om me te troosten. Het heeft mijn dagen en weken daarna niet echt beter gemaakt, maar wel net dat iets draaglijker. Ik glimlach treurig om de gedachte.

Mijn voeten begeven zich al snel naar boven en komen terecht voor de deur van mijn hotelkamer. Ik haal het pasje uit mijn broekzak en laat mezelf hiermee binnen. Veel handiger dan een sleutel, daar sta ik altijd zo mee te knoeien.

Meteen overvalt het frisse gevoel me, ik heb de airco duidelijk te hoog gezet. Fuck, dit is gewoon ongezond. Snel maak ik mijn weg naar de airconditioning en zet hem een graad hoger. Een graad lijkt niet veel, maar als ik het nu ineens een paar graden zou veranderen dan komt het ook niet goed.

Uit de kast waarin ik daarnet zorgvuldig aan mijn kleren heb ingelegd haal ik een blauwe bikini uit en wordt per direct een stuk minder blij. Het idee van een bikini aandoen staat me nooit aan, iedereen kan je dan bijna volledig naakt zien. En aan mij kan je duidelijk zien dat ik niet perfect ben. Ik zeg niet van mezelf dat ik dik ben, maar dat buikje, dat overtollige vet zou ik zo graag weg hebben.

Ik ben altijd al wat breder geweest dan de andere meisjes, wat me zeer onzeker maakte. Nu nog steeds. Ik ben al trots op mezelf dat ik kleedjes durf te dragen wat ik tot een jaar geleden nooit durfde. Ik vind dat het dan nog meer opvalt dat ik dikker ben. Natuurlijk heb je dan de vriendinnen die tegen je zeggen dat je totaal niet dik bent, maar zelf weet ik altijd wel beter. Het is logisch dat je vriendinnen niet gaan toegeven dat je een buikje hebt, ze hebben schrik om je te kwetsen. Het ergste wat ik altijd doe is mezelf vergelijken met andere meisjes, mooiere meisjes. En dan gaat mijn zelfbeeld in één keer naar beneden.

Toch trek ik mijn kleren uit en wissel ze in voor de bikini.

Even later bevind ik me aan de rand van het zwembad rondkijkend of er nog ergens een vrije ligstoel is. Meestal is dit altijd een hele zoektocht.

Al vrij snel, tegen mijn verwachtingen in, zie ik een lege stoel waar ik me ga installeren.

Het zonnetje schijnt fel en mijn lichaam wordt snel warm waardoor ik het niet kan laten om een genietende zucht vrij te laten. Heerlijk weertje.

Na een half uurtje in rust gelegen te hebben beginnen mijn benen te branden en besef ik dat ik me niet heb ingesmeerd met zonnecrème. Ik durf bijna niet te kijken naar hoe ik eruitzie, zeker mijn benen.

Ik zet me recht en kom tot de conclusie dat mijn benen de komende dagen veel pijn zullen doen. Mijn moeder waarschuwt me hier nochtans altijd voor, omdat je hier kanker van kan krijgen. Als klein meisje kwam ik de deur niet uit zonder een dikke scheut zonnecrème op me, maar nu is dit mijn eigen verantwoordelijkheid. Aan zo een dingen kan ik zien dat ik eigenlijk nog helemaal niet klaar ben voor de "volwassenheid".

Mijn hart gaat tekeer door twee handen dat plotseling voor mijn ogen komen waardoor ik niets meer kan zien. Dit is niets voor mijn broer en Thomas. Zij weten hoeveel schrik ik hier altijd van krijg.

Mijn reactie is om met mijn eigen handen, de onbekende handen weg te duwen en me zo snel mogelijk om te draaien. Zo kom ik ook in oog te staan met een onbekende jongen. Mijn hartslag vertraagt weer maar toch leg ik mijn hand nog even op mijn hart.

De jongen slaat zijn handen voor zijn mond en wordt op slag rood. 'Het spijt me zo, ik dacht dat je iemand anders was.' Verontschuldigt hij zich waardoor ik opgelucht ademhaalde, geen enge onbekende jongens dat voor mij komen.

'Geen probleem.' Grinnik ik, terwijl ik het eigenlijk helemaal niet grappig vind, en zet toch een stap achteruit zodat ik wat verder van hem afsta. Gewoon, voor de zekerheid.

Hij glimlacht nog eens ongemakkelijk en maakt dan zijn weg naar de andere kant van het zwembad, waarschijnlijk om zo ver mogelijk van mij weg te zijn. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, ik zie er niet precies uit als Doornroosje. Al zeker niet met mijn rode benen.

Tenzij hij een vreemde aantrekkingskracht heeft naar rode benen. Altijd een mogelijkheid.

Ik neem de zonnecrème uit mijn zakje dat ik mee had en smeer mijn benen voorzichtig in, zelfs nu doet elke aanraking al pijn. Wat heb ik mezelf toch aangedaan.

Ook smeer ik de rest van mijn lichaam in, wat waarschijnlijk ook al een prachtige rode kleur heef gekregen. Maar daar heb ik alleszins al geen pijn. Mijn rug is fysisch niet mogelijk om helemaal zelf in te smeren dus laat ik dat voor wat het is, ik ga toch liggen op mijn rug en dan kan de zon daar niet aan. Op mijn gezicht zet ik toch nog een extra laagje.

'Would you like something to drink?' Ik open mijn ogen en kijk de jongeman aan die me daarnet heeft weten te vertellen over de openingsuren van het restaurant. Ik voel een lichte blos, misschien is het de verbranding door de zon, op mijn wangen en knik met een kleine glimlach.

'Een Cola zero?' Zeg ik vragend en hij knikt en glimlacht met zijn spierwitte tanden naar mij. En voor ik het weet is hij alweer uit mijn zicht en laat ik een zachte zucht.

Deze keer blijf ik recht zitten omdat ik niet precies weet vanwaar de jongen terug gaat komen en ik verdere ongemakkelijke situaties het liefst wil vermijden. Het is al erg genoeg dat ik zo snel moet blozen. Ik herinner me niet dat ik altijd zo snel moet blozen, ik geloof dat deze jongen dit gewoon met me doet.

En niet veel later komt de frisse verschijning terug van aan de rechterkant met een Cola Zero in zijn linkerhand, een rood rietje steekt eruit en dreigt er uit te vallen maar met zijn rechterhand houdt hij het tegen en grinnikt stilletjes tegen niemand in het speciaal. Om niet te laten opvallen dat ik hem zo nauwlettend in de gaten aan het houden was kijk ik even naar de andere kant en probeer verrast voor me uit te kijken wanneer ik zijn engelenstem iets hoor zeggen.

'Hier is je drankje.' Hij laat zijn perfect gebit nog eens zien waardoor ik me begin af te vragen of hij het expres doet; mij zo van kaart brengen met zijn glimlach alleen al.

Ik kijk hem niet aan terwijl ik mijn drankje aanneem en hem zacht bedank.

Het is moeilijk om te bepalen wat me zo onzeker en verlegen maakt bij deze jongen. Ofwel is het omdat hij zo een prachtige uitstraling heeft en een zwoele stem. Ofwel is het het feit dat ik nooit met jongens praat, ik heb zelfs geen jongensvrienden. Nooit gehad.

'Van waar ben je?' Vraagt hij en ik probeer mijn verraste uitdrukking te verbergen als ik hem aankijk.

'België.' Zeg ik en hij bijt op zijn lip.

'Wat?' Zegt hij en ik lach. Maar hou me al snel in omdat ik wil dat mijn vreemde lach hem weg zou jagen. Zonder wat te zeggen komt hij naast me zitten op het ligbed. Plots bedenk ik me dat als ik in deze positie zit, je mijn buikje nog meer ziet dus neem ik snel een handdoek en leg die tegen me aan zodat mijn buik niet meer zichtbaar is.

Ik herhaal wat ik hiervoor zei. 'België.'

'Ken ik denk ik niet.' Zegt hij en haalt een hand door zijn haar. Wat er overigens helemaal niet verkeerd uitziet. De manier waarop zijn haartjes één per één terug tegen zijn voorhoofd vallen. Onbeschrijflijk sexy.

Ik knik in de hoop dat het minder opvalt dat ik hem aan het grondig aan het inspecteren ben en haal ook een hand door mijn haar. 'Kan wel zijn ja.' Ik tik met mijn vinger op mijn knie. 'Wel al van Brussel gehoord?'

Ik probeer het gesprek op gang te houden met deze knappe receptionist slash ober. Want ik ben hier naartoe gekomen met de ingesteldheid om mijn jongen te vinden. En wie weet, wie weet is dit wel mijn jongen. Het zou snel zijn, maar ik heb al achttien jaar lang gewacht. Dus het zou niet zo vreemd zijn mocht ik nu een keer geluk hebben.

Hij knikt waardoor ik opgelucht ademhaal. Moest hij Brussel ook niet gekend hebben zou ik nog een ander onderwerp hebben moeten zoeken. En dat zou wat lastig geweest zijn met mijn hoog stressgehalte.

Maar dan wordt hij geroepen door één van zijn collega's, althans de jongeman in kwestie draagt hetzelfde uniforms als de jongen waar ik de naam eigenlijk niet van weet. Maar tijd om het hem te vragen heb ik niet want hij veert recht uit mijn ligstoel en neemt mijn hand vast. Buigt zich naar voor en plaats een zachte kus op mijn hand. Ik ben blij dat hij hierna omdraait en niet meer omkijkt, want mijn wangen staan in vuur en vlam. Net zoals mijn binnenste.

Ik sta zelf ook op en steek alles weg. Lang genoeg genoten van de zon heb ik wel, niet alleen van de zon trouwens. Normaal gezien zou ik langer stil kunnen zitten en genieten van de rust. Maar vandaag niet.

De adrenaline schiet door heel mijn lichaam.

Fuck.

@@@@@

YAY 2DUIZEND READSS!