Hoofdstuk 17 (BELANGRIJKE A/N ONDERAAN. LEZEN AUB!)

Na samen ontbeten te hebben met Enzo laat hij me alleen met de boodschap dat hij moet gaan werken. Vandaag staat hij in aan de bar, misschien dat ik daar vandaag wel nog eens langs ga, ondanks dat de laatste keer dat ik daar was niet zo goed geëindigd was. Ik kijk even op mijn gsm en zie dat mijn papa me een berichtje gestuurd heeft.

Van Papa:

We gaan vandaag de stad in. Afspraak om 9u in de lobby. Tot straks. Groetjes papa.

Ik rol mijn ogen om zijn groetjes. Ward en ik hebben hem al zo vaak gezegd dat hij niet onder elk bericht moet vermelden dat hij de boodschapper is omdat hij als contact in onze gsm staat, maar dat is iets dat hij nooit zal leren. Eigenlijk heb ik vandaag niet zo veel zin om weg te gaan, omdat ik dat gisteren al gedaan heb. Maar ik besluit niet moeilijk te doen aangezien ik ze al kwaad genoeg heb gemaakt. Plotseling dringt een gedachte mijn hoofd binnen. Thomas. Ik ga hem zien. Ik weet niet of dat me beangstigd of me blij maakt. Hoe zal hij reageren wanneer we elkaar weer zien?

Ik besluit Isabelle op de hoogte te brengen van mijn zoen en haar om hulp te vragen.

Naar Isabelle:

S.O.S. Ik heb GEZOEND! Met Thomas! En nu weet ik niet hoe het is tussen ons.. Ik heb goede grote-zus-raad nodig, en snel!!!

Van Isabelle:

Thomas als in de beste vriend van Ward?! Wat een lekker ding, goed gedaan liefie!

Een grinnik verlaat mijn mond en ik kan het niet laten mijn ogen nog een keer te rollen. Nog even staar ik hopeloos naar mijn scherm in de hoop dat er nog een berichtje binnen komt. Maar wanneer ik besef dat Isabelle niet van plan is om met een meesterplan op de proppen te komen, steek ik mijn gsm opnieuw weg. Misschien moet ik gewoon stoppen met me voortdurend vragen te stellen, en moet ik gewoon alles nemen zoals het gaat. Ik lach mezelf uit. Zo ben ik niet. En zo zal ik jammer genoeg nooit worden.

'Jade.' Mijn hart slaat even een slag over en ik draai me om. Ik kom oog in oog te staan met Thomas en ik glimlach naar hem. Wat moet ik doen of zeggen. 'Hey.' Zeg ik zacht, maar hij glimlacht niet terug. Had ik iets anders moeten zeggen? Ik kijk naar Ward die naast hem staat, en hij glimlacht wel naar me en geeft zijn beste vriend een stootje. Wat is er aan de hand? Vingers. Ik moet mezelf bedwingen niet te beginnen lachen om mijn eigen gedachten aangezien de situatie niet echt grappig te noemen is. 'Wij gaan ontbijten, kom Ward.' Thomas stampt van ons weg en Ward kijkt me verontschuldigend aan terwijl hij zijn schouders ophaalt. Weet Ward van onze zoen? Ik denk het niet.

Thomas heeft er spijt van. Het kan niet anders. Maar moet hij zich daarom zo gedragen? Ik heb hem toch niet tegen zijn zin in gekust? Hij is diegene geweest dat de eerste stap heeft gezet, ik heb hem niet gedwongen. Waarom is hij zo boos op me. Tranen wellen op in mijn ogen en ik voel me zo hopeloos. 'Trek je er niets van aan. Ik weet niet wat zijn probleem is, maar het gaat wel over.' Probeert Ward me gerust te stellen en ik knik. Ook al geloof ik zijn woorden niet. Hij heeft spijt van onze zoen, en dit is de manier waarop hij het duidelijk probeert te maken.

Het is nog maar een kwartier voor het afgesproken uur dus blijf ik nog even rondhangen in de lobby. Tien minuten later komen mijn ouders de lift uit waardoor ik ze verbaast aankijk. Sinds wanneer is iedereen op tijd? 'Waarom zijn jullie op tijd?' Vraag ik verbaast waardoor ze beide beginnen te lachen. 'Ook goedemorgen, Jade. Ja hoor, we hebben goed geslapen. En jij?' Plaagt mijn papa me waardoor ik opgelucht lach. Ik ben al lang blij dat ze hun kwade gevoelens jegens mij aan kant hebben kunnen zetten. Ik weet dat het nog lang niet over is, en dat ik thuis wel nog gestraft zal worden. Maar gelukkig kunnen we wel nog genieten van onze vakantie zonder een ruzie daarover.

'Zijn de jongens hier al?' Vraagt mijn moeder dan waarop ik knik. 'Ze zijn aan het ontbijten. Oh. Moeten jullie ook niet nog ontbijten?' Vraag ik dan fronsend. 'Wij hebben ontbijt naar onze kamer laten komen.' Glundert mijn moeder waardoor een warm gevoel me overspoelt. Ik ben blij dat ze zo van hun vakantie aan het genieten zijn, dat verdienen ze echt.

Niet veel later komen Ward en Thomas de deuren van de ontbijtzaal uit met beide een brede glimlach op hun gezicht. Maar zodra Thomas mij in het vizier krijgt verdwijnt de glimlach van zijn gezicht waardoor mijn hart een beetje ineenkrimpt. Heeft hij er echt zo veel spijt van dat hij me gekust heeft? Ik zou de persoon moeten zijn dat er spijt van heeft. Ik ben mijn eerste kus verloren aan de beste vriend van mijn broer, terwijl ik niet eens weet of ik iets van gevoelens heb voor hem of niet. Mijn woede neemt toe en ik stuur Thomas een kwade blik die hij beantwoordt met nog een kwadere blik. Verdomme. Ik wil helemaal niet dat we ons zo gedragen tegenover elkaar.

Ward merkt ons gedrag tegenover elkaar aan en stuurt me een blik om te zeggen dat ik moet ophouden. Maar ik ben niet diegene dat begonnen is. Wanneer ik besef hoe kinderachtig ik me gedraag besluit ik ermee op te houden en straks gewoon te vragen aan Thomas wat er is. Ik moet mijn angsten aan kant kunnen zetten om verder te kunnen gaan met mijn leven. Nu mijn ouders en Ward niet meer boos zijn om wat er gisteren gebeurd is, wil ik geen ruzie met Thomas hebben.

Met ons vijf lopen we naar buiten en houden mijn ouders een taxi tegen. Maar er is niet genoeg plaats om met ons allemaal in een taxi te passen dus besluiten we om met twee taxi's te gaan. 'Ik neem wel een volgende taxi met Thomas.' Bied ik aan waardoor Thomas me een kwade blik stuurt. Mijn ouders halen onverschillig hun schouders op en knikken dan als teken dat het goed is. Ze geven ons wat geld en vertrekken dan zonder dat Thomas nog iets in kan brengen. Ik ben trots op mezelf, dat ik de moed heb gevonden om alleen met hem in een kleine ruimte te zitten terwijl hij me liever ontloopt.

'Waar ben je mee bezig?' Zucht hij waardoor mijn portie aan lef alweer verdwenen is. 'Ik wil graag met je praten.' Zeg ik zacht, en probeer me sterk te houden. Ik snap echt niet wat zijn probleem is.

We stappen in de volgende taxi en zeggen waar we naartoe willen in het Engels. 'Nou, praat dan.' Mompelt Thomas en kijkt door het raam aan zijn kant naar buiten.

'Ik weet dat ik misschien niet de beste zoener ben, het was dan ook mijn eerste keer. Maar dat je spijt hebt van onze zoen betekent niet dat je je zo moet gedragen. Ik ben ook maar een persoon met gevoelens, en je bent me erg aan het kwetsen. Als je spijt hebt van de kus, kan je dat gewoon zeggen en dan zwijg ik er voor eeuwig over. Maar gedraag je dan alsjeblieft normaal tegen me.' Wanneer ik alles gezegd heb adem ik even diep in en uit en durf hem niet aan te kijken. Een grinnik laat me toch opkijken. Is hij me nu aan het uitlachen?

'Ik heb helemaal geen spijt van onze kus, eerder het omgekeerde.' Deze keer kijkt hij me wel aan en ik frons. Als hij geen spijt heeft, waarom gedraagt hij zich dan zo? 'Ik wil gewoon niet dat je nog met die gast omgaat.' Mompelt hij dan beschaamd. Gast? Bedoelt hij Enzo? 'Enzo?' Vraag ik fronsend en hij knikt terwijl hij zijn schouders ophaalt. 'Weet ik veel wat zijn naam is. Hij wil je, en niet voor een relatie. Hij wil je gewoon in zijn bed krijgen, en jij bent meer waard dan dat.' Verbouwereerd kijk ik hem aan.

Zo is Enzo helemaal niet. En hij heeft helemaal geen argumenten om zoiets te kunnen verkondingen. Het is lief dat hij me wil beschermen, maar hij moet geen leugens verspreiden over iemand dat hij helemaal niet kent. 'Enzo en ik zijn gewoon vrienden.' Zeg ik dan. Ik weet niet eens of we vrienden zijn. Misschien zijn we zelfs gewoon kennissen.

'Dan geloof je me niet.'

-------

Ik wil dat jullie op de hoogte zijn van wat er de voorbije dagen gebeurd is, en dat verklaart ook waarom ik niet actief ben geweest en waarschijnlijk nog even inactief blijf hier.

Een goede vriendin van mij heeft zelfmoord gepleegd begin deze week. Het kwam helemaal uit het niets voor iedereen (niet voor haar) dus het is moeilijk om hiermee om te gaan. Ik heb miljoenen gevoelens die door me heen vliegen, en tegelijkertijd ben ik volledig gevoelloos. Ik ga nu ook even niet naar school, en breng mijn dagen door in bed.

Ik hoop dat jullie begrijpen dat ik niet altijd de kracht vindt nu om een nieuw hoofdstuk te schrijven over vrolijke en onbenullige dingen.

Liefs,

Laura