HOOFDSTUK 16

Ik zet mijn muziek op random afspelen terwijl ik mijn tanden aan het poetsen ben en zing tegelijkertijd mee met de liedjes, wat niet echt een succes te noemen is. Na twee minuten maakt mijn tandenborstel een geluidje als teken dat er twee minuten voorbij zijn waardoor ik het niet kan laten even te lachen. Normaal gezien is dat voor de kindjes dat hun tanden niet goed en lang genoeg poetsen, maar ik blijf altijd opnieuw deze kopen.

Mijn humeur kan echt niet stuk. Ik denk dat ik vanavond met een glimlach in slaap zal vallen. Ik zet mijn muziek weer wat stiller om geen overlast te veroorzaken waarna ik in mijn bed kruip. Het is nog niet zo laat en ik ben eigenlijk ook nog niet echt moe, maar het is leuk om gewoon rustig in mijn bed te liggen. Ik neem mijn boek van mijn nachtkastje, en na een kwartiertje dommel ik in slaap.

---

De zon die door de gordijnen schijnt wekt me, en tot mijn genoegen ben ik nog steeds goed gehumeurd. Ik heb als een roosje geslapen en kon maar aan één ding denken. Thomas. We hebben gekust, gezoend. Het voelde magisch. Ik had me er altijd veel voorstellingen bij gemaakt, maar niets kon tippen aan de echte ervaring. En Thomas. Wie had gedacht dat mijn eerste kus met Thomas zou zijn, de beste vriend van mijn broer? Langs de ene kant voelt het zo verkeerd, maar o zo goed. Ik weet niet hoe ik me hoor te voelen na gezoend te hebben, maar ik vind dit zeker geen verkeerd gevoel. Ben ik verliefd op Thomas? Ik weet niet hoe verliefdheid voelt.

Hij is een leuke jongen, dat heb ik altijd al gevonden. Geen twijfel mogelijk. Maar ben ik echt verliefd op hem? Is het geen zonde dat ik mijn eerste kus zou gehad hebben met een jongen waarop ik niet eens verliefd ben? Ja, dat zou het zijn. Maar dat is het niet. Ik heb er helemaal geen spijt van. En ik voel me er gelukkig bij. Thomas. Een glimlach siert mijn lippen opnieuw, en wanneer ik hem probeer te beheersen barst ik in lachen uit, wat er enorm vreemd moet hebben uitgezien als iemand dit ziet. Is dat wat liefde met je doet? Je laten lachen wanneer je alleen in je hotelkamer zit? Hoe komt het dat ik nog nooit eerder op die manier over Thomas heb gedacht? Zo veel vragen, waarop ik geen antwoord weet te vinden.

Ik stap mijn bed uit en voel me helemaal uitgeslapen. Mijn gsm geeft aan dat het slechts acht uur is, maar ik ben klaarwakker. Wat een heerlijk gevoel. Ik vraag me af of Thomas hetzelfde aan het denken is als ik, of dat ik een complete idioot ben? Opnieuw een vraag waarop ik nooit het antwoord zal weten. Het is niet dat ik naar hem toe kan gaan en vragen: 'Hé Thomas, voel jij je ook zo immens gelukkig na onze zoen? Ik namelijk wel, en kan niet stoppen met glimlachen.' Terwijl ik de woorden uitspreek begin ik mezelf opnieuw uit te lachen. Wat is er in hemelsnaam aan de hand met me?

Ik trek een shortje en een topje aan en kijk mezelf aan in de spiegel. Snel verwissel ik van topje. Zal Thomas dit mooi vinden? Ik schud mijn hoofd verward. Hij wil niet uit mijn gedachten gaan. Maar eigenlijk wil ik dat ook niet. Mijn spiegelbeeld kijkt me glimlachend en met blinkende ogen aan en dan besluit ik dat ik er wel mee door kan, niet perfect maar ook niet slecht. En daarbij, heeft Thomas me al op voor slechtere dagen gezien. Plotseling schaam ik me, ik heb er zo dikwijls zo dwaas uitgezien in zijn bijzijn.

Om mezelf wat meer zelfvertrouwen te geven doe ik een laagje mascara op mijn wimpers en zie dat mijn ogen dan beter uitkomen. Zo is het goed.

Zonder nog verder na te denken over wat ik nodig heb ga ik de deur uit en wacht geduldig op de lift. De geuren van een heerlijk ontbijt komen me tegemoet, maar ik ben nog niet echt in de stemming om te ontbijten dus besluit ik maar rechtstreek door te gaan naar buiten. Het jammere is wel dat er hier geen strand in de buurt is en ik dus niet langs de zee kan gaan wandelen. Dat is echt iets dat me volledig tot rust kan brengen. Mijn papa is net zoals ik daarin. Ieder vrij moment dat hij vindt, spendeert hij aan de zee. Daarom was ik wel verbaast toen ze Siena voorstelden, maar het leek me ook wel leuk dus stemde ik vrijwel meteen in. Waarschijnlijk had mijn mama geen zin gehad in zand tussen haar tenen. Ik grinnik zacht en hoor iemand achter me ook meelachen.

Verschrikt draai ik me om. Enzo kijkt me met een scheve grijns aan. Ik krijg grote ogen. Hij is in heel die tijd helemaal niet meer in me opgekomen. Is dat heel erg? Waarschijnlijk wel. 'Wat is er dat jou zo aan het lachen maakt?' Vraagt hij en zet nog een stap naar me toe. Ik haal mijn schouders op. Ik heb gisteren gezoend met Thomas, de beste vriend van mijn broer. Net nadat ik met jou was meegekomen. En ik denk dat ik gevoelens voor hem heb. Leuk hé! Snel schud ik mijn hoofd. 'Ik had even een binnenpretje.' Geef ik als verklaring voor mijn vreemde gedrag en hij kijkt me met twee opgetrokken wenkbrauwen aan.

'Hopelijk heb je niet te veel problemen gehad met je familie?' Vraagt hij dan belangstellend en ik schud mijn hoofd, waarna ik knik. Ik was het al even vergeten dat ik eigenlijk nog steeds in de problemen zit. Het was helemaal niet meer in me opgekomen. Ik verkeerde even in een roes, tot nu. Bedankt Enzo. Nee, hij kan hier niets aan doen. Het werd tijd dat ik uit mijn roze bubbel kwam en onder ogen kom in wat voor situatie ik me nu eigenlijk gewerkt heb. 'Toch wel, ik denk dat mijn moeder me voor de rest van mijn ouders huisarrest wil geven.' Grap ik en lach ongemakkelijk. Ik weet niet waarom ik me plots zo raar voel (op een negatieve manier) in het bijzijn van Enzo. Maar wanneer hij begint te glimlachen ben ik weer helemaal verkocht en voel ik me opnieuw verlegen.

'Dan kom ik je wel redden uit je toren.' Ik sla lachend tegen zijn schouder. Maar trek mijn hand meteen terug wanneer ik besef wat ik aan het doen ben. Dit slaagt nergens op. Misschien zou ik beter niet meer in contact komen met Enzo? Nee, dat is belachelijk. Thomas en ik zijn niet eens iets. Nadat Thomas en ik gezoend hadden kwam Ward de kamer binnen en heb ik me snel uit de voeten gemaakt. Zou Thomas aan Ward verteld hebben wat er gebeurd was tussen ons? Voelt Thomas wel iets voor me, of was het gewoon lang geleden dat hij een meisje gezoend heb en vond hij het daar wel eens tijd voor? Nee, zo wil ik niet denken. Maar ik mag ook niet enkel positief denken, wat als het echt niets voor hem betekende?

Ik ging ervan uit dat hij gevoelens voor me had, maar voor hetzelfde geldt kwam het voor hem net zo onverwacht als dat het voor mij was en heeft hij nu geen enkel idee wat hij met me aan moet. Oh God. Ik kan hem helemaal niet meer onder ogen komen. Wat moet ik doen?

'Heb je al ontbeten?' Vraagt Enzo dan waarop ik mijn hoofd schud. 'Zin om samen te gaan eten?' Ik knik voor ik het zelf in de gaten heb. Er is ook helemaal niets mis mee. Je hoort zo vaak verhalen over mensen dat vrienden maken op vakantie, dat had ik nog nooit gedaan. Dus daar wordt het ook wel eens tijd voor.

SORRY als dit een saai hoofdstuk was! en aaaahh al 30 votes gemiddeld per hoofdstuk, awesome!!!

Dit weekend vertrek ik voor een week op studiereis dus in die week zal ik geen tijd hebben om te schrijven, dus zal het iets langer wachten zijn op een nieuw hoofdstuk dan anders! mijn excuses..

Liefs,

Laura