Ik laat me met een zucht op bed vallen.

Een kamer voor mij alleen, wie wil dat nu niet. Dit is dus wel een voordeel van je broer dat een vriend mee mag nemen op vakantie. En je ouders dat samen een kamer delen.

Ik besluit een berichtje te sturen naar mijn oudere zus. Ze is al zesentwintig en komt dus al even niet meer mee op vakantie met ons. De eerste keer vond ik dat wel jammer, omdat ik met haar toch nog een ander soort band heb dan met mijn broer. Nu is ze al getrouwd en heeft ze een zoontje van één jaar oud. Ik heb altijd gehoopt dat ik ook zo een leven als haar kan krijgen.

Haar bruiloft was prachtig, ze was de mooiste bruid die ik al ooit in mijn leven gezien had. Haar blauwe ogen, die ik ook heb, waren prachtig bij haar jurk met korte sleep. Het was dan ook niet mogelijk om de tranen binnen te houden wanneer het ja-woord werd gegeven.

Het was drie jaar geleden dat ze getrouwd zijn, mijn ouders waren overenthousiast net zoals ik maar mijn broer vond het maar niets dat zijn oudere zus nu voor altijd bij een andere man zou horen.

JADE:

He zussiee, we zijn net aangekomen en ik geniet nu al van mijn grote kamer voor mij alleen :) <3

ISABELLE:

Haha, top dat je nu al geniet! Lukas mist je al, zijn favoriete babysitter :P

JADE:

Geef hem veel dikke kussen van mij!!

ISBALLE:

Zeker & vast! En ga nu meer genieten van de zon terwijl ik Lukas eten probeert te geven ;) xx

JADE:

Veel succes xxx

Ik leg mijn gsm weer weg en besluit om toch andere kleren aan te trekken aangezien de kreuken van de lange autorit er niet volledig uit waren.

Een dikke twintig minuten later bevind ik me in de lobby op de plek dat we hebben afgesproken. Ik ben de eerste dat er is dus ik haal nog even mijn gsm boven om mijn Instagram te bekijken.

Het is niet verrassend dat ik de eerste ben die klaar is. Mijn familie neemt er namelijk altijd zeer lang over tot mijn grootste ongenoegen. Wij zijn dat gezin dat op eender welk familiefeest altijd een uur te laat komt opdagen, echt verschrikkelijk. Het is zelfs zo erg dat wanneer de locatie waar we moeten zijn kortbij is, ik gewoon te voet vertrek zodat ik toch nog op een degelijk uur aankom.

Na nog een kwartier alleen te hebben gezeten besluit ik om al eens aan de balie uitleg te gaan vragen over het middagmaal hier in het hotel. Het is natuurlijk belangrijk om te weten hoe dat zit, anders kom je niet ver. En mijn ouders kennende zijn ze helemaal niet op de hoogte van alles hier.

Ik strijk mijn jurkje plat en zet een paar zelfzekere stappen naar de balie waar nu niemand staat. Wel staat er een knopje op dus ga ik er maar vanuit dat ik hierop moet drukken zodat er iemand komt, al ziet het er wel anders uit dan normaal.

Nog geen twee seconden later komt er een gebruinde jongen aangelopen en kijkt verbaasd als hij mij ziet staan. Zijn ogen schieten overal naartoe en belanden dan weer op mij.

'Heb jij op de noodknop geduwd?' Vraagt hij in het vloeiend Engels waardoor ik mijn handen voor mijn mond sla. Noodknop?

'Het spijt me zo, ik dacht dat ik hierop moest drukken zodat er iemand kwam.' Verontschuldig ik mezelf dan ook in het Engels. Mentaal bedankt ik mijn Engelse leerkrachten die ik in de afgelopen jaren heb gehad.

Hij grinnikt en schudt zijn hoofd.

'Geen probleem, het is dan ook niet zo duidelijk.' Mompelt hij maar neemt vervolgens plaats achter de balie. Ik friemel met mijn handen en zucht zachtjes uit.

'Je had dus iemand nodig? Hier ben ik.' Zegt hij met een stralende glimlach, de ongerustheid die er over hem heerste toen hij aankwam is helemaal weg en hij zit weer helemaal in zijn rol.

'Ja, ik wil graag iets weten over het middagmaal.' Zeg ik en leg mijn handen op de desk voor mij, erop lettend dat ik niet op één of andere knop druk. 'Vanaf wanneer opent het restaurant en wanneer sluit het weer?' Vraag ik. Meestal staat dit ook wel op een bordje aan de ingang van het restaurant, maar hier heb ik dat nergens zien staan.

'Het is open van twaalf uur tot half drie.' Weet hij me meteen te vertellen. 'Hebben jullie middagmaal inbegrepen of niet?' Vraagt hij en het duurt wat langer eer dat ik antwoord omdat ik afgeleid werd door zijn prachtig accent.

'Ja, inbegrepen.' Antwoord ik uiteindelijk en schaam me een beetje voor mijn gedrag. Het is niets voor mij om me zo te gedragen, ik weet niet wat ik aan het doen ben.

Hij moet mijn afwezigheid vast gemerkt hebben aangezien hij grinnikt waardoor ik lichtjes begin te blozen en een plukje haar achter mijn oor steek om oogcontact even te vermijden.

'Spreek ik zo onduidelijk?' Lacht hij en ik schud meteen mijn hoofd, nog steeds beschaamd. Hij moet wel weten dat het daar niet aan lag.

'Nee, dat was het niet.' Glimlach ik en vervloek mezelf voor mijn rode wangen. Het is bij mij altijd veel te duidelijk hoe ik me voel. Wanneer ik verdrietig ben hangen mijn mondhoeken zo erg naar beneden alsof het lijkt dat mijn trouwe hond net overleden is, ondanks dat ik geen hond heb. En wanneer ik boos ben, lijkt het alsof er ieder moment stoom uit mijn oren kan komen.

'Wat dan wel?' Knipoogt hij waardoor ik wat uit het veld geslagen ben.

Is hij aan het flirten met mij? Of beeld ik me dit in?

Tijd om hierover na te denken heb ik niet want plots voel ik dat twee armen om me heen geslagen worden en het hoofd van mijn broer op mijn schouder komt. Mijn hart gaat even heel erg snel maar vertraagt daarna opnieuw.

'Wat doe je?' Vraagt hij zich niet gegeneerd voelend voor zijn late optreden en het zo grof verstoren van mijn gesprek met de werknemer, correctie: knappe werknemer.

'Me informeren over het middagmaal.' Vertel ik hem en duw hem daarna van me af en kijk de jongeman terug aan, hij lijkt me nog niet zo oud. Ik denk maximum twintig jaar oud.

'Thank you.' Bedank ik hem en ben stiekem mijn broer toch een beetje dankbaar om me onbewust uit deze situatie te helpen. Wat had ik deze jongen nu moeten antwoorden? Ik ben hier helemaal niet goed in. Als hij al met me aan het flirten was, want welke jongen zou er nu met mij willen flirten?

Ik kijk Ward aan. 'Zijn mama en papa er al?' Vraag ik aan hem en hij schudt zijn hoofd met een grinnik.

'Ik snap niet hoe jij het kan uithouden met ons.' Lacht hij waarop ik mijn schouders ophaal.

'Ik blijf mezelf ook elke dag verbazen.' Grinnik ik eerlijk en haal een hand door mijn haar. Mijn haar kan nooit goed blijven liggen voor een lange tijd en ik moet het altijd terug in vorm krijgen.

Om het gesprek op gang te houden vraag ik aan Ward of Thomas ook al beneden is waarop hij mijn vraag beantwoordt met een knik.

'Hoezo vraag je altijd naar Thomas?' Vraagt hij en kijk hem vreemd aan enfrons. Ik vraag toch niet altijd naar hem? Wat is dat nou weer voor eenopmerking.

'Het is toch logisch dat ik naar hem vraag aangezien hij jevisite hier is?' Vraag ik en zucht. Mijn broer is en blijft toch maareen vreemd bestaan. Maar dat zal iedere zus wel over haar broer denken.

'Ja, oké.' Mompelt hij, hij heeft vast ook door dat zijn opmerking nergens opsloeg en begint daarna te lachen. Oké?

Enkele seconden later wordt er een arm om mijn nek geslagen en word ik tegeneen borstkas geplet. Ik zucht en wacht maar gewoon totdat de persoon in kwestieme loslaat wat niet zo heel lang duurt want niet veel later ben ik verlost enkan ik terug vrij bewegen.

'Waar was dat goed voor?' Lach ik en kijk Thomas vragend aan.

Hij haalt zijn schouders op en maakt oogcontact met mijn broer dat hij al snelverbreekt door te kuchen en weg te kijken. Het doet me terugdenken aan hetmoment in de auto waar niemand me wou vertellen over wat ze aan het sprekenwaren en er een spanning hing.

'We kunnen anders al gaan eten, mama en papa vinden ons wel.' Stel ik voor enhaal opnieuw een hand door mijn haar, ik heb het gevoel dat ik er echt nietuitzie vandaag. Niet dat ik er anders wel goed uitzie, maar alleszins beter danvandaag.

'Is goed.' Stemt mijn broer in met mijn voorstel en begint te stappen naar dedeuren van restaurant. Ik volg hem maar kan het niet laten om nog een laatsteblik op de jongen die me daarnet uitleg heeft gegeven te werpen. Ik zie dat hijook naar mij keek waardoor mijn wangen weer de rode tint aannemen en ik snelwegkijk waarna ik naast mijn broer ga lopen alsof er niets gebeurd is.

Tot nu toe blijf ik mooi iedere maandag updaten! YES YES YES

ALARM: HET IS BLUE MONDAY (al is iedere maandag voor mij een blue monday) ik had vandaag een onverwachte toets, ben bijna op mijn gezicht gegaan door een fucking losse baksteen en het weer is een catastrofe waardoor mijn haar in alle richtingen vliegt behalve de juiste!!!

Hoe is jullie dag verlopen?

Liefs,

Laura