HOOFDSTUK 22

Toch besluit ik om te proberen er zo veel mogelijk van te kunnen genieten, al weet ik dat het wel moeilijk zal worden deze ochtend. Mijn humeur zit in het rood, maar ik ga mijn best doen. Ik heb Ward al genoeg teleurgesteld en hij had er zo naar uitgekeken om samen met mij uit te gaan, wat ik overigens nooit begrepen heb maar oké. En wat Thomas betreft, ik laat het erbij. Ik snap helemaal niets van zijn gedrag, maar ik kan het hem niet kwalijk nemen want mijn eigen gedrag slaat ook nergens op. Het is logisch dat hij boos was omdat ik met Enzo was, want misschien dacht Thomas wel dat er iets speelde tussen ons en dan zou het enorm verwarrend zijn moest ik eerst met hem kussen om vervolgens met een andere jongen aan te kleffen.

En ik weet echt niet wat ik wil. Echt niet. Anders zou ik het wel zeggen, denk ik. Nee, waarschijnlijk niet. Maar toch zou ik kunnen overwegen om een normaal gesprek met Thomas te houden over ons. Ons. Het klinkt zo raar om dat te zeggen, alsof er echt iets is tussen ons. Dat is er ook. We hebben gekust.

'Waar zit jij met je gedachten?' Ward legt zijn hand op mijn schouder en kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. Ik haal mijn schouders op en tover een kleine glimlach op mijn gelaat. Ik wil echt dat ik deze avond niet verpest voor Ward. En ook niet voor Thomas, al doet hij dat misschien voor zichzelf. 'Het spijt me dat ik niets aan je verteld heb, de waarheid is gewoon dat ik het echt niet weet. En dan is het ook zo moeilijk om het aan iemand anders te kunnen vertellen.' Ratel ik en haal een hand door mijn haar. Sinds wanneer ben ik zo een dramatisch persoon geworden?

'Kijk, ik ben ook helemaal niet boos op je. Ik maak me gewoon zorgen. Jij bent en blijft mijn kleine zusje en om je weer zo verdrietig en verward te zien doet me pijn.' Zijn woorden betekenen zo veel voor me. Hij kan het zich niet voorstellen. Ik zou spontaan in tranen kunnen uitbarsten, maar probeer ze koste wat het kost tegen te houden. Geen gehuil vandaag.

We worden uit onze emotionele babbel gehaald door een ongemakkelijk kuchje van Thomas, wat me doet beseffen dat hij er ook nog bij staat. Nadat we uit de auto zijn gestapt zijn we awkwardop dezelfde plaats blijven staan.

Ik haal eens diep adem en tel tot vier. Ik kan dit, ik ben sterker dan ik denk dat ik ben. En daar moet ik deze avond even aan vasthouden. Gewoon even, morgen mag ik weer mijn zwakke zelf zijn en wenen voor de vis van mijn buren dat overleden is. Maar voor nu zet ik even al mijn zorgen opzij. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

'Oké, genoeg drama gehad voor één dag, zoeken we een leuke club nu?' Ik kijk de twee jongens vragend aan en ze knikken instemmend. Er valt voor even een last van mijn schouders en ik kan terug vrijer ademhalen.

Aangezien geen van ons drie een idee heeft maar we naartoe kunnen, besluiten we om gewoon de stroom van jongeren te volgen en te hopen dat we ergens terechtkomen. 'Zie ons hier nu lopen.' Grinnik ik wanneer we al meer dan tien minuten dezelfde twee personen aan het volgen zijn. 'Misschien zijn ze wel gewoon onderweg naar huis, en komen wij nu over als stalkers.' Vult Thomas me aan waardoor we elkaar lachend aankijken en ik blozende wangen niet tegen kan houden.

'We hadden echt beter moeten voorbereiden waar we naartoe gingen, bende malloten dat we zijn.' Ward gooit er nog een belediging bij op en ik rol lachend mijn ogen. Maar eindelijk staat God een keer aan onze kant en gaan de twee meisjes een club binnen. Ein-de-lijk.

We gaan ook naar binnen en meteen voel ik alles op me afkomen. De luide muziek dreunt mijn oren binnen, en de geuren gemengd van alcohol tot zweet dringen mijn neus binnen. Mijn ogen moeten even aanpassen aan alle felle lichten die om de zo veel tijd verschijnen en ik weet niet waar eerst te kijken. Ik had niet gedacht dat het er zo zou uitzien. Zo mooi, en chique. En hier mogen wij gratis naar binnen? Ik begrijp het niet, maar ga er gewillig in mee. Laat het genieten maar beginnen.

Als eerste maken we een stop bij de bar en nemen alle drie hetzelfde drankje, een lekkere Passoa. De zoete smaak bevalt me wel, en ik besluit de naam zeker te onthouden voor volgende keren.

Vervolgens banen we ons een weg door de dansende mensenmassa, met als gevolg hier en daar een elleboogstoot mee te krijgen. Hartelijk bedankt. We stranden ergens in het midden en in het begin voel ik me enorm ongemakkelijk. Ik durf niet te dansen, uit schik dat mensen me raar aan zouden aankijken. Maar wanneer ik naar de mensen rondom me kijk, merk ik dat zeker niet iedereen over danstalent beschikt dus waag ik het er ook maar op.

Na wat volgens mij een half uurtje was ben ik losgekomen en heb ik al heel wat afgedanst en gelachen met Ward en Thomas. Het doet me ook goed om hun te zien lachen en genieten, daar doe ik het eigenlijk voor. 'Ik neem even een pauze.' Zeg ik, maar Thomas kijkt me vragend aan. Hij heeft duidelijk niet verstaan wat ik zei. Ik buig me wat korter naar hem toe en roep in zijn oor. 'Ik zei dat ik even een pauze ga nemen.' Hij knikt en doet teken dat hij met me meegaat. Ik kijk naar rechts om te vragen of Ward ook meegaat, maar ik zie dat hij met een meisje aan het dansen is dus besluit ik hem maar te laten doen. Hij kan het even gebruiken.

'Ward heeft touche.' Lacht Thomas wanneer we terug plaats hebben genomen op een kruk aan de bar. Er was er maar eentje vrij dus liet hij mij zitten en staat hij tegen me aangeleund. Het is helemaal geen verkeerd gevoel. Ik laat mijn hoofd achterovervallen op zijn borstkas en sluit mijn ogen enkele seconden.

'Het spijt me voor mijn gedrag.' Hoor ik Thomas in mijn oor zeggen terwijl hij enkele losse plukken haar achter mijn oor steekt. Ik haal mijn hoofd van zijn borstkas waarna ik het krukje laat draaien zodat ik hem recht kan aankijken. 'Geen drama meer vandaag, laten we het er gewoon bij laten.' Zeg ik met een strenge, maar speelse blik.

Thomas kijkt me uitdagend aan waardoor mijn hart tekeer begint te gaan. Hij buigt zich naar me toe. 'Je wil niet praten? Oké dan.' En met die woorden komt hij nog dichterbij en raken zijn lippen de mijne aan. Maar hij gaat door met zijn lippen naar mijn oor. 'Tenzij je dat niet wil natuurlijk.' Zijn stem klinkt zo hees en schor en ik kan me helemaal niet meer beheersen. Ik leg mijn armen rond zijn schouders en deze keer ben ik diegene die de stap zet. Ik druk mijn lippen op de zijne en een geweldig gevoel barst in me los. Ik kan het niet omschrijven. Het is zelfs nog beter dan de eerste keer.

Zijn tong strijkt over mijn lip en zonder er verder over na te denken open ik mijn mond en gaat dit naar een heel ander niveau. Ik voel zijn handen zachtjes wrijven over mijn onderrug en ik trek me even terug om op adem te komen. 'Natuurlijk wil ik dit.'

----------

yesyesyes ik heb nog een hoofdstuk geschreven! laat me zeker weten wat je ervan vindt en eens op dat sterretje duwen zou heel lief zijn :)